Scheiden zo vlak na het krijgen van een baby is louter een paniekreactie

De cijfers doen pijn aan de ogen: 1 op de 3 koppels bezwijkt aan de eerste 3 levensjaren van hun kind.

Het is een van de pijnlijkste paradoxen van de liefde.

Wil een koppel een kind, dan brandt de liefde net meestal het hevigst.

Komt dat kind op de wereld, blust dat schijnbaar de liefde……..

Het geluk van het ouderschap is immens, de kostprijs die het koppel daarvoor betaalt al even hoog. En het is datzelfde ouderschapsgeluk dat doet zwijgen over die kostprijs, want ‘is dit kind niet het mooiste wat ons kon overkomen?’

Dus wordt er schroomvol gezwegen in quiet desperation. En verdringt het leven met z’n drieën stilletjes en compleet het leven met z’n tweeën.

Worden de geliefden voorgoed en alleen nog papa en mama, ook al hadden ze gezworen van niet. Rijden ze zich vast in de pragmatiek. Kunnen ze nog moeilijk terugkeren naar hoe het ooit was. En ontstaat even stilletjes en compleet een groot gemis: dat naar romantische liefde. Al zeker: naar passie.

Ja, zo bloemrijk kunnen bijna alleen de Vlamingen het nog verwoorden. In dit geval Guinevere Claeys voor ‘De Standaard’. Ik zou bijna zeggen: mooi als het niet zo’n triest onderwerp was. Eerder dit jaar besteedden wij ook reeds aandacht aan het almaar toenemend fenomeen van scheiden als je net een baby hebt.

Psychologen-seksuologen Gerda Brouwer & Susanne Donders konden ze niet langer aanzien: die vele jonge ouderparen in hun praktijk, radeloos, in totale paniek en op het punt om de verkeerde conclusies te trekken. Want dat is wat zo’n breuk volgens de auteurs in vele gevallen is: louter een paniekreactie.

En dus schreven ze het boek ‘Een baby erbij en samen gelukkig blijven’, een handleiding voor jonge ouders, die ze bij voorkeur op voorhand moeten lezen. “Het is toch opmerkelijk”, meent Gerda Brouwer, “hoe we ons op alles voorbereiden, maar net dát schromelijk over het hoofd zien. We doen zwangerschapsyoga, we volgen borstvoedingscursussen, we leren weeën op te vangen, we zetten ons administratief en financieel schrap. Maar hoe we het als paar zullen overleven, dat zien we dan wel als het zover komt. Als we ons die vraag al stellen, tenminste. Vreemd, toch?”

Geen enkel stel dat dit zal ontkennen: dat eerste jaar staat je relatie op een laag pitje. Al was het maar omdat je chronisch oververmoeid bent. En dus prikkelbaar, angstiger. Eneen vrijpartij kan al niet meer, of veel minder, spontaan gebeuren. Bovendien zijn er die veranderingen waar een vrouw aan moet wennen, lichamelijk maar ook mentaal. Maar vooral: vrouwen zijn in dat eerste stadium zozeer bezeten door hun moederschap dat ze dat ontzettend moeilijk te combineren vinden met andere rollen. Mannen voelen zich dan nog eens intiemer verbonden door seks, terwijl vrouwen in die periode vaak gewoon meer behoefte hebben aan een knuffel.

Je zou het bij alle ellende van dit verhaal trouwens al eens vergeten: kinderen zouden een relatie ook wel een niet te verwaarlozen meerwaarde geven. “De relatie krijgt natuurlijk een dimensie die ze op geen enkele andere manier zou kunnen krijgen”, aldus Brouwer.

“Geen zingevingszoektocht zo mooi als de gezamenlijke opvoeding. Kinderen of geen kinderen, dat bepaalt natuurlijk de kwaliteit van je relatie niet. Het enige wat ons dit boek deed schrijven, zijn die vele mooie liefdes die we ten onder hebben zien gaan aan een van de mooiste dingen die hen konden overkomen. Een in veel gevallen onnodige tragiek.”

‘Een baby erbij en samen gelukkig blijven’ Gerda Brouwer & Susanne Donders, verschijnt op 23 juni bij uitgeverij Spectrum, €17,50

Lees ook:Met de kinderen komt ook de herrie in de tent
Lees ook:Samen een baby krijgen is geen bindmiddel voor een relatie, eerder een splijtzwam!
Lees ook:Samen leven, samen sterven
Lees ook:Confronterend: ‘Je kind is wat jij eet’
Lees ook:Kinderen verneuken je huwelijk