Depressief is een woord dat lijdt aan inflatie.
Vaak zeggen mensen zich een beetje ‘depri’ te voelen als ze alleen maar een sombere bui hebben.
Een depressie is een serieuze ziekte.
Het voelt bijna nog erger dan een lichamelijk ernstige of pijnlijke ziekte, omdat de patiënt zichzelf niet meer heeft.
Of om het in de woorden te zeggen van wijlen Anthonie Kamerling: “je voelt je hartstikke dood terwijl je nog leeft. En dat is de hel.” Soms duurde het bij hem ‘maar’ een week, maar in een echte kelderdiepe depressie voelt dat als eeuwigheid.
De partner en gezinsleden van een depressie-patiënt lijden ook mee. Want je wilt die geliefde persoon er zo graag uit trekken, maar dat kan niet……….
In het boek ‘Ouder worden, nou en?´van Gerard Ligthart & Cora Vos vond ik een goed fragment voor de partner van iemand in een depressie:
Een depressie begint meestal sluipend. Eerst heb je nog niet door dat er iets aan de hand is met je partner. Je ergert je misschien zelfs een beetje aan dat negatieve gedoe en je probeert hem of haar op te beuren. Je zegt misschien wel: `Zo erg is het toch allemaal niet’ of `we hebben het toch goed samen.’ Je kunt ook denken dat het aan jou ligt dat de ander niet gelukkig is.
Het leidt vaak tot enige rust als je weet wat er aan de hand is. Je moet je dan ook realiseren dat jij alleen nooit de oorzaak van de depressie bent en dat je het zeker niet voor je partner kunt oplossen. Soms wil iemand met een depressie niet naar de dokter. Dat kan voor de partner erg lastig zijn. Aarzel niet om wel zelf te gaan praten met de huisarts, al was het maar om zelf wat steun te krijgen.
Hoe kun je je depressieve partner verder tot steun zijn? Het kan moeilijk zijn om te leven met iemand die depressief is. Vaak wil deze liever alleen zijn en jij kunt dat voelen als een afwijzing. Blijf wel beschikbaar als hij of zij wil praten. Probeer wat te ondernemen. Doe voorstellen over wat je samen of ieder alleen kunt gaan doen.
Als je partner echter helemaal niet wil, ga dan niet drammen. Zeg ook geen dingen als `Kom op, zet je schouders eronder. Ga er even flink tegenaan, dan lukt het allemaal wel weer.’ Iemand die depressief is, heeft al zoveel geprobeerd, maar hij of zij kan het niet. Dergelijke goedbedoelde opmerkingen maken de schuldgevoelens alleen maar groter.
Het is belangrijk dat je er zelf niet aan onderdoor gaat. Probeer een aantal eigen bezigheden te houden, al is het maar om van tijd tot tijd zelf even tot rust te kunnen komen. Praat ook met anderen. Zorg dat je wat steun hebt. En neem als het even kan geen beslissingen met levensveranderende gevolgen voor je partner, zoals een verhuizing. Je partner kan er nu niet op een goede manier over meedenken. (Uit: Gerard Ligthart & Cora de Vos, ‘Ouder worden, en nu?’, Uitgeverij Boom.)
Wat ik zelf inderdaad heb gemerkt aan situaties uit mijn omgeving en tevens aan reacties hier op het forum van relatie.blog is dat partners van depressieve mensen ook hulp nodig hebben. Professionele hulp van of via de huisarts dus en/of lotgenotencontact. Vooral dat laatste is belangrijk, omdat mensen met een depressieve partner vaak in een isolement dreigen te geraken.
Lees ook:Karin Bloemen, Javier Guzman e.v.a. verdrijven depressies
Lees ook:Ook onderweg naar een smartphone-depressie?
Lees ook:Leven met een depressief lief
Lees ook:Partner en depressie
Lees ook:Bestendige relatie is de sleutel tot geestelijk welzijn
