Een Amerikaanse vrouw schreef in de jaren ’60 een stuk liefdesproza aan haar man, die als militair uitgezonden werd naar Vietnam.
Haar man overleed op het slagveld, ze bleef alleen achter met hun 4-jarig dochtertje en de rest van haar leven bleef ze weduwe…..
De dochter vond na haar dood, bij het opruimen van het huis, zo’n prachtig liefdesgedicht dat het haar inspireerde tot een beeldstrip.
Ze had de liefde tussen haar vader en moeder nooit kunnen zien.
Weet je nog de dag dat ik jouw nieuwe auto mocht lenen en er een deuk in reed?
Ik dacht dat je heel erg boos zou worden.
Maar dat deed je niet.
Weet je nog de dag dat ik moest overgeven en jouw tapijt onder de aardbeienvlaai zat?
Ik dacht dat je me zou haten.
Maar dat deed je niet.
Weet je nog de dag dat je mee moest naar het strand en het ineens begon te regenen zoals jij al had gezegd?
Ik dacht dat je zou zeggen “Dat zei ik toch!”.
Maar dat deed je niet.
Weet je nog de dag dat ik met iedere jongen flirtte om jou jaloers te maken en jij dat ook echt werd?
Ik dacht dat je me zou verlaten.
Maar dat deed je niet.
Weet je nog de dag dat ik was vergeten te vertellen dat er een dresscode voor dat feest was en jij als enige in een spijkerbroek verscheen?
Ik dacht dat je boos weg zou gaan.
Maar dat deed je niet.
Ja, daar waren veel dingen die je niet deed. Maar je bleef bij me, hield van me en beschermde me.
Er waren heel veel dingen waarvoor ik het met je wilde goedmaken zodra je terug zou komen uit Vietnam.
Maar dat deed je niet…
Lees ook:Lelijke mannen met een mooie vrouw: het is een format!
Lees ook:Current Obsession: smakelijke mannen, lekkere wijnen
Lees ook:Laat je niet teruglullen
Lees ook:Aziatisch sprookje
Lees ook:Regina’s jacht naar haar verloren liefde
