Scheiden moet nog steeds via de rechter.
De rechter zal de echtscheiding uitspreken als beide echtgenoten dat aan hem vragen (gemeenschappelijk verzoek) of omdat één van de echtgenoten dat wil.
Als de rechter van mening is dat het huwelijk “duurzaam is ontwricht” zal hij de echtscheiding uitspreken.
Vanaf dat moment scheiden de wegen van de ex-echtgenoten zich en gaat ieder zijn weg, zou je denken………
Maar dat is niet altijd zo. De wet veronderstelt een lotsverbondenheid tussen de exgenoten: ondanks het feit dat zij niet meer met elkaar getrouwd zijn, behoren zij elkaars lot aan te trekken.
Als een van hen niet voldoende in staat is om financieel gezien de broek op te houden, is dat voldoende reden voor de andere echtgenoot om alimentatie te betalen. Dit kan goedschiks of kwaadschiks gebeuren.
Exen kunnen in het kader van hun echtscheiding afspreken welk bedrag de één aan de ander zal betalen. Maar als zij het niet met elkaar eens kunnen worden, zal de rechter vaststellen of één van de echtgenoten recht op alimentatie heeft en zo ja, welk bedrag dat zou moeten zijn. Hierbij maakt hij gebruik van de zogenaamde TREMA-normen.
Bij het vaststellen of een ex-echtgenoot recht heeft op partner-alimentatie, is de welstand waarin de echtgenoten tijdens hun huwelijk hebben geleefd van belang. Ook het inkomsten- en uitgavenpatroon speelt een belangrijke rol. De rechter zal daarnaast aan de hand van concrete gegevens over de huidige en te verwachten kosten van levensonderhoud de hoogte van de alimentatie vaststellen.
In een zaak waarover de rechtbank te Leeuwarden moest oordelen, ging het als eerst over de vraag of de partneralimentatie (deze staat los van de alimentatie voor de kinderen) die de man maandelijks aan zijn ex-vrouw moest betalen kon vervallen of kon worden verminderd. De man was namelijk van mening dat de vrouw goed voor zich zelf kon zorgen en dat er dus om die reden geen aanleiding meer was dat hij aan zijn ex moest betalen. De rechtbank was het niet met de man eens en wees dit verzoek af.
De man had echter nog een pijl op zijn boog: de lotsverbondenheid was vervallen. Volgens de man leidde het gedrag van de vrouw ertoe dat men niet meer kon spreken van de aan de alimentatieverplichting gekoppelde lotsverbondenheid. De man verweet zijn ex niet alleen dat zij de omgang van hem met zijn kinderen onmogelijk maakte, maar ook dat zij niet meewerkte aan de afwikkeling van de huwelijksvoorwaarden.
De rechtbank was van mening dat bij de beantwoording van de vraag of een echtgenoot recht heeft op partneralimentatie met alle omstandigheden rekening moet worden gehouden; ook met niet-financiële factoren. Er is namelijk een grens, waarbij men ~als die overschreden wordt~ niet meer met goed fatsoen van de alimentatieplichtige mag verlangen dat er maandelijks gestort wordt.
Het vreselijke gedrag van de ex-vrouw, inclusief kinderen weghouden, opzetten tegen de vader en zelfs valselijke beschuldiging van misbruik, bracht de rechtbank tot de conclusie dat het gedrag van de vrouw een onherroepelijk einde heeft gemaakt aan het gevoel van lotsverbondenheid van de man. En dat is één van de voornaamste gronden van de alimentatieplicht. De rechtbank was daarom van oordeel dat van de man in redelijkheid niet verlangd kan worden dat hij nog langer zou bijdragen in de kosten van levensonderhoud van zijn ex. Zijn verzoek tot beëindiging werd dus toegewezen!
Bron: GeldEnRecht.nl
Lees ook:Na alimentatie DNA-test blijkt tweeling van 2 verschillende vaders
Lees ook:Indiase vrouw die geen seks wilde in ‘honeymoon’ is vrijgepleit
Lees ook:Italiaanse pizzabakker betaalt alimentatie in natura
Lees ook:Partner-alimentatie is een recht, maar kan een plicht worden
Lees ook:Vrouw wil geld van ex-man omdat ze geen seks kreeg
