Binnen het onderwerp relaties is het meest ‘gegoogelde’ woord bindingsangst.
Sommige (ervarings-) deskundigen beweren dat het gewoon een term is voor als je het niet zeker weet of je wel met hem of haar verder wilt.
Volgens mij ligt het ietsje anders……..
Bindingsangst is echt een ‘ding’ van de 30′ers van nu. Het is de generatie met de meeste singles, daters en opeenvolgende relaties ooit. Dat zijn gewoon statistieken.
Meestal zijn het kinderen van babyboomers: hun ouders zijn dus geboren tussen 1946 en begin jaren ’60.
Een echt generatieconflict hadden zij ~in tegenstelling tot de kinderen van ouders van voor WOII~ niet meer uit te vechten met hun ouwelui. Ze werden geboren in de hippe jaren ’70 en groeiden verder op in de 80′ers: de periode van groeiende welvaart, verzakelijking en materialisme. Ook wel het IK-tijdperk genoemd.
Een groot deel van de huidige 30′ers is zelf kind van gescheiden ouders.
Met iemand gaan samenwonen, gaan trouwen of een kind krijgen is voor elk paar uit elk tijdsgewricht altijd een ‘sprong in het diepe’ geweest. Dat je mekaar leuk en lief blijft vinden is nimmer een garantie.
Sterker nog: het is echt niet te voorspellen. Meer dan de helft van alle tortelduifjes van nu, is over 8 jaar geen paar meer. Dan staat zij aan de ene kant van de buffetkast, thuisbioscoop of spaarrekening te trekken en hij aan de andere zijde. Om nog maar te zwijgen over getouwtrek om eventuele kinderen.
Bindingsangst wordt ingegeven door het feit dat je het nu eenmaal nooit zeker zult weten met iemand. En de generatie 30′ers van nu speelt zo graag op safe. Wil óf dat goede huwelijk van de ouders evenaren óf vooral niet die fouten maken die pa en ma begingen.
Het is begrijpelijk, want het is de leeftijdsgroep die gewend is zijn / haar leven uit te stippelen. Studie, werk, carriere, hypotheek, pensioenopbouw, vakanties en ook levenspartner en een gezin beginnen, moeten in een bepaald schema of een bepaalde volgorde.
Niet voor niks worden single-vrouwen van begin ’30 heel oneerbiedig ‘wandelende, rammelende eierstokken’ genoemd en spreken mannen onderling bevreesd over het ‘K-woord’.
Heb je dus bindingsangst of vind je dat je partner ermee behept is? Besef dan dat dit een normaal gevoel (of vrees) is van alle tijden, dat tegenwoordig een etiketje heeft.
Natuurlijk is er een categorie die bindingsangst gebruikt als synoniem voor het feit dat ze eigenlijk liever door willen fladderen. Ook niks mis mee, maar meld het dan. De hardste waarheid is nooit zo erg als dat kleine leugentje om iemand te ‘sparen’.
Nee, waar ik op doel is die grote groep van ‘dubbende dertigers’. Ik kan maar 1 advies geven. Wil je met je huidige vriend of vriendin eigenlijk wel in het diepe springen, maar heb je nog last van wat watervrees? Heel logisch. Weet dat het een angst is die ieder gebonden mens kent of gekend heeft.
Deel met elkaar wat je verlangens en je angsten zijn en probeer je vooral ook in elkaar te verplaatsen. Lukt dat niet, tja: begin dan ook maar niet aan zoiets als een officiele verbintenis. Maar waarschijnlijk ervaar je al pratende (en luisterende) dat jullie behoeftes helemaal niet zo ver uit elkaar liggen als je denkt.
Bespreek dan met elkaar niet alleen hoe jullie je gaan binden, maar vooral ook hoe je dat eventueel weer zult kunnen ontbinden. En leg dat vast bij een notaris. Het klinkt enorm zakelijk als het om de liefde gaat. Maar zowel jullie zelf, als jullie kinderen zullen er wel bij varen als er voor alle partijen weer leven (zowel qua geld als emoties) is na een breuk. Nu je nog zo dol bent op elkaar, moet je mekaar dat zeker gunnen.
Foto: beeld uit de film ‘Zwarte Zwanen’ met Carice van Houten & Dragan Bakema
Lees ook:Bindingsangst I
Lees ook:Stel elkaar deze vragen voor je het huwelijk plant
Lees ook:Verlatingsangst
Lees ook:Vechtscheidingen rijzen de pan uit
Lees ook:De exiquette oftewel: hoe ga je (niet) met je ex om?
Pingback: Een one night stand voor een baby! | Relatie