Bindingsangst is een van de vele termen uit de psychologie die zijn betekenis eigenlijk heeft verloren.
Het is een hol begrip dat nog duidt op iets als… bindingsangst.
Maar o, wat wordt het vaak gebruikt, natuurlijk altijd in gesprekken over relaties.
Want een relatie met iemand die bindingsangst heeft is natuurlijk niet zo leuk.
Sterker nog, dat is helemaal geen relatie………
Of speelt er iets anders? Als je verliefd wordt, komt de angst direct om de hoek kijken. Je bent onmiddelijk bang om te verliezen waarnaar je het meest verlangt.
Zelfs als je het nog niet hebt. Dus ja, in die zin betekent het woord bindingsangst nog wel wat.
Maar vaker is het een makkelijke smoes om ergens niet voor te gaan. Om niet aan het werk te gaan, om je niet in te zetten voor een ander, om risico te vermijden en om vooral niet de verkeerde keuze te maken.
Alsof die bestaat in de liefde. Als er liefde is, dan is er geen bindingsangst.
Misschien wordt het leven ons te gemakkelijk gemaakt. Wat jij?
Lees ook:Verlatingsangst
Lees ook:Bindingsangst is handrem op de liefde
Lees ook:Boeren met bindingsangst
Lees ook:Liefdesbang: over verlatings- en bindingsangst
Lees ook:Vrouwen gebruiken het excuus ‘bindingsangst’ om relatie te beëindigen
Je kunt natuurlijk ook de ander helpen van zijn of haar bindingsangst af te komen. Door vertrouwen te bieden en samen te bewijzen dat het ook anders kan. Straks is de hele wereld vrijgezel.
Marco Polo,
Hoe denk je de ander dan te kunnen helpen? Ik heb al >10 jaar een relatie met een man met bindingsangst. Natuurlijk is er dan sprake van vertrouwen. Het “B” probleem is echter na 10 jaar nog even groot en is voor mij bij tijd en wijle dan ook nog steeds zeer pijnlijk.
@Rian, weet je dan ook hoe hij aan die bindingsangst komt? En als hij al tien jaar met jou is, is hij dan niet al tien jaar gebonden? Wat vertelt hij zichzelf hierover?
Beste wensen voor 2008 Marco Polo!
Hoe hij aan die bindingsangst komt? Waarschijnlijk een gevolg van te jong uit huis. Misschien ook doordat zijn moeder niet heel veel emoties toont. Dat soort dingen. Hij is al 10 jaar VERbonden met mij, maar niet GEbonden. Hij vertelt ‘de buitenwereld’ dat hij vrijgezel is. Voor hen ben ik onzichtbaar. Daar valt nog mee te leven. Pijnlijker is voor mij dat we bijvoorbeeld niet over de toekomst kunnen praten. Hij herkent bindingsangst, maar erkent het niet als Probleem, omdat ik het(hem) ‘accepteer’.
Zeg niet dat ik het niet zou moeten accepteren, want dat zou betekenen dat ik hem moet verlaten…
Ik ben razend benieuwd naar jouw advies hoe ik hem van zijn bindingsangst af kan helpen!
Groet, Rian
Lieve Rian, zoek een leuke man!
Wegwezen bij deze kwezel die jou niet wil hebben, niet wil erkennen, niet van je houdt en zijn bindingsangst als smoes gebruikt. Als hij iets beters vindt – volgens hem dan – dan is hij gevlogen. Wees hem voor.
Hallo Rian,
Hoe hou je dit in hemelsnaam vol? 10 jaar?
Zeker omdat hij zegt dat hij vrijgezel is tegen de buitenwereld. Kent hij jou ouders ook niet of jij de zijne?
Ik ga nu al een tijdje met iemand om die niet klaar is voor een relatie, maar dat doet me echt pijn, omdat we wel doen alsof we een relatie hebben..
Liefs Michelle!
Rian, ik ben een man en geloof me, Louis heeft gelijk. Zodra hij iemand anders tegenkomt is hij weg en binnen de kortste tijd heeft ie een gezin en dan heb je je hele leven spijt omdat je zoveel kostbare tijd hebt verloren. Tijd die je had kunnen gebruiken om een andere man te vinden die jou wel 100% erkent. Ga bij hem weg. Laat hem maar voelen hoe het zonder jou is. Als hij er geen moeite mee heeft dan weet je hoe het zit. Vindt hij het wel erg, dan zal hij een statement moeten maken. Succes.
Heb wel wat korte relaties gehad, maar meer op school of vakantie,deze duurden slechts een paar weken. Ik had geen idee om zo’n relatie gezond te houden en te laten groeien.
We leerden elkaar nauwelijks kennen,denk ik achteraf. Nu ik 31 ben besef ik dat het misschien met bindingsangst te maken heeft.Ik toon misschien niet mijn emoties op het juiste moment of ben ik bang dat we uit elkaar gaan, ik maak nauwelijks echte gezonde strijd denk ik, wil te veel ‘goed’ over komen bij de ander. Ik ben wel erg aan mijn vrijheid gehecht, ik doe vaak de de dingen alleen,wat ik niet altijd aangenaam vind, het voelt vaak raar genoeg als een gevangenis. Kan iemand me vertellen wat nou het belangrijkste is wat ik over het hoofd zie, of waar ik aan kan werken?
@ Erik, wat heb je in je leven geleerd over relaties? Wat zijn je voorbeelden en hoe sta je daar tegenover? En ben je weleens echt verliefd geweest? Misschien moet je eens nadenken over hoe een relatie er volgens jou uit moet zien, en dan probeer je het uit. Vertel dat wel even van tevoren aan de geliefde in kwestie, dan kun je het samen doen.
Mirjam, dank dat je snel hebt gereageerd,ik las nog eens “…Als er liefde is, dan is er geen bindingsangst.” Ben ik dan wel echt verliefd geweest? Misschien, op school was ik verliefd,dacht ik, niet voor 5 maanden lang,ik kon haar tijdelijk niet uit mijn hoofd zetten en deden nauwelijks wat met elkaar. Achteraf gezien heb ik te weinig ingezet, teweing werk van gemaakt,zoals jij dat beschrijft.
-wat heb je in je leven geleerd over relaties? Daadkracht en risico’s nemen en praten,we praatte toen nauwelijks met elkaar en was veel te verlegen. En losser worden, niet te veel denken wat verkeerd kan gaan. Kom uit een gezin,waar weinig fouten werden gemaakt, misschien ligt het daar aan.
-Wat zijn je voorbeelden en hoe sta je daar tegenover? Je bedoelt vrienden van mij die een relatie hebben of de relaties die ik in het verleden heb gehad,Mirjam?
Nog even reageren op
-”Misschien wordt het leven ons te gemakkelijk gemaakt. Wat jij?”
Er zit wat in, dan spreek ik voor mezelf, mede door de dienstverlening krijg ik de indruk dat veel zaken uitbesteed worden, waardoor je eigen verantwoordelijkheid wordt geminimaliseerd,ik heb weinig dingen waar ik echt trots op ben of waar ik het gevoel heb, dat is van mij en daar steek ik tijd en energie in.
Dit heeft ook betrekking op relaties met anderen, denk ik. Eigen verantwoordelijkheidsbesef word te weinig geprikkeld, je hoeft het niet allemaal boven het maaiveld presterend goed te doen, maar gemiddeld is voldoende. Iemands trots en waarden zie je daardoor niet zo snel. Ik denk efficient en wil met weinig energie maximaal resultaat. Ik ben gemakzuchtig.
Met voorbeelden bedoel ik ook je ouders op opvoeders. De ‘grote mensen’ in je omgeving toen je zelf nog klein was.
Dat is goede vraag,lastig, mijn ouders zijn in de preutse jaren 50 opgevoed. Als er intieme dingen op tv werden getoont, werd er gelachen,negeert of weggezapt. Zag mijn ouders wel knuffelen of zo. Als ik bij andere families was geweest, vond ik dat het daar anders ging. Meer op niveau, meer verdieping zou ik zeggen, de mensen waren meer zichzelf, meer meningen en kleine gezonde irritaties. Houden meer rekening met elkaars mening,ieder kon goed voor zichzelf opkomen, bij ons was dat minder. Het moest vaak gezellig blijven en geluisterd worden, zonder de reden ervan in te zien,zonder zelf na te denken/weten/voelen. Omdat ik het zeg, is een veel gemaakte opvoedingsfout. We hadden trouwens geen grote familie en of grote kennissen kring,ik zag ze soms.
Ik ga helemaal niet bij hem weg, want hoe moeilijk het ook is, we houden wel van elkaar. Ja, zelfs hij van mij! De afgelopen tien jaar is hij meer dan genoeg leuke vrouwen tegengekomen, maar heeft nooit de behoefte gehad daar opeens wel een gezin mee te stichten. Andersom id. Op onze leeftijd is dat trouwens ook niet meer van toepassing.
Jammer dat er geen creatieve tip “hoe om te gaan met bindingsangst” tussen jullie reacties zit. We komen blijkbaar niet veel verder dan “hard weglopen”… Tja, die kunnen wij zelf ook nog wel verzinnen. Sterker nog, die is al eens uitgeprobeerd. Binnen het jaar toch weer bij elkaar, maar van “Tom’s statement” is het niet gekomen.
Ach, “elk huisje zijn eigen kruisje” dan maar?
Groetjes, Rian
Rian, zijn jullie nog steeds bij elkaar? Je laatste reactie was van 2008… groeten, Maria
Hallo,
Voor degene die ervaring hebben met bindingsangst. Wat je nu weet en ervaren hebt wat zou je dan iemand aanraden die een vrouw heeft leren kennen die alle symptomen heeft? Zelf zou ik er alles voor willen doen of is dit echt een gebed zonder eind?
Hoi, ik ben Paul, een jongen van 25. Ik denk dat ik bindingsangst heb. Het enige dat ik wil, is het oplossen. Ik heb een vriendin die vreselijk veel van mij houdt en ik wil met haar verder. Het probleem is dat mijn twijfels over onze relatie voortdurend terugkomen. Houd ik wel genoeg van haar? Ben ik niet alleen nog maar bij haar omdat ik haar geen pijn wil doen? Aan de andere kant zou ik zeker ook niet zonder haar willen. Kan ik er wel voor gaan? Moet ik verdere pijn niet voorkomen en het maar beeindigen? Maar er zijn ook periodes dat ik er juist helemaal in geloof en weet dat ik niets anders nodig heb dan haar liefde…
Het is de twijfel, waar ik gek van word.
Tips? Groeten Paul
@ Ignazio
Je zegt er alles voor te willen doen, maar wat versta je onder ‘alles’? Ik kan je niets aanraden. Ik zou je kunnen zeggen hard weg te lopen, zoals al snel geadviseerd wordt. Maar zelf ben ik ook gebleven. Of ik dat opnieuw zou doen? Die vraag kun je aan iedereen stellen met een relatie, als er geen sprake is van bindingsangst, is er wel een ander probleem… Maar makkelijk/leuk is anders en andere idealen had/heb ik ook…
@ Paul,
Er lijkt weinig aan de hand, zo op het eerste oog. Je (h)erkent je probleem en je bent nog erg jong. Zoek professionale hulp, et voila!
Ik herken dit probleem ook in mijn relatie.ik ben 31 en mijn vriendin 38.ze heeft ook bindingsangst. Dit soort mensen kunnen zich moeilijk emotioneel uiten, en kunnen zich niet aan hun partner ‘geven’.Vaak gaat het gepaard met een spel van aantrekken en afstoten en altijd op zoek zijn naar iemand anders en vervolgens weer terug komen.(of daadwerkelijk dwangmatig vreemdgaan) Mijn vriendin wil nu in regressie theraphie en erkent het probleem, vaak ligt de oorzaak van het probleem in de jeugd.
Blijf altijd aan je eigen gevoelens en leven denken, als jij je er niet prettig bij voelt moet je het los laten. zoek dan maar iemand die overeenkomt met jouw hart en ziel voor een gezonde en evenwichtige relatie.
Je geeft goede raad, Niels. Maar volg je die ook zelf op?
Niels,
Wat je schrijft over dwangmatig vreemdgaan lijkt me verschrikkelijk, daar heb ik gelukkig niet mee te maken. Ik DENK dat dat voor mij een reden zou zijn om de relatie los te laten. Maar uiteindelijk weet je zoiets natuurlijk pas als je er zelf daadwerkelijk voor staat.
Het lijkt me een flinke opsteker voor je dat je vriendin in therapie gaat. Hopelijk blijft deze blog bestaan en misschien wil je ons in de loop der tijd van de ontwikkelingen op de hoogte stellen? Zou zo’n therapie effect hebben op jullie relatie…?
M.M.,
Welk nut heeft jouw vraag, vraag ik me dan weer af.
Hoi, ik kwam hier zomaar in terecht en las je verhaal, kan je deze relatie gewoon zien zoals hij is, niet bestaand voor de buiten wereld.
Als jij niks meer verwacht dan dat het nu is en jezelf helpt in plaats van hem.
Verander de wereld en begin bij je zelf, niets meer verwachten en wat er dan komt daar kun je van genieten.
Loskomen van meer willen van hem en verder open staan voor anderen.
Misschien kom je dan toch meer verbonden met je zelf en zo trek je ook mensen aan die meer verbonden zijn met zich zelf.
Anders blijf jij de afhankele in een relatie die hulp biedt voor liefde.
@ Niels, je vriendin wil in regressietherapie, maar gaat ze ook daadwerkelijk? En waarom denken jullie dat dat zou helpen? Cognitieve gedragstherapie werkt meestal in ieder geval wel goed. Het verleden opruimen is zo abstract, daar ben je de rest van je leven mee bezig. Men zoekt dan namelijk naar het verleden dat er allang niet meer is.
op zoek naar info over bindings en verlatingsangst stoot ik op deze blog. Heb 2 kinderen en na een pijnlijke scheiding 5 jaar geleden heb ik een vrouw tegengekomen waar ik totaal verliefd op ben geworden. ik heb mij dan volledig op deze relatie gestort en alles ging super voor een paar maanden. in het begin zei ze me dat ze binding/verlatingsangst had. Ik dacht dit wel aan te kunnen en haar te overtuigen van mijn liefde. ik weet dat verliefdheid eigenlijk een deel ratio wegneemt maar kan dit plaatsen en weet dat dit ook noodzakelijk is voor een relatie. Ondertussen ben ik emotioneel volledig leeg gezogen. ik ben mij bewust van de problematiek en begrijp het wel maar als je er tussen staat is het een hel. ik ga de situatie heel kort schetsen: beiden hebben we een verleden en begrijp dit ook. ze heeft haar partner verlaten na jaren en heeft ook schuldgevoelens hierover. nadien heeft ze het heel moeillijk gehad en na enkele korte relaties ben ik haar tegengekomen. Ik zelf kom ook uit een lange relatie van meer dan 15 jaar mijn vrouw mij bedrogen en verlaten heeft. Dat is ondertussen meer dan 5 jaar geleden. Die jaren waren niet zo prettig en zij is de enige die ik na mijn vrouw echt graag terug zie. Ik ben 40 jaar en ben bereid een nieuw leven met haar te beginnen met alles erop en eraan. Ik bedoel echt “alles” (zonder verplichtingen). Zij zegt dat mijn verwachtingen te hoog zijn en zijzelf helemaal geen verwachtingen heeft. In het begin werkt dit allemaal perfect maar je komt in een spiraal terecht waarbij ieder meer zijn eigen visie geeft en tegen elkaar uitgetest wordt. hoe meer ik mijzelf geef op alle vlakken (emotioneel, financieel, sexueel etc. ) wat me geen enkele moeite kost, hoe meer zij kouder, harder en bot wordt. Als ik zeg dat ik haar situatie begrijp en hieraan wil werken ontkent zij dit totaal en legt zij alle verantwoordelijkheid bij mij. ik erken dat en zoek ook bij mezelf oorzaken en die zijn er ook. Maar zij zegt geen verwachtingen te hebben en hangt ook altijd het verhaal op van “het lot”. Zij neemt geen enkele verantwoordelijkheid en steekt alles op het lot. Als het niet lukt tussen ons is dat “het lot” Ik doorzie dit alles wel rationeel maar ben ten einde raad. De eerste maanden vertelde ze me constant over hoe ze in haar jeugd slecht behandeld is door haar vader. Nu echter kan ze geen slecht woord over haar vader zeggen en verdedigd ze hem constant zonder aanleiding. Nogmaals weet ik haar niet te overtuigen van mijn inzicht en bedoelingen. Als zij A zegt en ik treed haar bij zegt zij B. Ik word zot en ben ten einde raad ondanks mijn inzicht. Ik weet dat ze me graag ziet maar ze kan zich niet geven. Als ik maar iets aandacht vraag zal ze die niet geven. Als ik zelf geen aandacht vraag zal ze die vragen. Ik vraag geen oplossing. Ik weet eigenlijk niet waarom ik dit schrijf aan onbekenden. Dit is de eerste keer en ben ten einde raad. Dank u voor u aandacht.
Bert, ik herken mij helemaal in jouw verhaal. ik zie ook duidelijk waar het schoentje wringt bij mijn vriend en vraag me steeds af hoe ik hem zijn bindingsangst onder ogen kan doen zien.
heb jij ondertussen een oplossing gevonden ?
groetjes
B.
Hoi Bert, ik ben geraakt door je verhaal. Ik kan me voorstellen dat je op deze manier eigenlijk geen steek verder komt. Wat niet erkent wordt, kan ook niet aangepakt worden. Ik kan me ook voorstellen dat je op een gegeven moment echt niet meer wet hoe je moet reageren. Niets blijkt het gewenste resultaat te geven. Het is wel duidelijk dat jullie verwachtingen in deze relatie teveel uiteen lopen. zoals je zelf ook aangeeft. Ik spreek alleen uit ervaring als ik zeg: jij kan haar niet redden en jij kan dit niet oplossen. Heb je er wel eens aan gedacht een time-out te nemen, alleen al om de dingen voor jezelf op een rijtje te zetten?
@ britt
Dat is exact wat ik al een tijd wil doen maar de kracht ontbreekt me, rationeel weet ik dat er maar weinig kans is dat ik dit kan oplossen ondanks al mijn bedoelingen en mijn liefde voor haar. Dit maakt het juist zo pijnlijk. Ik merk ook dat wanneer de druk hoog is en ik emotioneel en kwaad alles uitroep tegen haar zij wel reageert en daarna mailt of een bericht stuurt (zeggen is nog steeds heel moeillijk) dat ze mij graag ziet. Maar je merkt dat dit veel moeite kost. vandaag stuurde ik haar een bericht dat ik haar miste: zij stuurt niets terug. niet erg denk ik dan.. andersom : zij mist mij op een zeldzaam moment en ik reageer niet dadelijk: reactie: zie je mij niet meer graag ? Ze is zo wisselvallig en ik moet daar dan rond manouvreren.
Ik kan nog uren doorgaan maar de realiteit is dat ik haar moet laten gaan maar mijn persoonlijkheid kan dit niet toelaten.
Ik hou echt ontzettend veel van haar en weet dat ze de waarden en kwaliteiten heeft die ik waardeer. Het is immers heel moeillijk te doen wat ik zou moeten doen. Ik zou haar in de steek laten en voel dat ook zo aan. Tegelijkertijd geef ik je gelijk dat ik haar waarschijnlijk niet kan helpen.
Ik weet alleen:
als ik opgeef is er geen weg terug.
En ik geef niet vlug op.
Ik buig niet, ik breek
Dit is geen verdienste, enkel mijn karakter
slecht of goed.
Hai,
Ik ben Linda, 32 jaar en heb ook bindingsangst volgens mij…
Ik kreeg mijn eerste relatie op mijn 16de en ben samengeweest tot mijn 23ste, een minder fijne afloop in een relatie, mijn keuze geweest, kort erna kwam ik ex nummer 2 tegen, daar ben ik 2/3 jaar mee samen geweest, na een miskraam uit elkaar gegroeid…
Ben sinds 2001 vrijgezel.. wel kortstondige vriendjes, in 2004 lieve jongen leren kennen, en na 3 maanden maakte ik het weer “uit” omdat IK niet verliefd was, terwijl het echt een schat van een jongen was… in 2005 heb ik een dochter gekregen (van een andere man, waar ik niets mee had)
al die tijd ben ik een alleenstaande mamma, en stom genoeg miste ik ook geen partner, eind november 2007 kwam ik weer een lieve jongen tegen, en afgelopen vrijdag heb ik het weer uitgemaakt… geen liefde gevoelens… terwijl deze jongen super lief is, ook voor mijn dochtertje…
ik begin nu ook gewoon echt te tewijfelen of ik idd geen bindingsangst heb, en wat kan ik doen om het te verhelpen, want op deze manier, zal ik nooit een “normale” relatie hebben…
@Bert. Je hebt zo te zien heel goed door wat je praktisch en realistisch gezien moet ondernemen. Je zegt ook dat je persoonlijkheid dit niet toe laat. Dat je niet buigt, niet wil opgeven. Dat je bang bent dat er geen weg terug is als je dat doet. Wel eens over nagedacht dat je dit stukje van jou persoonlijkheid, die pittbull zeg maar, kan temmen? Zie dat als een overwinning naar jezelf toe, de wereld vergaat niet als je toegeeft dat jij de oplossing niet kan brengen. Misschien wordt het eens tijd dat je die vasthoudendheid op jezelf richt. En er is altijd een weg terug als jullie dat beiden willen. Sterkte.
@Linda, Ben jij wel eens verliefd geweest? Je hebt het wel over je relaties, dat ze lief zijn etc., maar heb jij aan het begin van de relatie wel verliefde gevoelens? Daar ben ik benieuwd naar. Misschien heb je niet zozeer bindingsangst? Misschien ben je de ‘ware’ nog niet tegengekomen?
@Tom … ben vroeger, toen ik 15 was 1 x verliefd geweest op een jongen van mijn school, en daarna heb ik die “vlinders” nooit meer gevoeld … al kan ik iemand wel heel leuk vinden, verliefd ben ik nooit idd…
Misschien kun je de volgende keer, mocht je een leuke vent tegenkomen, anders in de relatie stappen. Ik bedoel, met een ander uitgangspunt. Meer denken: Het is leuk, gezellig, we genieten van elkaars gezelschap en meer even niet. En wees daar ook eerlijk over. Dan hangen er geen valse beloftes en verwachtingen in de lucht. Wellicht hou je dan een helderder beeld voor ogen van wat je voelt en verder wilt. Het is maar een theorie, misschien heeft iemand anders nog advies…?
@Linda. Bij mijn antwoord hiervoor ben ik vergeten aan te geven dat het voor jou was, bij deze.
@Tom… Dat was ook zo in het begin, maar de jongen kreeg een ander gevoel, wat bij mij dus niet kwam, vind het wel lief dat je adviezen geeft
Ja, dat blijft toch lastig als de een verliefd wordt en de ander niet. Er wordt altijd iemand gekwetst. Ik wens je in ieder geval veel sterkte en hopelijk word je nog eens verliefd. En dan maar hopen dat het wederzijds is
@ Linda, en ik was het weer vergeten…
@ Tom …
Ooit zal ik wel de juiste man tegen het lijf lopen vermoed ik, ik kan hier ook totaal hem de schuld niet geven, het ligt gewoon 100% aan mij :s
Na bezoek van een leuke vrouwelijke kwamen er gedachten boven die al zo vaak heb gehad en al na enkele minuten zoeken kwam ik deze log terecht. Ik heb vanaf mijn 18e een relatie/huwelijk gehad wat nu ruim 7 jaar geleden een scheiding werd. Mijn enige kind was toen 1 jaar. Ik heb in de relatie geen wild vriendenleven gehad, geen passies voor hobby’s etc. Het leek goed te gaan. Wel was mijn ex-partner een persoon met zeer sterk wisselende stemmingen en bij vlagen ook erg aggressief, in de eerste tijd na de bevalling had ik een sluimerende depressie. Ik voelde dat met de komst van mijn kind er een deur was dichtgegooid, maar erger… ik had totaal geen controle mee. Mijn ex was al snle aan een ander en woonde na een paar maanden al samen. Nu nog steeds. Ik kan het na een wat moeilijke aanloop nu al weer jaren erg goed met haar en de nieuwe partner vinden en met z’n drieen zorgen en houden we veel van het enige kind. Ik weet dat zij niet echt gelukkig is met deze partner en dat zij spijt heeft van alles en ook van haar daden. Voor wat mijn aandeel betreft (mijn depressie en vluchgedrag) heeft ze mij 200% vergeven. Ik haar ook. Ondanks dat velen zeggen dat onze breuk zeker ook de schuld is van het gedrag van mijn ex destijds en haar snelle opgeven en nieuwe relatie, voel ik mij toch ook schuldig. Ik heb inmiddels veel potentiele partners gekend en een paar zijn op kortstondige relaties uitgelopen. Soms ging het mis omdat we niet bij elkaar pasten of door haar of door mij. Zodra er iemand dichtbij mij komt heb ik steeds de neiging om te stoppen uit angst voor het vreselijke depressieve en grote schuldgevoel van toen. Ik twijfel dan ook vaak of het misschien onderbuikgevoelens zijn omdat’zij’ niet de ware is. Of omdat ik te graag een relatie wil, of omdat er bij haar iets niet goed zit etc . Kortom ik weet gewoon niet of het mijn angstreflex is of omdat hij gewoon niet de ware is, of omdat ik eigenlijk nog heeeeel diep van binnen van mijn ex houd… Ik draai dus voorlopig maar alleen en soms ook wel eenzaam (hoewel ik wel een paar goede vrienden, lieve ouders en genoeg vertier heb) in kringetjes , en zoek soms oppervlakkige ‘liefde’, Maar ik baal van dit leven en ik baal van mijn falen en mijn twijfels. Kan iemand mij begrijpen / helpen ??
@ Hans. Ik begrijp je zeker. Ik geloof dan ook dat je angst hebt om weer in dezelfde negatieve spiraal terecht te komen mocht je ooit weer een vaste relatie aangaan. Verder denk ik dat je, zoals je zelf al aangeeft, nog overwerkte gevoelens naar je partner toe hebt, en die zal je toch eerst moeten wegwerken. Eerder zal er geen ruimte zijn voor een nieuw persoon in je leven. Misschien ben je het niet met me eens, ik spreek alleen uit ervaring. Ik weet ook uit ervaring dat ook al ben je bang om dezelfde ‘fout’ te maken, je die angst in de ogen moet kijken. Laat dat schuldgevoel achterwege. Jullie hebben elkaar vergeven en het enige wat je nu kan doen is verder gaan met in je achterhoofd alles wat je geleerd hebt. Want ik merk wel dat je veel hebt geleerd van je (jullie) gedrag/instelling destijds. En petje af trouwens dat je zo goed met je ex en haar nieuwe partner kan omgaan, dat zegt al heel veel over jou. Sterkte met alles.
@Paul
Ik herken je probleem vanuit de andere kant. Mijn vriend zegt dat hij bindingsangst heeft en omschrijft het op dezelfde manier als jij (hij is ook 25).
Hij zegt dat hij in een relatie nog nooit over dit punt is heengekomen. Hij zegt dat hij er wel doorheen wil komen en ik wil hem helpen, maar weet niet hoe. Ik ben bang hem kwijt te raken. Gelukkig is hij wel eerlijk en zegt wat er in zijn hoofd omgaat. Maar de afgelopen tijd lijkt het wel alsof ik nix goed kan doen. Zodra ik teveel tijd met hem wil doorbrengen, trekt hij zich terug. Ik probeer hem ruimte te geven, maar het voelt alsof ik een spelletje speel en daar heb ik helemaal geen zin in!
Professionele hulp lijkt me wat overdreven voor hem. Weet ook niet of hij daar open voor staat. Maar wat kan ik voor hem doen?
hallo paul ,
ik las je mailtje , ik heb dus precies hetzelfde .. :S ik weet niet wat ik er mee aan moet houd zoveel van die jongen hij is te gek wil hem niet kwijt..
geef me raad
kus
Beste Judie,
Bedankt voor je snelle reactie.
Ik weet bijna, of zeg maar zeker dat ik de kwestie met mijn ex inmiddels na al die jaren (7!) wel een plaats heb kunnen geven. Zelfs ondanks dat we elkaar regelmatig zien en ook persoonlijke gesprekken en gevoelens delen… voel ik respect en waardering voor haar als de moeder van ons kind, ook liefde in de zin van broer-zus. Verder is er geen gemis als ze vertrekt of verlangen naar meer… Het is dan ook in mijn optiek echt een ‘probleem’ voor mij en de evt nieuwe partner. Ik heb overwogen een psycholoog in te schakelen, maar de lange sessies en het oprakelen van oud zeer trekt mij niet aan. Ik heb mij voorgenomen alles, alles te delen met de nieuwe ‘kandidaat’. Zij zal gewoon moeten accepteren dat ik het soms moelijk heb. Zij zal ook van mij zaken vragen, zoals steun en aandachte/begrip voor haar wat moeilijke dochter. Die aandacht en begrip wil ik graag tonen en dat is oprecht. Zij zal dus gewoon moeten accepeteren dat ik soms wat moeilijk in het leven sta. Ik heb er vertrouwen in dat wanneer ik dit met haar ga delen, dat ik misschien stap voor stap er zelf mee kan leven en dat het niet meer als een geheim blok in mijn maag zit. Bovendien wil ik haar eesrt echt vertrouwen en ik wil zeker niet te intiem zijn aan het begin, gewoon rustig aan en step-by-step. Dank voor je reactie…. Wat zal ik zeggen… You know I’ll managed!!!
hallo,
Ik heb zelf al ruim 5 jaar eenrelatie met een man met bindingsangst. Toen ik hem ontmoette was ik al twee jaar allen met mijn zoontje en hij was zelf nog ongelukkig getrouwd. Hij was al snel bij zijn vrouw weg maar hij ging liever bij zijn zus heel ver weg op de grond slapen dan bij mij in te trekken.
Na een jaar waren wij alletwe woningzoekende en oor mij was het hel logisch om maar gelijk samen iets te zoeken, maar hij wilde per se iets voor zichzelf , eventjes omdat hij nog nooit een plek voor zichzelf had gehad en ik begrep dat wel.
Met tegenzin ben ik verhuisd naar een nieuwbouwwijk waar ik nu al vier jaar woon.
Ik ben nog steeds alleen met mijn zoontje en verlang hevig naar het gezin dat ik nooit gehad heb. Al jaren vraag ik hem wanneer we gaan samenwonen maar iedere keer is er een excuus, zijn kinderen die het niet aan kunnen, dan weer mijn zoontje waar hij soms moeilijk me om kan gaan en dan weer zijn hond die in een kennel in de tuin moet.
Vorig jaar heeft hij ineens een huisje gekocht, zogenaamd voor ons drietjes, maar zonder overleg, ik wist er niets van en in een dorp waarvan hij wist dat ik daar niet wilde wonen. EEn piepklein huisje waar we met zijn drieen niet eens in passen.
ondertussen is hij veel bij mij , af en toe bij zijn eigen thuis en onderneemt hij niets om de situatie te veranderen.Hij is lief, kookt voor me , brengt mijn kindje naar school, verrast met weekendjes en vakanties naar het buitenland, maar toch zijn we niet dat gezin wat ik graag wil.
wat moet ik doen? Ik hou zoveel van hem en ik weet dat hij ook veel van mij houd, maar dat gezin daar krijgt hij het spaansbenauwd van. dat heeft hij 20 jaar gehad en hij wil dat stukje niet meer opgeven.
hallo allemaal, ik lees hier echt emotionele reacties die mij echt raken. Ik heb zelf ook bindingsangst ik wil er echt heeel graaag vanaf zijn, soms zit ik ook uren in mijn kamer en denk ik, waarom kunnen mijn vriendinnen een relatie aan en ik niet en dat idee maakt mij zo verdrietig. Ik had iemand leren kenne die 2 jaar ouder dan mij is via chat, het ging prima want we hadden toen nog niet afgesproken we spraken elkaar alleen achter de schermen dat vond ik erg fijn, en uiteindelijk spraken we af en hij haalde mij op van werk en school etc. als hij niet om aandacht vroeg gaf ik die hem doet hij dat wel nam ik afstand. Hij wist het ook niet dat ik het heb. En ik loog ook veel tegen hem om hem niet te kwetsen wat helemal niet mijn bedoeling was. Want toen ik met hem ging ging ik ook gewoon met andere jonges om dat vond hij vreselijk, dan loog ik daarover dat het mijn neefje was of de broer van mijn vriendinnetjes. En mijn vriendinne waren ook altijd op de eerste plaats dan hij. Ik wilde zoo graag van hem afkomen maar aan de andere kant hield ik toch ook van hem en iedere keer dat liegen tege hem wat ik verschrikkelijk vond ik wou dat hij het zelf uitmaakte en niet ik anders voelde ik me nog schuldiger. En als ik nu nog aan hem laat ik wel eens een traantje
vallen. Als we elkaar buiten zien negeren we elkaar maar zodra hij omkeert en wegloopt kijk ik hem na en heb ik echt de nijging om naar hem toe te renen en eeen hele grote stevige knuffel geven en sorry zeggen. De reden waarom ik het met julie deel is dat ik er heeeel graag wat aan wil doen ik wil het niet meer hebben dit, ik wil ook een normaal leven en een gezin stichten immers ik hou van kinderen. Bedankt voor jullie aandacht.
Ik heb vanaf mijn 15e tot mijn 18e een relatie gehad met een agressieve jongen die mij ook geestelijk en lichamelijk mishandelde. Ik was heel bang en heb het verschillende malen geprobeert uit te maken. Maar elke keer kwam ik uit angst weer bij hem terug. Uiteindelijk heb ik na 3 jaar verkering de knoop door gehakt en ben ik verder gegaan.
Vervolgens vele liefdes gehad maar alles liep stuk. Ik kreeg verkering met een jongen waar ik niet verliefd op was. Dus dat hield ik dan wel een poosje vol. Toen kreeg ik een jongen die ik wel heel erg leuk vond en waar het ook heel goed mee zat( voor mijn gevoel) maar zo op de een van de andere dag via mail werd uitgemaakt.
Ik was natuurlijk na mijn ex vriendje waar ik 3 jaar mee had heel erg breekbaar en begon te veranderen. Ik gaf mezelf een houding aan waardoor ik niet zo gauw verliefd werd en me wat anders voor deed dan ik was. Stoer druk, overal de humor in gooien.
Later kreeg ik weer met een jongen en die had zelf ook duidelijk een probleem. Hij zei op een gegeven moment dat hij zich lichamelijk niet tot mij aangetrokken voelde. Nou ik vond haar heel erg om te horen. En was natuurlijk ook weer een klap en werd er onzeker van. Liet me door niemand meer kwetsen. Deed alleen maar mensen pijn en versierde de ene man na de andere.
Vervolgens dat ik nu sinds een maand echt verliefd ben! Ik vind het zo verschrikkelijk eng en ben zo bang om gekwetst te worden. ik was gewoon niet meer mezelf. In het begin wel toen we elkaar nog niet zo kende. Maar nu het dus wat meer begint te worden, word ik druk continu weer die humor der in gooien. Als het ware een masker voor mezelf. Om niet gekwetst te worden. Nu heeft die jongen vandaag verteld dat hij het anders vind geworden en niet weet of hij me nog leuk genoeg vind. Ik heb mijn probleem verteld en hij wil er aan werken met mij. Ik vind het zo eng ik ben zo bang om weer gekwetst te worden. of dat het verkeerd gaat. Ik weet niet meer wat ik moet. Ik vind hem zo leuk en ik wil zo graag normaal doen. Vooral heb ik me nu wel voorgenomen om veel te praten en alles van mij af te schrijven.
Maar mijn vraag is. Heeft het wel zin om noge en keer met hem te proberen? Kan iemand iemand nog leuk gaan vinden? Hij vond het wel!!! Het was zo perfect en we hebben het zo leuk. Moet ik de confrontatie aan gaan of niet? Ik wou namelijk gelijk weer geen contact en hem nooit meer zien want dat is voor mij makkelijker om door te gaan. Hij wil dat niet. Ik ben helemaal door de war hoop snel reactie
@Simpne. Zo te zien heb je al een aantal stappen in de goede richting gemaakt. je bent verliefd geworden, hebt je probleem uitgesproken en wil energie in je relatie stoppen. Ik denk dat je het daarbij moet laten. Denk niet teveel aan een eventuele negatieve uitkomst. Je doet op dit moment wat in je vermogen ligt en mocht het inderdaad niet lukken, dan moet je dat als een ervaring rijker bekijken. Het einde van een relatie is niet altijd het einde van alles. Zo te zien is deze jongen serieus en heeft hij goede bedoelingen. Vertrouw op jezelf en als je eerlijk bent en je best doet valt er niets te verwijten. Integendeel, je bent weer een stap verder. Maar dat is uiteraard mijn bescheiden mening. Succes!
Heel herkenbaar allemaal! Ben er sinds kort achter dat ik ook last heb van bindingsangst. Laat vrienden en vriendinnen nooit het achterste van mijn tong zien uit een stukje zelfbescherming. Bij normale vrienden niet zo erg maar bij een vriendje echt heel vervelend! Ben inderdaad een kind van gescheiden ouders, waarbij mijn vader me nooit het gevoel heeft gegeven van me te houden. Wel een hele sterke band met mijn moeder, totdat zij een nieuwe man kreeg en ik weer duidelijk de rol van kind kreeg toebedeeld. Met mijn broertje had ik ook een sterke band maar deze werd al jong uit huis geplaatst. Op mijn 20ste pas mijn eerste vriendje ontmoet waar ik me na wat moeite aan durfde te geven en heb daarmee een relatie gehad tot mijn 28ste. Hij had toen geen gevoel meer voor me en wilde eens verder kijken (ik was voor hem ook de eerste). Nu drie jaar later ben ik sinds kort weer helemaal verliefd, maar ik kan er niet goed van genieten. Ik ben doodsbang…bang dat als ik me nog een keer geef het weer kapot kan gaan en die angst is bijna genoeg om het dan vooraf maar af te kappen, zodat het niet zoveel pijn doet. Ik heb het hem al verteld dat ik bindingsangst heb en dat dat er de oorzaak van is dat ik af en toe ineens wat koel en afstandelijk kan overkomen. Ik denk dat de erkenning van het probleem en er openlijk over kunnen praten al een stap in de goede richting is. Ik wil me wel weer geven, maar eigenlijk wil ik eerst zekerheid…en die krijg je natuurlijk nooit :-S Even doorzetten dus…een relatie is ondanks alles te mooi…en de volgende spreuk is toch echt waar(ondanks de pijn)”its better to have loved and lost then to have never loved at all”…..
Hallo
Mijn partner ontmoette ik 5 jaar geleden in Argentinine. Ik was 21 en zij ook. Zij heeft echter een soort van bindingsangst. Zij was alleen bang dat ik haar achterliet met een gebroken hart. Ik ging inderdaad terug naar Nederland en het was uit, zonder dat we het echt uitgemaakt hadden. Ik heb haar al die jaren gemist en wist via google toevallig weer haar gegevens te krijgen. Ik smste haar ongeveer een jaar geleden…en zij reageerde positief. Toch ging het weer mis. Sinds 1 week geleden nam ze weer contact met me op. Ze wil met me trouwen…dat wilde ze altijd al….maar telkens leken haar woorden op niets gebaseerd. Ik heb me 5 jaar geleden met haar verloofd. Ze houd echt heel erg van me..dat weet ik. Details hoef ik niet te geven…maar zij heeft in een kwade bui wel eens gezegd dat ik een kankergezwel ben die niet te genezen valt. Ik hou ook ontzettend veel van haar….maar na 3 dagen heel leuk te msnen…valt ze weer terug in de oude. Ze zoekt nauwelijks contact….zegt geen lieve dingen tegen me, maar ze wil wel perse met me trouwen volgend jaar augustus. Ze heeft inderdaad aangegeven dat ik in een boze bui haar zal achterlaten met een gebroken hart. Ze reageert niet op mijn mailtjes…amper op mijn smsjes…en toen ik haar voor het eerst leerde kennen was ik verliefd op een ander meisje…en daarom vertrouwd(e) ze me niet. En ja..ze heeft inderdaad een nare jeugd gehad…met ouders die altijd ruzieden..haar vader die haar moeder sloeg en haar broertje…ze is ook eens seksueel betast door een mannelijke werker in hun huis toen ze jong was. Kortom…ik heb een heleboel tegen…maar ik ben zo ontzettend verliefd op deze meid. Ook na die 5 jaren. Ik ben stapel op haar en dit zal nooit veranderen. Er valt nog zo veel meer te vertellen….maar, ik wil perse door met haar….wat kan ik het beste doen??? Het is erg lastig omdat zij ook nog eens in Argentinie woont op dit moment. Alvast bedankt.
PPfff Wat een herkenning dit!!
Heb bijna 2 jaar een moeizame relatie met een man. Ik heb hem na mijn scheiding leren kennen via een datingsite en v.a. het 1e moment klikte het erg.. Maar na een paar maanden werd hij steeds moeilijker.
Ook moelijke jeugd gehad..Ik kom niet dichtbij hem.. ik weet dat hij van me houdt en van mijn dochtertje, toch heeft hij tijdens onze relatie verteld tegen andere dames op internet dat we nooit een relatie hebben gehad en hij zocht ook vaak contact met andere vrouwen.
Als ik het uitmaakte kwam hij na een poos weer met een mail..ik mis je heel erg!
En ik zie op een internetsite dat ie gedichten voor me schrijft..dat ie van me houdt..maar dat mag ik niet weten anders kan ik hem verlaten en pijn doen..
Ik heb hem weer een kans gegeven, nadat hij 3 maanden niks van zich had laten horen.
We hebben veel leuke dingen gedaan, maar echt praten kan ik niet met hem. Ik ga kapot van verdriet, maar toen hij gisteren weer de hoorn erop smeet, omdat ik weer iets verkeerd
zou hebben gedaan en teveel tijd eiste volgens hem, ga ik afscheid van hem nemen.
En als hij me na verloop van tijd terug wil…dan met proffesionele hulp, en anders kies ik voor mezelf. Ik kan ff niet meer.Dit kan nooit goed zijn!! Het doet me erg veel pijn want hij is stapel op mijn dochtertje, maar we zijn met z’n 2, en ik ben een gevoelig iemand, ook ik heb wel eens liefde nodig..i.i.g. iemand die dat ook kan tonen.
Ieder mens heeft dat nodig. Ik wens jullie allemaal veel sterkte en geluk!
hoi,
Heb dit allemaal gelezen en herken een heleboel.
Heb vier maanden geleden iemand ontmoet en echt een schat van een man. Flink verleden achter z’n kiezen en vertelde me dat hij last had van bindingsangst. Dit heb ik inmiddels drie keer mogen ervaren, zodra ik te dicht bij hem in de buurt kwam, qua emoties, trok ie zich terug en wilde er dan mee stoppen. Ondertussen kan ie toch niet zonder me maar voel ik wel zo nu en dan een afstand. Ben me er nu wel bewust van geworden dat het niet aan mij ligt maar echt aan de bindingsangst. Wat moet ik er toch aan doen om hem er van te overtuigen dat ik niet ben zo als zijn verleden….
Wie ben je en wat wil je, Bert?
Een geestelijk gezond mens bestaat niet uit meerdere types. Een verslaafd mens misschien wel…
Hmmm dit komt me zeer bekend voor, ik ben jaren vrijgezel geweest, mijn angst is zo erg dat ik vaak niet eens tot een relatie kom. 5 jaar geleden ben ik dan wel een man tegengekomen die zelf ook niet echt openstond voor een relatie aangezien hij nog niet over zijn ex heen was. In het begin was dit de perfecte relatie voor mij, aangezien ik al hyperventilatie kreeg als ik hoorde dat mijn vriendinnen iets gingen doen zonder mij, ik had niet echt door dat niet alleen hij zich niet kon binden maar ik ook niet. Op het moment dat hij moeilijk te krijgen was werd het voor mij een hele interessante relatie (ik moest nu moeite voor hem doen en had onbewust niet de angst dat hij iest serieus met me wilde) want ik moest de hele tijd achter hem aanjagen. Nu 5 jaar later is er eindelijk een punt achter gezet en ik heb al jaren hulp van een haptonoom (ook voor andere dingen hoor) en we zijn nu op het punt bindingsangst aangekomen en ik heb vorige week mijn eerste date gehad en het angstzweet brak me uit, kramp in mijn buik, rugpijn, echt vreselijk. De angst was nergens voor nodig, want na 2 dates zag hij het niet meer zitten ha ha. Maar goed ik blijf doorzetten en hoop erover heen te komen, ik ben nog maar 35 en zou het echt jammer vinden om altijd alleen te blijven door angst.
Ah ik ben net even naar stellingen gegaan, om te zien of ik ook een aantal punten heb (kan niet missen natuurlijk
) en ik heb geen bindingsangst, maar verlatingsangst dan krijg je het al benauwd van het woord relatie alleen al en durf je je niet te binden, ja dat klinkt me bekender in de oren. Goh interessant zo’n site.
Bindingangst? Ik geloof niet dat zoiets als bindingangst bestaat. Een slappe excuus voor iemand die tekortschiet aan zijn liefde voor jou.
Ik heb 6 jaar lang van iemand gehouden die bindingangst had. Hij heeft mij altijd op afstand gehouden. We hebben elkaar maar ook 2 keer in 6 jaar ontmoet. De rest van de ontmoetingen werden door hem afgeblazen. Anderhalf jaar geleden zijn we uit elkaars leven gestapt. Ik kon het niet meer verdragen. Met veel pijn en leed heb ik een nieuw leven opgebouwd, ditmaal zonder hoop en verwachtingen naar hem toe.
Nu zijn we anderhalf jaar verder. Hij gaat over 1 week trouwen. Hij gaat zich binden. Ik ben er kapot van. HIJ met zijn bindingsangst gaat zich binden. Waarom kon hij zich wel binden aan haar? Moet ik blijven geloven in die angst?
hi
Je klinkt me als een leuke zelfbewuste dame Saskia, en zou het dus jammer vinden als jij als koningin niet een koning vindt..Je verlatingsangst klinkt mij zeer bekend in de oren..ik heb dat ook alleen kan er inmiddels (ben 38, dus dat werd wel eens tijd) mee omgaan.
Ik heb nu een lieve levensgenoot, ze is 13 jaar jonger als mij maar dat doet er niet toe. I’m her God she’s my Goddess.
Weet je waar bij mij de omslag kwam? 6 jaar geleden toen ik erachter kwam dat ik een leuke zelfbewuste, jongen ben die niet bang is voor de wereld en eigenlijk ook niemand nodig heeft…daardoor durfde ik mezelf te zijn en deed wat minder hard m’n best.
Ik keek een beetje in de spiegel.
Een waarschuwing, of eigenlijk 2, Saskia! 1. eentje die nog niet over zijn oude relatie is: nix mee beginnen!! Hij is er niet klaar voor en jij gaat dan TE hard je best doen..zijn leven wordt dan jouw stress.
En 2. Hij moet in JOU en jouw leven geinteresseerd zijn…zoals mijn favoriete muziekant zegt: don’t be brave to her, be a slave to her lol Ik las je en dacht wat een leuke niet bange dame..die ga ik een hart onder de riem stoppen
Geluk voor jouw Saskia, aldus dr. Chris
Dolores, in de tussentijd dat ik iets schreef voor Saskia kwam jij erbij…zeer pijnlijk, want met zijn (inderdaad zogenaamde) bindingsangst kweekt die slome (geen ander woord) bij jou verlatingsangst..Bindingsangst is volgens mij inderdaad een tekort aan liefde OF een gebrek aan zelfkennis. Hoe heb je het volgehouden..6 jaar..wow drop him, vergeet hem en hou van jezelf..6 miljard mensen op deze bol, hij is de ware NIET!
Gewoon een hart(d) onder de riem voor jou. Geluk!!
Wow ik ben weg van deze pagina, teveel vrouwenleed. Teveel dudes die niet weten hoe je met een koningin omgaat..
Hallo,
Ik ben een half jaar samen geweest met mijn vriendin, ik zie haar nog steeds graag maar van de ene dag op de andere heeft ze het uitgemaakt. We hadden het goed samen, nooit ruzie enz.. Ze zei dat ze bindingsangst had.. Eerst snapte ik dit niet goed want ze zei dat ze nooit meer zo iemand goed tegen zal komen als mij, waarom maak je het dan uit vroeg ik mij af? Maar ik heb dan wat opgezocht wat het is en ik herken haar er wel in. Ik snap het ook wel. Ze wil vrijheid en ik heb haar zoveel vrijheid gegeven dat er maar te geven valt, maar ze voelt zich nog altijd in een relatie en ze zal nooit vrij zijn zei ze. Ik heb het haar uitgelegd en gezegd dat ik haar er wel mee wou helpen, haar tijd geven enz.. Maar ze twijfelde vroeger altijd zo en nu is het uit haar hoofd, die twijfel en dat vind ze denk ik belangrijker dan terug samen te zijn.
Ik heb er echt veel voor over om terug bij haar te zijn maar zij wil niet meer, de vrijheid… Maar ze zegt dat ze me nog altijd graag ziet, en als ik bij haar ben of haar bel is het alsof we nog samen zijn.. Echt heel vreemd..
Hallo allemaal,
Ik heb alle reacties hier op deze blog gelezen. Heel veel dingen komen mij zo bekend voor. Alleen lees ik hier alleen maar over mensen met een bindingsangst naar relaties, dit vind ik heel vreemd. Ik heb namelijk dat ik een afstand houd tussen alles en iedereen. Ik ben altijd bang dat ik mensen zal teleurstellen of pijn doen, want als ik iemand zal teleurstellen of pijn doen, zou dat mij ook weer zo veel pijn doen omdat ik dat nooit zou willen. Ik vind het hierdoor ook altijd moeilijk om vrienden te maken, laat staan een relatie aangaan. Er zijn eigenlijk maar een paar mensen in mijn leven bij wie ik echt me zelf kan zijn. Deze mensen komen allemaal uit mijn familie, mijn neven, nichten en mijn broer, maar als mijn ouders er bij zijn wordt het allemaal weer anders. Ik weet eigenlijk niet waarom ik deze angst heb, want ik weet dat mijn ouders ook veel van mij houden. Misschien is het ook wel gewoon de angst om ook hun pijn te doen.
In het dagelijkse leven valt het eigenlijk niet zo heel erg veel op, alleen maar dat ik weinig vrienden heb en een erg sterke band heb met mijn familie.
Ik moet iets aan deze angst gaan doen, ik weet alleen nog niet helemaal hoe.
Allemaal heel veel succes met het oplossen van jullie probleem.
Jolien
Susanne, dat heb ik me ook altijd afgevraagd. Ik heb twee jaar een relatie met iemand met bindingsangst. En volgens hem ben ik ook anders dan de vorige relaties. Ik laat hem in zijn waarde zegt hij en hij houdt ook echt van me. Toch kan ook ik hem iet overtuigen dat ik niet bij hem wegga, en echt van hem hou. Zijn angst komt van uit zijn jeugd, en volgens de psychiater kan hij r wel vanaf komen maar zal daarvoor in stevige therapie moeten, nl dagtherapie. Bindingsangst/verlatingsangst is een ernstige stoornis, dus geen ziekte, maar door therapie wel aan te pakken is.Men moet zijn gedrag helemaal leren veranderen. Ik hou heel veel van hem en we passen ook perfekt bij elkaar. Maar het is zo vermoeiend en het zuigt je leeg. Nu staan we weer op het punt van, zullen we er mee stoppen of wat? …zo moeilijk. Maar ik wil de spanning in mezelf niet meer. En weet nu ook even niet wat ik moet doen.
Hoi Noortje,
Klinkt niet postief voor je. Wel knap van je dat je het zo lang kan volhouden. Ik zit nu bijna op een half jaar van wil ie door met me of niet.
Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe. En hoop dat je een weg vind in de spanningen in je lijf.
Hallo,
Ik ben een alleenstaande moeder van 34 en heb nu bijna een jaar een vriend van 28.
Ik merk aan alles dat mijn vriend stapelgek is op zowel mij als mijn zoontje. Alleen omdat we zover uit elkaar wonen hebben we een weekendrelatie. In deze weekenden heeft mijn vriend heel erg de behoefte om ook dingen voor zichzelf te doen.
Tevens worden we allebei helemaal gek van het het heen en weer reizen.
Nu ik heb gezegd dat ik wil samenwonen en van hem ook meer vastigheid vraag, gaat hij twijfelen.
Hij zegt dat ie twijfelt omdat hij het (full time) leven met een kind niet ziet zitten, het ligt niet aan mijn zoontje maar hij is bang dat hij teveel dingen op moet geven.
Hij zegt dat hij in principe wel alleen met mij had willen samenwonen.
In eerste instantie schrok ik hier heel erg van maar zelf denk ik niet dat dit het probleem is. Mijn vriend heeft heel veel tijd voor zichzelf nodig. Daarbij valt te denken aan pokeren, vissen, feestjes, vrienden bezoeken, naar zijn moeder etc. etc, zaalvoetbal, veldvoetbal, seizoenskaart voetbalclub. Hij wil eigenlijk niks opgeven.
Ik ben van mening dat je in een relatie keuzes moet maken.
En zaken moet overleggen.
Als ik alleen was geweest had ik nu vast wel een kinderwens gehad. En bovendien heb ik ook geen zin om als een hondje overal mee naar toe te moeten. Daarnaast vraagt hij me uberhaupt ook niet mee. Dus dan had ik hem ook gevraagd om dingen op te geven omdat je elkaar anders simpelweg niet ziet.
Ik denk dat mijn vriend niks van zijn oude leventje niet op wil geven. Ik heb de laatste weken een beetje aangedrongen. Hij voelt zich nu gepusht en weet nu niet meer wat hij voelt en wat hij wil.
Ik heb hem nu de tijd gegeven om hier over na te denken.
Mijn vriend zegt dat hij het snel benauwd krijgt en hij weet niet hoe het kan.
Zijn vorige relatie heeft hij twee jaar geleden beeindigd nadat zijn vader een half jaar daarvoor is overleden. Hij heeft die relatie beeindigt omdat hij zich realiseerde dat hij niet genoeg voor haar voelde om samen een toekomst op te bouwen. (relatie van zes jaar)
hoe moet ik hier mee om gaan?
Laten rusten en wachten tot hij er aan toe is of steek ik dan mijn kop in het zand?
hoi Sam,
Moeilijk om een antwoord op je vraag te geven.Mijn vriend had zijn vorige relatie ook beeindigd kort na het overlijden van zijn vader. Een gebeurtenis die hij nooit goed verwerkt heeft en hier nog steeds mee zit. Mijn vriend is ietsje ouder dan de jouwe. Hij is 35 wordt dit jaar 36.Hij weet in ieder geval wel dat hij degene is met verlatingsangst, en dus ook bindingsangst(komt hieruit automatisch voort)Mijn vriend wil nu graag net als ‘iedereen’ huisje boompje beestje , en hij wil dat met mij, en daarom gaat hij binnenkort voor zeker een half jaar in dagtherapie om zijn angst die ver terugvoert naar zijn jeugd, aan te pakken en daarna een normale relatie aan te kunnen gaan. Op zijn werk functioneert hij by the way volkomen normaal, hij heeft zelfs een hoge functie. Maar voor hem weegt het gelukkig zijn met zichzelf en in een relatie zwaarder.
Wat jij moet doen Sam is moeilijk te zeggen. Ikzelf ben 45 heb al twee kinderen en zal er geen meer bij krijgen, en dat vindt mijn vriend prima. Ik hou van hem, geef hem de tijd. Wat is een half of een jaar nu op een heel leven? We voelen ons allebei erg fijn bij elkaar, en passen perfekt bij elkaar. Als jij nog kinderen wil, dan is dat een stuk moeilijker. Ga in ieder geval niet over je grenzen. Misschien is een tijdje afstand van elkaar nemen goed voor allebei. Dat hebben wij ook gedaan, en dat werkte wel, in die zin dat hij ontdekte dat hij echt met mij verder wil. Sterkte!
beste Sam, het is duidelijk dat jullie allebei in een andere levensfase verkeren. Jij hebt een kind en wilt vastigheid. Hij is beduidend jonger en is nog niet bezig met samenwonen, laat staan met een kind. Een jaar bij elkaar zijn is ook nog best kort om al samen te gaan wonen. Jullie zien elkaar ook alleen maar in het weekend dus het is een hele stap om dan definitief voor elkaar te kiezen. Bescherm je kind ook voor een volgende teleurstelling en zorg er voor dat je zelf tevreden bent met je leven, ook zonder je vriend. Maak er zelf wat van en stop met pushen. Dat jaagt hem alleen maar sneller weg.
@ Chris van Hattem
Chris,
Ik herken mijn “persoon die ik date” in jou!
Hij heeft al verschrikkelijk veel meegemaakt, en we hebben beiden een lange relatie achter de rug. Alleen, hij is 10 jaar ouder dan ik, en bij hem heeft het echt wel zijn sporen nagelaten.
In het begin was het ongelooflijk: grote aantrekkingskracht, het paste gewoon, alles was perfect, maar we hebben het bewust kalmer aan gedaan, want geen van ons 2 was van plan een serieuze relatie te beginnen (maar wel enkel alleen elkaar te zien), we hadden nog wel wat te verwerken.
Maw, de voornemens waren: vrijgezel blijven en eerst “alleen” gelukkig zijn! (Maar ja dan kom je iemand tegen waarmee het geweldig klikt)
Enkele maanden later:
Aantrekken en afstoten. En van de moment ik afstand neem is hij weer daar. Is het te gezellig of bel ik hem teveel, dan hoor ik weer een tijdje niets van hem.
Ondertussen heb ik slechte raad opgevolgd…
Alhoewel ik zelf niet klaar ben voor een (ja wij noemen dat een) verstikkende relatie, heb ik hem een beetje klem gezet, gevolg: nogmaals eraan herinnert dat hij geen vaste relatie wil, en toch houdt hij me altijd in de buurt, wat wil dit toch zeggen?
Ik weet wat ik wil: hem, niet nu, maar op termijn. want ik weet dat eens hij zich geeft in een relatie, dat hij dan 100% zeker is.
En hij vindt me al goddelijk, maar wil ook echt zijn godin zijn
) Dus Chris, tips voor mij?
mijn relatie is over. Mijn vriend weet niet of hij kan kiezen voor samenwonen met een kind erbij.
Mijn eerste reactie was misschien heel primair. Ik heb gezegd dat hij al een jaar wist dat mijn zoontje in het pakket zat en dat hij daar lang genoeg over na heeft kunnen denken. Ik snap wel dat hij dit moeilijk vindt alleen deze situatie zal nooit veranderen.
Nu na een paar dagen nagedacht te hebben zie ik ook meer zijn kant van het verhaal.
Misschien had ik hem meer ruimte moeten geven om hier over na te denken.
Hij wist het niet, dat is natuurlijk niet per definitie een negatief antwoord. Al voelt het wel als een afwijzing.
Een vriend van mij denkt dat dit een noodsprong was omdat hij zich in een hoekje gedrukt voelt. Hij denkt dat hij het misschien wel wil omdat hij al een jaar hartstikke leuk is met mijn zoontje maar dat hij misschien ook wel onzeker is of hij het kan. Hij heeft gezegd dat ie bang is. Waarvoor is ie bang? Daar heb ik geen antwoord op gekregen.
Misschien denkt hij dat ik veel van hem verwacht en daar hebben we ook niet over gesproken. Wat mij betreft doet ie voldoende zoals hij nu bezig is en ik verwacht ook niet dat hij meteen meer doet als we samenwonen. Ik denkt dat dat met de jaren wel groeit.
Zou het verstandig zijn om hem over een week ofzo een keer te bellen om te vragen wat hij niet precies weet en ook om te vragen waar hij dan precies zo bang voor is.
Hij geeft aan dat ie heel veel van me houdt en dat ie mijn zoontje ook te gek vindt dus dan zou dit toch het probleem kunnen zijn?
Ik heb de verhalen gelezen en voel ergens een opluchting.Ik ben bang dat ik ook last van bindingsangst heb, maar voor al voor verlatingsangst.
Ik heb ontzettend veel moeite met mezelf geven aan iemand in een relatie. Ik wil heel graag, maar het lukt me soms gewoon niet. Ik wil heel graag iemand vast houden,iemand mijn liefde geven, maar ik vind het verdomd moeilijk.
Ik heb meerdere relatie gehad en ik ben uit bijna iedere relatie er gebroken uit gekomen.
Ik was diep gekwest, doordat mijn ex(en) vreemd gingen, dit is me meerdere keren overkomen.Zelfs dat mijn ex met mijn beste vriendin ervan door ging. Dit heeft mij allemaal veel pijn gedaan.
verder heb ik ook gehad dat ex-en weg liepen, juist omdat ik me zo moeilijk kan geven. Ik snap dat liefde geven en nemen is en dat iemand niet alleen maar kan nemen.
Ik heb nu een hele leuke man ontmoet en voor mijn gevoel is dit hem echt. Ik vind hem zooo super en ben heel blij met hem
Hij vindt het moeilijk, voelt een afstand tussen ons. Ik ben bang dat hij weg gaat rennen. Ik weet dat het daar juist om draait bij mij, angst dat iemand ( alweer) bij me gaat. Dat ik weet verlaten wordt en alleen over blijf.
Ik heb het te vaak mee gemaakt en heb om zo maar te zeggen een muur om me heen gebouwd,
Hoe kom ik daar van af ?
Ik wil zo graag mezelf laten zien en geven..
Ik wil in een relatie liefde kunnen geven, ik wil graag dat deze man blijft. Ik wil me uiten en erover praten.
Ik doe in ieder geval erg mijn best !!!
@ sam
sam, bij mij hielp het om gewoon even ruimte te geven, uiteindelijk komt er dan terug toenadering. Zeker niet bang zijn dat als je ruimte geeft dat je dan ook afstand neemt, want je weet wat hij voor je voelt. gun hem even de tijd, als hij het minste druk voelt ga je het misschien verergeren. wacht eventjes af, als hij voelt dat er geen druk is, komt hij zelf wel met een uitleg…
dit denk ik tenminste… jij kent hem uiteraard beter he
@circei
Bedankt voor je lieve advies.
Ik geef hem ook de ruimte want ik voel me ook te goed om te gaan smeken e.d.
Hij moet ook blij zijn om ons in zijn leven te hebben. Als ik van iemand hou dan ga ik er 100 % voor en dat verwacht ik ook terug.
Ik hoop dat ie zich realiseert wat ie heeft…
Beste Sam,
Het lijkt mij niet verstandig om al na een week contact te zoeken. N.l: 1 week zonder elkaar zal nog wel lukken. Misschien vallen er dan juist spanningen weg en is het bijna prettig…rust. Maar daarna komt pas het gemis. Dan gaat het lang duren zeg maar. En ga je je realiseren wat je voor elkaar betekent wellicht. Klinkt niet fijn maar je moet eerst op jezelf worden teruggeworpen, alvorens je weet wat je met een ander wil.
Sterkte…mijn vriend en ik hebben dit allemaal ook doorgemaakt. En hebben hoop dat het goed komt. Hij gaat vrijdag beginnen met zijn therapie.Voor ons nog een lange weg te gaan, maar we willen het allebei.Nogmaals Sterkte.
Hallo Noortje,
Je hebt gelijk een week is ook te kort om van gedachten te veranderen. Alleen bij elke dag dat dit langer duurt heb ik minder hoop dat het goed komt. De afstand lijkt groter te worden. Ik denk niet dat hij op zijn beslissing terug komt. Maar aan de andere kant realiseer ik me ook heel goed dat bellen daar dan ook weinig aan verandert.
Ik zal zijn beslissing moeten accepteren en er voor mezelf het beste van moeten maken.
Thanks
In mijn jeugd heb ik veel meegemaakt en heb ik mijzelf vroeg zelfstandig opgesteld. In relaties koos ik vaak lieve mannen met ‘ernstige’ problemen en steeds vaker mannen die minstens 10 jaar ouder waren dan ik. Ik voel vaak alle pijn nog in mij van voorgaande relaties en gebeurtenissen terwijl ik diverse manieren heb geprobeerd om dat te voorkomen.
Nu zit ik in een relatie met iemand die echt enorm veel van me houd, volwassen is, verantwoordelijkheid neemt en zich totaal voor onze relatie in wil zetten. We gingen samenwonen, maar ondanks alle liefde kreeg ik het benauwd. Nu wonen we weer apart maar proberen het nog een keer. Toch krijg ik dat gevoel niet weg.
Hoe kan ik het gevoel elimineren?? Ik word er gek van, het knaagt van binnen, doet mijn hart veel zeer en wordt door mijn partner ook niet als positief ontvangen. Ik ben bang dat ik hem kwijt raak als dit nog lang zo doorgaat..
Iemand een tip??
Accepteren, er zit niets anders op.
4 jaar terug ontmoette ik (M) een mooie Spaanse jongen en het was voor beide echte liefde op het eerste gezicht. Qua fysiek, interesses, intellectueel klopte het allemaal. Een half jaar lang belde we dagelijks, weekends retourvluchten, en zat ik weken in zijn huis in Spanje maar juist dat maakte het contact stoever. Uiteindelijk vertelde hij dat hij wilde stoppen. De redenen waren niet overtuigend en niet omdat hij niet meer van mij hield. Taalprobleem, afstand, Als we samen waren wilde hij bij zijn vrienden zijn en als ik er niet was, wilde hij bij mij zijn, etc. Hij is nog niet ge’out’. De 2 jaar daarna was een emotionele achtbaan. Iedere keer als hij concludeerde dat hij 100% voor mij koos, sloeg de angst toe en brak hij de relatie juist af. Ik heb het probleem wel onderkend maar hij zei ‘tijd’ nodig te hebben. Ik gaf na 2 1/2 jr aan het emotioneel niet meer aan te kunnen en geen contact meer te willen. Hij zocht evenwel weer contact na 6 maanden maar na een paar weken was het weer hetzelfde liedje. Ik ging hier bijna aan onderdoor omdat ik hem nog steeds als de enige man en liefde in mijn leven zie.
Ik kan en wil er daarom geen punt achter zetten, mede omdat ik zijn liefde voor mij, angst en frustratie voel en in zijn ogen zie.
Voor mijzelf heb ik het/hem nu geparkeerd. Ik hou zielsveel van hem maar hij moet het werk doen, hij moet nu de stap zetten. De lijnen blijven wel open en we hebben contact.
Ik vermoed dat de slechte relatie tussen zijn ouders debet is aan zijn probleem. Voor mensen met angsten schijnt EMDR therapie(zie google) te kunnen helpen. Eén van mijn vrienden is onlangs van zijn angst afgeholpen met EMDR. Hij vertelde mij hier vandaag over en ik wat adressen in Spanje naar mijn liefde sturen.
Voor mensen met angsten en hen die het ondergaan, is er dus hoop.
Misschien kunnen ervaringsdeskundigen met EMDR therapie hun ervaringen hier delen?
succes allemaal, guido
Hoi Guido, ja een herkenbaar verhaal.Ik ken ook mensen die EMDR therapie hebben ondergaan, maar ik begrijp dat EMDR een kortdurende theraoie is die mensen van angsten afhelpt, maar wel naar aanleiding van een traumatische ervaring. Dus bijvoorbeeld als iemand een schokkende gebeurtenis heeft meegemaakt. Want in de therapie mpoet je terug naar die ene gebeurtenis en dan die pnieuw beleen, en dit keer goed verwerekn zodat de angst verdwijnt. Iemand die een roofoverval of bijvoorbeeld een aanslag heeft meegemaakt kan hiermee van zijn trauma afgreholpen worden. Maar het is dacht ik niet geschikt voor iemand die jarenlang verwaarloosd is geweest als kind, verlatingsangst heeft of bindingsangst. Want deze angsten zijn er langzaamaan, bijv. als kind heel geleidelijk ingesleten. Een mechanisme wat iemand geleidelijk heeft ontwikkeld. En daarvoor is langdurige therapie nodig om weer helemaal opnieuw te leren hoe je om moet gaan met relaties en mensen die van je houden. Dit is wat ik dacht en denk. dus ik zou hetr nog eens precies navragen of EMDR in zo’n geval wel kan helpen.Succes en sterkte met alles.
Bindingsangst. Dat is een beetje een standaardantwoord als je geen relatie hebt. Ik zie juist erg veel relaties die nooit echt uit een verliefdheid gekomen zijn, die maar wat aansudderen en als puntje bij paaltje komt zie je mensen ineens toch afhaken: want ze willen helemaal niet iets met deze persoon. Het probleem is dus niet het niet durven binden! Het probleem is je binden aan iemand aan wie je je niet echt wilt binden! Dat resulteert dan weer vaak in “bindingsangst”, maar niet heus.
Hallo allemaal,
Ik lees veel reacties van mensen die een partner hebben met bindingsangst. Ik begrijp zeer zeker dat het moeilijk is voor jullie, maar ik wil ook even proberen uit te leggen dat het voor de ander ook niet makkelijk is.
Ik ben een vrouw van 34 en heb in het verleden 4 langere relaties gehad (1 tot 4 jaar). Ik heb net weer 2 maanden een relatie nu en de bindingsangst is, zoals na elke korte verliefdheidsfase, weer komen opzetten. Zo vervelend! Ik ben 5 jaar vrijgezel en ik heb wel 5 keer een relatie geprobeerd, elke keer komt weer de angst. Dan ga ik vanalles denken: als de twijfel na 2 maanden komt dan zal het wel niet de juiste man zijn… ik zal wel te snel verliefd zijn geworden… daar gaat mijn vrijheid… mijn single bestaan was ook leuk… ik ga dan afstand nemen, flirten, exen bellen, depressieve gedachten en gevoelens etc. Mijn vriend (dat woord vind ik heel moeilijk om te gebruiken) is heel erg lief en hij wil er helemaal voor gaan. Hij laat dat blijken en denkt daardoor lief te zijn. Ik weet dat hij het lief bedoelt maar ik vind het erg moeilijk om aan te horen. TE lief als het ware.
Ik doe het er niet om, ik vind echt vervelend voor hem, maar het lijkt alsof mijn gevoelens totaal blokkeren.
Ik hou vol maar ondertussen neem ik veel afstand. Ik weet dat ik straks om hem daarmee geen pijn te willen doen het uit ga maken.
Een eenzaam rotgevoel.
ps. ik heb geen emotionel problemen gekend in mijn jeugd, wel heb ik de nodige bagage door mijn exrelaties.
Jemig, wat herken ik hier veel in van mezelf. Ik ben dan nog niet zo oud, maar ik heb precies hetzelfde als wat hier staat. Ik wil er wel graag van af. Maar iedere keer als iemand op het punt staat een relatie met mij aan te gaan, kap ik het snel af. Het is gewoon een raar gevoel voor mij om een relatie met iemand te hebben..
Ik heb alle reacties gelezen en zie er vrij veel van mezelf in terug. Ben er achter gekomen dat ik waarschijnlijk ook bindingsangst heb. Nu sta ik op het punt een relatie te beginnen maar de twijfels beginnen weer toe te slaan. Door deze twijfels heb ik ook mijn vorige relatie verbroken.
Ik weet dat het iets is uit het verleden waardoor ik mensen niet (emotioneel) dicht bij me laat komen.
De twijfels zijn heel vervelend, geen idee wat ik nu moet doen. Ik hou van haar en zij houdt van mij maar ik twijfel gewoon te veel. Een ex van me heeft ooit mijn vertrouwen geschaad en daardoor heb ik een ‘muurtje’ gebouwd. In het begin voelde ik niet veel voor haar, maar door de tijd heen ben ik tog van haar gaan houden. Ik weet nu niet of ik de relatie moet aan gaan. Misschien hebben jullie hier tips voor mij?
Is dit bindingsangst?
Na een “lange” relatie van bijna 10 jaar ben ik op de dag dat mijn ex ons huis uit ging en met mijn dochter ergens anders ging wonen, weer opnieuw gaan samenwonen. Mijn huidige lieve vriendin heeft haar zelfs deze dag nog geholpen. Dus alles is toch op de dag van vandaag gelukkig heel gemoedelijk. En hebben we over en weer een prettige relatie.
Sinds de dag dat mijn huidige vriendin bij mij introk, heb ik een gevoel, van “dit wil ik helemaal niet”, ik wil helemaal nog niet samenwonen, ik wil gewoon even wat rust. Maar ja, het is nu iets meer dan een jaar geleden en het gevoel wordt steeds heftiger.
Nu hoor ik jullie zeggen(vragen), ja waarom gaat hij dan gelijk weer samenwonen? Mijn vriendin woonde bij haar broer en moest met haar 2 kindjes het huis uit. En ik voelde me in hoek gedreven en ben ik overstag gegaan. Eigen schuld? Ik weet het niet, ergens wel, maar aan de andere kant kon ik ze niet op straat laten zetten.
Mijn vriendin weet hoe ik me voel en dat doet haar veel pijn, ze houd veel van me. En ik loop dagelijks met een hoofd dat op ontploffen staat en ik hou ook veel van haar….maar ik wil geen relatie op het moment! Hulp
@Moi
Ik denk niet dat het bindingsangst is. Je hebt gewoon even tijd nodig voor je zelf om je over je vorige relatie heen te zetten. Die heb je door omstandigheden niet gekregen.
Je hebt gedaan wat je hart je zei dat je moest doen toen je huidige vriendin het huis uit moest. (Ikzelf zou haar ook niet hebben laten staan).
Als advies wil ik geven dat jullie gaan praten hierover maar dat zullen jullie wel al gedaan hebben neem ik aan. Aangezien ze weet hoe jij je voelt. Daarom zou ik je willen vragen of je een ‘eigen’ kamer hebt waar je ff alleen tot rust kan komen, ff denken over de dingen die je dwars zitten. Schrijf het desnoods op, heb ik ook gedaan toen ik een ‘moeilijke’ periode heb gehad. Dit werkte voor mij. Zoals een dagboek ofzo. Gewoon per probleem opschrijven en het 1 voor 1 doen, niet alles tegelijk. Niemand kan verschillende problemen tegelijk oplossen.
Als je iets (bijna) hebt opgelost dan laat je het je vriendin ook lezen of je praat er met haar over. Ik heb dit zelf met een kameraad van me gedaan en het werkte. Ik ben uit mijn depressieve periode gekomen. En nu kan ik verder met het volgende probleem.
Hoop dat het werkt voor jou ook.
Ruim anderhalf jaar geleden heb ik via een datingsite een hele leuke man ontmoet, hij is 42, ik ben 34. Voor mij was het liefde op het eerste gezicht, en hij ging in het begin ook heel snel. Lieve sms-jes, veel afspreken, snel op vakantie samen, voorstellen aan vrienden. Tegen iedereen zei ie dat ik hem zo lekker vrij liet en hem de ruimte gaf. Sinds een half jaar begint hij echter onvoorspelbaar gedrag te vertonen. Twijfelt aan zijn gevoel, vindt dat ik te dichtbij kom. Stoot me af. Hij laat een nieuw huis bouwen, en aanvankelijk stelde hij voor om samen te gaan wonen (drie weken geleden nog!). Nu komt hij erop terug, zegt dat ik hem verstik (terwijl ik echt niet claimerig ben). We hebben van alles geprobeerd, pauzes ingelast, juist elkaar meer opzoeken. Zijn opmerkingen zijn echt kwetsend, en na navraag blijkt dat hij hiervoor al minimaal twee relaties heeft beeindigd zodra iemand te dichtbij kwam of iets definitief werd. Na lang beraad heeft hij zelf besloten om naar een psycholoog te gaan, niet als relatieredmiddel, maar om meer inzicht in zich zelf te krijgen. Hij zegt dat ie wel van me houdt, maar dat hij twijfelt of zijn gevoel genoeg is, andere keren zegt ie weer dat ie twijfelt omdat ik te dichtbij kom. Heeft iemand hier ervaring mee? Zelf ken ik geen bindingsangst, en ik weet dat het erg slopend is als je partner er last van heeft. Uiteraard is het beste advies om hem los te laten en iemand te zoeken die wel volmondig 100% voor je durft te gaan, maar zo eenvoudig is dat niet; je houdt toch van iemand en je hoopt op verbetering. Al voel je jezelf soms erg naief. Ik hoop dat we eruit komen, want het is wel echt een vent die de moeite waard is!
hoi,
ik ben charlotte, 20 jaar en al 3 jaar vrijgezel. Ik wil wel heel graag een vaste vriend, maar als het er op aankomt haak ik af. of als de kerel te veel aandacht geef. Daarom val ik ook altijd op de players die nauwelijks aandacht aan me geven en me maar gebruiken.
Ik vind dit echt kut en heb het idee alsof het nooit weg zal gaan.. heeft iemand echte tips die misschien werken?
groetjes
Ik heb niks ergs meegemaakt in mn leven waardoor ik dit zou kunnen hebben.
Ik heb 1 relatie gehad 3 jaar geleden, en hij heeft het uitgemaakt. Maar ik denk niet dat dat de reden is dat ik bindingsangst heb.
Ik bedoel, iedereen wordt toch wel eens gedumpt?
Als een jongen te lief tegen me gaat doen, of als het ook maar enigzins in de richting van serieus gaat.. dan krijg ik een gevoel van afgunst naar die jongen. Als ik hem dan ergens zie dan wil ik meteen weg. Wil ik dat hij naar de andere kant van de wereld verhuist. Of als ik alleen al aan hem denk krijg ik al een naar gevoel.. terwijl de jongens in kwestie nooit wat verkeerd doen….ze zijn juist ontzettend aardig en lief voor me. maar ik kan dat niet uitstaan en ik vind het vreselijk om hun dan zo te kwetsen.. want ik wordt echt een trut als het weer zover is. HELP
Ik zou adviseren eens een goed gesprek te voeren met haar, en jou problemen aan te geven zoals je hier doet. En vraag haar of ze gelukkig is met haar leven zoals ze het nu leeft, wanneer niet: Haar vragen of jullie samen profesionele hulp kunnen zoeken.(de enige -juiste- keuze om de kwaliteit van jullie beide leven op te krikken. Wanneer ze hulp niet zo ziet zitten, vraag haar of ze het voor jou zou willen doen, omdat jij er het meeste onder lijd)
Ik vermoed veel meer hierachter(zie wel tekenen die bij een ziektebeeld horen), maar ben geen psychiater of psycholoog, dus kan geen officiele diagnose stellen, helemaal niet via internet en met zo ‘weinig’ info.
He hallo!
Ik zat wat te surfen op het synoniem bindingsangst, en kwam hieruit.
Waarom ik aan het zoeken ben zit als volgt.
Momenteel ben ik aan het daten met een lieve mooie jongen. Ben helemaal weg van hem. Alleen in me onbewust zijn zit nog steeds mijn verleden te knagen.
Toen ik 10 was is me vader plotseling weggegaan, nooit meer gezien daarna.
5 jaar later is me moeder hertrouwd met de man die me jaren zwaar mishandeld heeft.
Mannen zijn dus niet zo sterk punt in mijn leven. heb 2 korte relaties achter de rug.
Maar na een maand vond ik het toch niks, en zoals de meeste verhalen – ik kan mezelf niet geven. Ik ben 19 jaar, dus ben net nat achter de oren. Woon opmezelf en ben nooit echt met liefde opgegroeid.
Ik probeer bij deze jongen waar ik nu gek op ben, ook alles te keuren. Zodat ik mezelf wijsmaak dat het niks voor mij is. Voel me gauw ongemakkelijk als hij zegt dat hij gek op me is.
En de laatste 2 jaar zoals hierboven ook vermeld is , heb ik veel geprobeerd met jongens maar uiteindelijk als het erop aan komt stoot ik ze net zo hard af.
Zo gaat het nooit werken natuurlijk.
Heeft iemand misschien tips om het tussen me oren anders te draaien? zodat ik deze jongen gelukkig kan maken?
Ik heb al bij Therapeuten gelopen om me verleden te verwerken. en ik heb me er ook bij neergelegd. maar toch knaagt het…
Hallo,
voor een artikel in Flair ben ik op zoek naar mannen die willen getuigen over hun bindingsangst en hoe het hun leven en relaties moeilijk maakt! Het artikel zal verschijnen onder ‘foute mannen’ maar laat u daar natuurlijk niet door afschrikken. Door uw getuigenis kan men juist merken dat jullie helemaal niet fout zijn en zo kan men jullie ook beter begrijpen!
De getuigenis gebeurt anoniem en het interviewtje gebeurt telefonisch. Anonimiteit verzekerd dus!
Aangezien het nogal dringend is hoop ik snel enkele reacties te krijgen op mijn oproep. Stuur dus snel een mailtje naar [email protected] met kort een voorstelling van jezelf en met hoe de bindingsangst jouw leven en relaties beheerst.
Met vriendelijke groeten,
Lise Buyens
stagaire Flairredactie
zijn mensen met bindingsangst binnen een relatie ze egocentrisch omdat ze anders rekening met de ander moeten houden?
Ben zelf verstrikt in zo,n moeilijke relatie
nu ruim elf jaar.
Zegt me ook soms het interresseert me niet hoe het voor jouw is(drie jonge dochters-zoek het maar uit)
Hij voelt zo,n grote leegte en valt me steeds aan omdat ik deze niet voor hem weg nemen kan.
hoi bert
ik geef je een antwoord die ik ook aan mezelf moet geven.
Je bent veel mooier /grootser dan je partner.(grootser=geen kleine gemeenigheden)
Dit betekend dat je nu niet en nooit niet op een zelfde niveau kan functioneren.
Ook ik kan niet opgeven en ben al ruim elf jaar in deze moeilijke relatie.
Hij wil nu zelf opgeven
Bindingsangst?
Anderhalf jaar geleden leerde ik mijn vriend kennen. We wonen niet bij elkaar in de buurt en zagen elkaar alleen in de weekenden. Het eerste half jaar heeft hij veel geduld met mij gehad vanwege mijn onzekerheid vanwege een vorige relatie. Hij heeft nog nooit echt een serieuse langere relatie gehad, nog nooit samen gewoond.Het heeft zeker een half jaar geduurd voor ik een weekend naar hem toe ging. Uiteindelijk werd het serieuzer. Soms hadden we het over de toekomst, maar dat was iets voor later. We zouden eerst samen op vakantie en daarna wel verder kijken. De vakantie was super en daarna kwam het serieuze gesprek, hij had wat twijfels over de toekomst en we waren er nog niet uit welke kant we op zouden gaan. We hadden er allebei het volle vertrouwen in dat we er wel uit zouden. Daarna een aantal weken niet meer over gehad. Tot 3 weken geleden het onderwerp weer ter sprake kwam. De dag ervoor was er nog niks aan de hand en de ochtend zelf ook niet, het gesprek werd serieus en 3uur later was het over en uit en is hij weggegaan. Mij achterlatend met heel veel vragen. Later nog een gesprek gehad, hij had twijfels over de toekomst en het was een gevoel van binnenuit wat hem zei dat we niet de ‘ware’ voor elkaar zijn. In contacten daarna geeft ie aan dat ie het idee had opgesloten te zitten, vrij wilde zijn. Bang dat ie het een en ander moet ‘opgeven’. Terwijl hij al die tijd nooit geen enkel ‘hobby’ weekend op heeft moeten geven. Hij heeft al die tijd nooit iets hoeven laten van mij. Ik heb nooit aan hem gemerkt dat ie met twijfels zat. Pas sinds de gesprekken serieuzer zijn geworden krabbelt ie terug. Het voelt allemaal erg dubbel, het gevoel was nog steeds goed. Het is van de ene op de andere dag van alles naar niets gegaan. We hebben nu een aantal weken al geen contact meer. Ik laat hem met rust, hoop dat ie nadenkt en beseft dat we het heel leuk samen hebben, want het voelt echt goed als we samen zijn. Is er nog hoop?
Heeft iemand tips?
GEZOCHT: MANNEN VOOR INTERVIEW
Heb jij nog geen langdurige relatie gehad? Lukt het je maar niet om de juiste partner te vinden? Of betrap je jezelf erop dat je wegvlucht voor te serieuze relaties?
Voor een bekend tijdschrift zou ik je graag hierover interviewen. Waarom durf je geen serieuze relatie aan te gaan? Waar ligt de angst?
Stuur voor meer informatie een e-mail naar Lilian: [email protected]
Lilian,
Wie ben je? Ik heb nu op 3 verschillende sites, ongeveer dezelfde vraag gezien.
Is dit een grap? Zo niet, ben dan iets duidelijker.(welk blad, en wanneer dit “onderzoek” in dit blad komt.)
Hoi Piet,
Het gaat om een artikel voor Psychologie Magazine. Wij willen hiervoor vijf mannen portretteren die hun verhaal vertellen over relaties en waarom zij moeite hebben zich te binden.
gr, Lilian
Help! En tijdje terug ben ik een leuke meid tegen gekomen. We hebben elkaar ontmoet omdat we allebei erg veel interesse hebben om naar Australië te reizen. Sinds we elkaar kennen zijn we echter meer voor elkaar gaan voelen en we spreken elkaar bijna dagelijks en ook in het weekend spreken we regelmatig af.
Ze heeft me in het begin al gewaarschuwd dat ze een “muur” om zich heen heeft en dat ze niet snel iemand in haar leven laat. En nu het allemaal wat serieuzer word, loop ik dus tegen die muur aan!
De ene dag is ze dol op me, en kan ze niet zonder me. De andere dag wil ze niet meer dan vrienden zijn want ze wil graag vrij zijn en reizen. Gek, want ze weet dat ik dat ook wil…
Is er een manier om tot haar door te dringen? Om haar duidelijk te maken dat ze bij mij vrijheid heeft, zich geen zorgen hoeft te maken en dat ik altijd achter haar sta, ongeacht hoe ze zich voelt over de relatie?
Hoihoi
Ik ben op zich best spontaan naar mensen in mijn omgeving toe, maar als ik iemand meer dan ‘gewoon’leuk vind of hij mij, dan haak ik meteen af, waarom weet ik niet maar ik wil dit helemaal niet
heeft iemand tips vooor me? Want ik zit hier toch wel mee.
Er is een collega die mij leuk vind of vond, maar omdat ik zei dat ik hem niet geloofde is hij nu kwaad op me en ik weet niet wat ik nu moet doen, zal ik hem vertellen dat ik (waarschijnlijk..) bindingsangst heb, of kan ik het beter laten rusten en het er niet meer over hebben?
Groetjes, Linda
de Kenmerken van bindingsangst
zijn naar mijn mening toch simpel te herkennen. De meeste mensen met bindingsangst vinden aandacht leuk. Tot op een zekere hoogte. Krijgen het benauwd bij de gedachte van een relatie. K denk dat deze dingen zich ook kunnen afspelen zelfs na dat je al vaker een lange relatie hebt gehad.Ik Denk dat de oplossing zou zijn om voorzichtig om te gaan met mensen die hier last van hebben zodat ze niet een ‘bekneld’ gevoel krijgen. Maar er toch na een tijd goed over te praten waarom het is zo dat de ander hier last van heeft. En dat je daardoor meer vertrouwen kan wekken bij die persoon. K zie het als een proces wat je door moet maken. Omdat de ander een soort muurtje om zich heen heeft gebouwd. En je daar door heen moet weten je komen om te laten zien dat het samen wel mooi zou kunnen zijn. Dit is slechts een klein gedeelte hoe ik erover denk. Maar misschien sla ik wel volledig de plank mis k ben immers pas 19 jaar.
Ja, dat is wel wat simpel gedacht. Mensen met een beetje bindingsangst dat is iets anders dan echt alleen maar kunnen peilen of iemand je leuk vindt en dan afhaken. Dat is erg desastreus. Die mensen hebben professionele hulp nodig. Soms zijn ze zelf therapeut, dat zijn de ergsten….
Een beetje benauwd bij een nieuwe relatie, dat is niet meteen bindingsangst. Is ook een overtrokken woord… echte bindingsangst is ziekelijk, lijkt mij.
Dat is inderdaad ziekelijk en desastreus gedrag dat peilen of iemand je leuk vind en als diegene hapt je weer terugtrekken. Zelf trap ik al jaren in dat spelletje dat iemand(inderdaad zelf therapeut)met me speelt maar ik vraag me wel af of het niet net zo ziekelijk van mij is om daar in te blijven trappen en vooral hoe ik er vanaf kan komen. Heeft iemand daar tips voor?
Ja, dat is jouw pijn, dat je daar steeds weer in trapt. Je moet het leren herkennen, want het kan heel snel gaan, van minuut tot minuut, van dag tot dag, of van maand op maand. En dan is het lastiger. Ik kwam iemand tegen die dat aantrekken en afstoten per dagdeel afwisselde. Nou, dat herken je snel vooral als je het al eens mee hebt gemaakt. Die was alleen maar aan het uitvogelen hoe aantrekkelijk hij is. Hij had een volkomen gestoorde relatie met zijn moeder (vertelde hij zelf), stotterde, en was therapeut. Helaas zijn zulke mensen ook nog wel aantrekkelijk, en doen ze erg hun best om aantrekkelijk gevonden te worden, want dat is hun kick, jou aantrekken en dan weer wegduwen. Als je er gevoelig voor bent (zoals ik ook, maar ik leer…) dan is dat heel gevaarlijk. Je speelt hun spel mee en wordt enorm gekwetst. Je moet dan echt jezelf onder de arm nemen. Als je in een kwetsbare periode bent, eenzaam, of op andere manieren moeilijkheden ondervindt, dan ben je een prooi. Leer het doorzien en maak die mensen zo boos dat ze bij je wegblijven, door hun gedrag te benoemen, ze door het slijk te halen, want ze zijn geen knip voor hun neus waard. Ze moeten zelf hardhollend in therapie en ophouden met schade te berokkenen.
Ik heb nu voor de 2e keer 4 maanden met mijn vriendin, steeds rond deze periode begint ze te twijfelen en wil ze eigenlijk niet meer.. dan gebeurt er plotseling iets… vervolgens sluit ze zich voor me af en kan ik haar niet meer bereiken…. ik ben stapelgek op haar en probeer er altijd voor haar te zijn..
ze zegt dat ze mij te goed voor haar vind etc..
ben echt bang dat ze het uit wil gaan maken.. terwijl ik echt gelukkig met haar ben…
God, wat is dit herkenbaar! Ik wilde het nooit ‘op bindingsangst gooien’, noemde het liever een verlangen naar vrijheid, maar ik moet bekennen dat ik helemaal in het plaatje pas.
Bij het lezen van alle reacties zijn een paar dingen blijven hangen: “verwaarlozing” (in de zin van emotionele eenzaamheid) en “mijn vader (in mijn geval moeder) liet nooit zien dat hij (zij) van me houdt”. Er waren nog wat andere factoren waardoor ik altijd heel eenzaam ben geweest, en nooit goed contact kon maken met leeftijdsgenoten.
Toen ik puber was, viel ik op ‘niet-gekwetste’ meisjes, maar die zagen het vaak niet in mij, terwijl ik verder toch eerlijk gezegd wel wat te bieden heb, om het onbescheiden te zeggen. Ik ben tot mijn 18/19 alleen geweest, heel vaak hartstochtelijk verliefd, heel vaak afgewezen. Mijn eerste echte vriendin vond ik fantastisch omdat ze juist heel warm en liefdevol was, en ik kon me ook prima aan haar overgeven, maar vooral via aanraking of sex, niet zozeer emotioneel. Het ging na 1,5 jaar uit vanwege dat soort ‘reserves’ en ‘afstand’ van mijn kant.
Toen ik 21 was, ontmoette ik de Liefde van mijn Leven. Ik was op slag helemaal verkocht. Zij was het ‘type weesmeisje’ (vrijwel letterlijk), werkelijk alleen op de wereld, verlaten. We kwamen ogenschijnlijk uit totaal andere werelden, maar we hadden onmiddelijk vanaf het eerste moment een ongelofelijk sterke band met elkaar. Korte hele heftige relatie mee gehad, zeeeer intens, ook samengewoond, maar zij had zo ongelofelijk veel aandacht nodig (ik ook, maar was meer ‘gehard’) dat ik geen lucht meer kreeg en na een paar maanden volledig uitgeput was. Uitgemaakt. Ik heb haar nog vele jaren daarna heel intens gemist, en zij mij ook, al is ze wel – op jonge leeftijd – getrouwd na mij. Grote Echte Volledige Meeslepende Passionele Liefde, en toch volledig niet in balans, niet houdbaar, niet stabiel, uitputtend en zelf-destructief… (wie het snapt mag het zeggen, dit raadseltje houdt me al lang bezig).
Toen ik haar jaren later weer tegenkwam was ik weer onmiddelijk helemaal ‘van slag’ (ik ben er nu wel klaar mee overigens, heb geen verlangen meer naar haar ofzo, maar die liefde zei wel veel over mij, en heeft mij wel sterk gevormd). In die periode heb ik nog wat verliefdheden gehad (ik val altijd op het type ‘mooi en eenzaam’ en ‘lost in this world’), en korte relaties met fantastische lieve, mooie en slimme meisjes, maar er was iets kapot: ik kon mij niet meer (over)geven. Ben er toen jarenlang helemaal mee opgehouden, en heb me op werk gestort met extreem veel ambitie.
Nu ben ik 32 en heb na jaren weer een vriendin. Ik heb heel lang de boot afgehouden, maar zij gaat al drie jaar voor mij, en ik heb op een gegeven moment ‘ingestemd’ (ik weet hoe lullig dit klinkt, maar zo is het helaas). Ze houdt ondanks mijn afstand etc. ongelofelijk veel van mij, is slim en ‘best mooi’ (wederom: ik ben me er volledig van bewust dat ik haar tekort doe, voel ik me erg schuldig over, maar dit illustreert precies het probleem), maar ik voel echter een grote onmacht om me te geven, voor haar te kiezen, voor haar te gaan. Ze is een heel ander type dan waar ik gevoelsmatig voor val (qua “diepste gevoel” en ook qua uiterlijk en temperament).
Ik ben niet verliefd en heb een iets te grote behoefte aan ‘vrijheid’ en ‘ruimte’. Ik vind het “leuk en aardig en gezellig” (voor zover het nog gezellig is) en ik vind haar aandacht en liefde erg fijn. Maar een echte band is er niet. Ik ben wel vanaf het begin volledig eerlijk tegen haar geweest, en ze weet vanaf de eerste dag en al ver daarvoor hoe ik erin sta, en dat ik twijfel of wij wel bij elkaar moeten zijn. Zij doet enorm haar best om mij op die manier te accepteren, en ik doe enorm mijn best om mij meer te geven, feitelijk om van haar te gaan houden, maar we zijn allebei uitgeput. Het is al meerdere keren bijna uitgegaan, maar dat willen we allebei niet, ik ook niet, ook ik wil dat het gaat werken, dus we blijven toch steeds bij elkaar. We zitten nu echter wel op het punt dat we beide niet meer weten waar we het nog vandaan moeten halen, en als ik zo even mijn eigen verhaal hier teruglees, dan denk ik: kappen, nu, voor haar en voor mij.
Hallo P,
Dank voor je mooie, zeer persoonlijke reactie. Ergens is iedereen wel gekwetst van binnen en de meeste mensen houden ook wel reserves. Daar is niks mis mee. Wanneer je eerlijk bent (zoals je schrijft) tegen je huidige vriendin doe je haar niet te kort. En in dit soort omstandigheden moet je m.i. niet denken in termen van ‘aan’ of ‘uit’. Mensen die echt van elkaar houden, kunnen elkaar ook de ruimte geven. Zonder zuurstof dooft het vuur op den duur. Dat is letterlijk zo, maar ook in de relatiepraktijk. Ik wens je veel wijsheid, liefde, ruimte en heerlijkheden! Groet! Dirkje
Thanks! “P”
Hé P, daar moet je toch echt iets aan doen, want zo worden jullie niet gelukkig, geen van beiden. Therapie is echt nodig, zo te lezen. Ik wil je niets opdringen natuurlijk, maar ik zou er toch eens met een arts over praten als ik jou was, en als die vindt dat er hulp voor je mogelijk is, dan zou ik het proberen. Je hebt al heel lang veel pijn met relaties, en dat is niet normaal.
Elkaar de ruimte geven is prima, maar dit is niet zoals liefde hoort te zijn. Verliefd worden is een vermogen dat je bij jezelf lijkt te hebben ‘uitgezet’. Die passionele liefde past helemaal in het plaatje. Angstige mensen die elkaar aantrekken. En denk niet dat ik zo wijs ben omdat ik het allemaal snap, ik ben zelf ook zo’n angstig persoon. Als het een keer fout gaat in zo’n passionele relatie, dan ben je beschadigd, en dat geldt ook voor mij.
Ik kan er niet van slapen, en heb wat gedachten die ik hier wil delen:
Misschien is elke angst altijd vooral een angst voor het onbekende, lees: dat wat je niet van je ouders kent en hebt meegekregen (daar komt het vaak op neer), en waar je dus niet op ingesteld of op voorbereid of voor geprogrammeerd bent.
Mijn eigen ouders hebben een prima huwelijk, dus bindingen zij mij wel bekend, maar ik herken mij helemaal niet in hun relatie. Die zou voor mij nooit werken. Te nuchter, praktisch, eenvoudig, zelfloos. Ik heb veel meer prikkeling, spanning, uitdaging, opwinding, ‘I-MUST-have-her’ nodig.
Ik merk dat ik ongelukkig ben met mijn vriendin omdat ik met haar ongeveer heb wat mijn ouders hebben. Dat is dus eigenlijk geen bindingsangst, maar gebrek aan verlangen/chemie om te binden.
De “Love of my Life” die ik in mijn vorige post noemde, die bood dat allemaal wel. Ik wilde haar zonder reserves, kende helemaal geen angst en heb me dus volledig overgegeven. Ik had echter nooit geleerd om met die heftigheid om te gaan! Ik was na een tijdje volledig uitgeput, ik was ronduit verslaafd aan haar en zo zag ik er op een gegeven moment ook uit. Pas toen was ik bang, want toen werd mijn grootste verlangen mijn grootste angst.
Misschien is bindingsangst dus helemaal niet zo vaag, maar heeft het er meer mee te maken dat je niet durft te gaan voor wat je eigenlijk wilt, omdat je niet weet hoe je daar mee om moet gaan, en dat heeft dan te maken met wat je van huis uit hebt meegekregen. Het resultaat is dat je blijft hangen in dat wat je wel kent, maar wat je – als je eerlijk bent – niet echt wilt, en waar je niet echt voor gaat, en wat je dus onbewust saboteert.
Ben benieuwd of iemand zich hierin herkent.
Hoi P
Bedankt voor je openhartigheid hier op deze site.
Als ik jou reakties lees krijg ik eerlijk gezegd een beetje medelijden met je vriendin.Het klinkt alsof je deze relatie eigenlijk gewoon echt niet wilt maar hem niet definitief durft te beeindigen.
Je zou best weleens gelijk kunnen hebben dat bindingsangst gewoon het niet weten wat je wilt of het niet weten hoe je datgene wat je wilt voorelkaar moet krijgen is.
Zelf heb ik al div. relaties achter de rug(lang ,kort,gepassioneerd,rustig,traumatiserend, verstikkend ,saai) en ik vraag me zolangzamerhand of het wel mogelijk is om een relatie gepassioneerd te houden en er toch niet volledig aan ‘op’te gaan.
Als er mensen zijn die dit lezen en dat kunnen zou ik heel graag van ze willen weten hoe dat dan moet.
groetjes B
Hoi B, je hebt gelijk, deze discussie heeft me erg geholpen om de zaken voor mezelf duidelijk te krijgen, en ik zie nu voor het eerst heel helder dat ik de relatie met mijn vriendin inderdaad moet beeindigen, omdat zij inderdaad – al ik eerlijk ben – niet degene is die ik werkelijk wil. Groeten, P
Hoe je dat voor elkaar moet krijgen? Nou, je moet ervoor gaan, de gevoelens voeden bij jezelf, er vaak bij stilstaan en de positieve kanten belichten. Je uitspreken over wat je ervaart en het benoemen, samen praten met je geliefde over hoe het gaat, en als je angst voelt, of iets wat je tegenhoudt, al voel je dat niet als angst, dan heb je een probleem. Dan moet je naar een dokter, mijns inziens. Dat is niet normaal. Net zo als het niet normaal is als je angstig bent dat het uit zal gaan, dat het niet goed is, of hij nog wel van je houdt, of hij wel echt in je geïnteresseerd is, wat met een relatie met iemand met bindingsangst nog veel vaker zal gebeuren.
Ik zit ook in een relatie met een bindingsangstige man sinds 6 maanden ( ken hem al mijn hele leven).
Het is moelijk, de bindingsnagst. Voor mij, maar ook voor hem! Ik zie hem zo vaak ‘worstelen’, maar beiden willen we niet opgeven. Het gevoel is goed voor elkaar!
Ik merk zijn ‘zich niet helemaal kunnen geven’. Aan de toekomst denken maakt hem bang…samen op vakantie is niet bespreekbaar…. Er zijn tijden van aantrekken-afstoten.. om de 2 maanden is het van zijn kant ‘crisis’en daardoor ook bij mij….
Ik hoop dat we het toch samen ‘overleven’, dat het allemaal wat ‘makkelijker’ wordt….
Na bijna een jaar samen te zijn geweest is het over.
We ontmoetten elkaar in het buitenland voor werk. Ik moest 6 weken nadat ik haar had leren kennen terug naar Nederland. Toch hadden we in die 6 weken veel beleefd samen. Ik ging dus weg en zij bleef. Een half jaar hebben we op en neer gereisd naar elkaar. toe Gelukkig maar op 40 minuten vliegafstand kwam ik een keer per maand bij haar en zij een keer per maand bij mij. Ik kreeg een baan in haar stad, en hoewel het nog zo pril was liet ze me in haar appartement wonen.
Achteraf gezien was dit ideaal, we konden zo op een rustige manier werken aan onze relatie. Eenmaal terug ging het niet slechter, we woonden praktisch samen en genoten van elkaar. Zij was haar baan kwijt en besloot een paar maanden rustig aan te doen en te gaan reizen. Ik probeerde onbetaald verlof te krijgen, maar dit lukte niet. Wel zijn we 3 weken naar Brazilie en Argentinie geweest. Ook hier leek geen vuiltje aan de lucht, zonder ruzie 3 weken op elkaars lip is bijzonder.
Eenmaal terug is ze 3 weken naar Nigeragua geweest, ze zat daar in de rimboe zonder contact met de buitenwereld. Alleen in het weekend kon ze af en toe bellen. Af en toe dacht ik dat ik gek werd. Tegelijkertijd moet je dit elkaar kunnen gunnen. Ze vloog terug over New York, ik kwam haar daar halen en 4 mooie dagen geweest. Met de kerst met haar ouders gegeten, dag later met mijn ouders. Dit was gezellig.
Belangrijk detail is dat zij 36 is, en ik 26. We schelen 10 jaar en 4 maanden. Ik heb haar vriendinnen enkele keren ontmoet en zij mijn vrienden ook. Ook hier leek geen vuiltje aan de lucht. Gekscherend werd ik toyboy genoemd en ik noemde haar MILF.
Vorige week is ze gaan skieen met 2 vriendinnen. Er hing iets in de lucht, ze smste nauwelijks en deze smsjes waren vrij ‘koud’. Toen ik ‘s avonds bij haar kwam, wist ik meteen genoeg. Ze had met een andere kerel van haar eigen leeftijd gezoend. Dit was voor haar het teken waar ze al een tijdje mee liep. Ze vond ons niet meer zo bij elkaar passen.
Nu een paar dagen verder probeer ik de boel te analyseren. Ze heeft gezegd dat ze een man wil die haar wat meer domineert. We zijn allebei volgzaam en ze had het idee dat zij mij meer ging domineren. Ik snap dit wel, maar sta nu eenmaal voor veel dingen open en vind echt veel prima. Als ik iets niet leuk vind, dan geef ik het ook echt wel aan.
Ze denkt dat deze verstandhouding niet te veranderen is. In mijn vorige relatie waren m’n ex in ik allebei heel claimerig. Zo erg dat op een gegeven moment de bom keihard gebarsten is. Sindsdien heb ik erop gelet om anderen meer vrij te laten. Ik vraag me af of ik mezelf niet te veel heb onder laten sneeuwen en te soft ben geworden.
Ze heeft bindingsangst. Haar langste relatie is 3 jaar geweest en is uitgegaan omdat hij kinderen wilden en zij niet (nu nog steeds niet en geen issue). Verder heeft ze een aantal kortere relaties gehad. Nu 1 jaar in zicht kwam (mijlpaal) bracht dat bij haar wat paniek.
Ik neem het haar kwalijk dat ze hier al een paar maanden mee liep en nooit wat verteld heeft. Achteraf is ze heel erg gesloten. Ik heb nooit echt diepe gesprekken met haar gevoerd. Haar moeder is ernstig ziek, maar kreeg nooit hoogte van haar gevoelens hierover. Als er een programma op tv was waarin over maatschappelijke problemen gepraat werd, moest er gezapt worden want daar kon ze niet tegen. Zij was misschien spontaner en ik wat rustiger en serieuzer. Heb ik mezelf misschien teveel weggecijferd en is ze daarom op me af gaan knappen? Ben ik haar teveel gaan volgen en zo te proberen wat meer in haar te kruipen?
Ik heb er veel verdriet van. Heb het idee dat we ervoor hadden kunnen gaan, zolang we onze gedachten maar meer hadden uitgesproken. Ik ben van mening dat iedereen z’n gedrag deels kan veranderen. Ik had heus wel wat initiatiefrijker kunnen worden en praten kan een hoop helpen.
Zij smst nu met die gast. Ik probeer het te verwerken. Hoewel zij nu de boventoon voert, heb ik ergens ook wel medelijden met haar. Volgens mij is ze op een complexe zoektocht naar de perfecte man. Misschien komt ze nog tot inkeer, maar ik zal haar niet met open armen ontvangen.
Brr, ik moet deze kl*&te tijd door. Gelukkig heb ik veel vrienden die me steunen. Heeft iemand tips voor mij? Denkt iemand dat dit ooit nog goed kan komen? Ik hoop dat het stuk een beetje duidelijk is.
Ik leer een hoop van de reacties hier. Mijn ex-vriendje (ex, want hij wil geen relatie meer, vindt me wel lief, zegt hij) vertoont dit soort gedrag. Eerst was hij all over me. Maar dat was heel snel over. Nu zegt hij dat er wel iets is tussen ons, maar dat relatiegedoe wil hij niet.
Hij wil niet afspreken wanneer we elkaar weer zien, ik moet alle initiatieven nemen, beslissen waar we heen gaan, en vakantieplannen maken wil hij ook niet, terwijl in de eerste week hij juist degene was die het over vakantie samen had en zo.
Het lijkt of zo iemand juist erg behoefte heeft aan een relatie maar zich erin verslikt als hij het krijgt. Dat lees je steeds.
Eerst maar eens zien of hij zijn eigen gedrag onder ogen kan zien. Hij keert zich van me af, waardoor ik ga denken dat hij me niet meer wil, iets wat ik niet kan plaatsen omdat hij juist altijd lief voor me is.
Hij vraagt ook steeds of ik boos ben. Daar lijkt hij bang voor te zijn. Ik ben niet boos. Ik zie zijn verwarring en pijn. Natuurlijk zie ik ook die van mezelf, want dit is echt afschuwelijk. Vooral omdat ik erg veel van hem houd, al na die korte tijd. Hij heeft erg veel liefde te geven, wat heel paradoxaal is. Altijd neemt hij kadootjes mee, maar nooit zegt hij wat ik voor hem ben. Ik ben daarover in gesprek gegaan, wat hem onzeker maakte, en uiteindelijk is hij erg opgelucht met mijn oplossing om het maar uit te maken en elkaar te blijven zien op lossere basis. Ik heb hem twee weken met rust gelaten en hem gebeld. Geen verandering. Wel maakt hij zich zorgen om hoe het met mij gaat. Maar door de telefoon laat ik daar niet veel over los.
EMDR, daar heb ik ook aan gedacht, voor mezelf, want ik heb last van verlatingsangst. En die twee, verlatingsangst en bindingsangst, die werken als een magneet op elkaar.
hoi,
Ik heb een relatie gehad van anderhalf jaar. Ik was gelukkig met mijn wederhelft, klaar dit was de man voor het leven!Maar de laatste periode veranderde hij in mijn ogen. Hij is accountant, dus eind en het nieuwe jaar, is erg druk voor hem en levert veel stress daarbij in zijn priveleven. Hij vergat mij ook in balance te houden, omdat ie zo hard aan het werk was.
Ik sprak hem aan op zijn gedrag; onzorgzaamheid en laksheid. Hij vond dat ik aan het zeuren was. Want hij was hard aan het werk voor ons. Typisch vrouwen, maar dat is wel wat een vrouw nodig heeft!
Tot ik me op een gegeven moment realiseerde dat hij gewoon zo was en ik leed onder mindewaardigheidscomplex. Hij is een persoon met een mentaliteit: ik spaar tot mijn veertigste en dan zal ik genieten van het leven. Ik denk: sparen en genieten van het leven tegelijkertijd, wie zegt dat je je veerstigste haalt?
We stonden op het punt om te trouwen.
Ik heb besloten, om niet genoegen te nemen met minder, terwijl ik dat lang genoeg heb gedaan. Hij was stil met vochtige en droevige ogen keek hij me aan. Ik mocht niet weg van hem, maar hij kon geen woord zeggen. Hij twijfelde: ik ben bang dat ik ongelukkig zal worden en dat we zullen botsen.Ik heb besloten, om niet genoegen te nemen met minder, terwijl ik dat lang genoeg heb gedaan. Hij was stil met vochtige en droevige ogen keek hij me aan..ik heb hem vaarwel gezegd, want ik denk dat ik hem in de weg stond v zijn idealen. Kosten wat het kost wilt hij buffers opslaan. Ik vind het zonde, want het is slechts een kwestie van willen en plannen. Iedereen heeft het recht op een partner die ook voor de volle honderd procent gaat en niet dat een van de twee de 90% doet en het nog teveel is gevraagd voor de ander om die ene 10% te vullen. Zijn er meer mensen die zich herkennen in mijn situatie of in zijn positie?
Ik heb een probleem..
Ik vind een meisje erg leuk en houd van haar.. Zou houd ook van mij zegt ze.. Maar ze is bang dat het ooit stuk gaat en onze vriendschap zal kosten.. En ze zegt dat ze slecht met relaties is en bang is om aan elkaar vast te zitten.
Wat moet ik doen? Ik wil d’r niet opgeven, moet ik haar vertrouwen zien te winnen of..?
Alvast bedankt..
Mvg,
…
Hallo Iemand. Vriendschap is het mooiste dat er is. Eigenlijk is dat de echte liefde. Als mensen geen vriendjes meer zijn is de liefde ook weg. Ik begrijp dat je ook graag minnaars wilt worden en dat is natuurlijk heel mooi, omdat je al van haar houdt. Forceer niks, wees eerlijk over je gevoelens van vriendschap en je verlangens naar ‘meer’. vertel haar waar je van droomt. Alleen dan zal zij je gaan vertrouwen! En dan nog eentje: echte liefde is niet bezitterig. Ik wens je veel liefde en vriendschap. Groet van Dirkje.
ik vind het moeilijk om uit te maken of ik bindingsangst heb of dat ik de ware nog niet tegen ben gekomen. Ik heb al verschillende relaties gehad en het is altijd ik die het niet meer zie zitten. In het begin gaat het prima en ben ik ‘verliefd’ (of dat denk ik…) een week f drie later beginnen de eerste twijfels. Deze groeien uit tot een beklemmend gevoel op mijn borst, geen adem soms paniekaanvallen,…Ik interpreteer het uiteindelijk altijd als: het zal de ware niet zijn gedaan. Spijt heb ik er achteraf nooit van. Kan alleen nog denken aan dat drukkend gevoel en benvooral blij dat ik daar van af ben. Waarom ik begin te twijfelen is meestal iets kleins een eigenschapje dat me niet aanstaat. Zo hard als ik kan lachen met iemands moppen in het begin zo onnozel vind ik ze na drie weken…
Mijn grootste drempel en angst is ook mijn lief meenemen naar mijn vrienden/famlie. Zit dan altijd bijna paniekaanvallen te doen en ben er van overtuigd dat iedereen het een ongelofelijke lul vindt. Achteraf hoor ik dan dat ze hem geweldig vonden…
Heb nu weer een vriend. Het is juist of ik hem al vele jaren ken. En het is nog maa enkele weken. Kan erg met hem lachen, voel een sterke band. Alleen is ie minder intelligent (hoewel een zeer hoog EQ wat ik belangrijker vind) en begrijpen we lelkaar niet altijd perfect. Ik denk steeds als dat nu eens niet zo was zou het perfect zijn. Maar het is altijd iets.
Heb nu het gevoel dat het bij iedereen zo zal zijn. Ben in de 30 wil graag kinderen ooit. Wil geen 40 zijn en spijt hebben…
ik weet dat ikeen perfectionist ben en faalansgt heb. Heb ooit een lange relatie gehad. Zag het na vijf jaar niet meer zitten. Zag ineens ‘wie hij echt was’ en knapte totaal af.Precies of hij was ineens een monster. Heel raar. In elk geval geen spijt van de beslissing, maar sindsdien als de dood om opnieuw te falen.
Ben in therapie geweest en ik zou bindingsangst hebben.Moest bij mijn toenmalig lief blijven om mijn angst te overwinnen. De hel!
Verwacht ik echt te veel van en relatie? Ik verwacht geen pasklare antwoorden maar doe toch maar een poging;-)
Thanks.
Ik denk wel dat je teveel verwacht. Het klinkt alsof je angst voortkomt uit eerdere ervaringen, maar je vertelt daar niet veel over. Ik zou hier mee naar een therapeut gaan, want je zit jezelf behoorlijk in de weg, en daar kun je zelf niets aan doen. Accepteer om te beginnen dat je je zo voelt, en veroordeel jezelf niet. Praat met je arts, en zoek goede hulp. Die paniekaanvallen alleen al lijken me een goede reden om hulp te zoeken.
Je doet je vriend er misschien ook een groot plezier mee. Zelf je angst overwinnen blijkt teveel gevraagd, dat was misschien niet zo’n goede therapeut…
Geef het niet op, zorg goed voor jezelf! Praat er ook over met je vriend, want hij zal er weinig van snappen.
Enne, perfect is het natuurlijk nooit, maar dat had je zelf ook al bedacht.
Liefde is toch een zinsbegoocheling, maar wel een aardige.
Tsja, ik neig ernaar te denken dat mijn ex-vriendin ook iets van bindingsangst heeft. Niet in extreme mate, maar het lijkt er toch wel op.
Zij heeft het een paar dagen geleden toch vrij plotseling uitgemaakt, nadat ik twee weken geleden haar duidelijk heb gemaakt hoe verdrietig en ongelukkig ik werd van het feit dat zij het samenwonen alsmaar weer wist uit te stellen.
Wij waren drieëneenhalf jaar samen, deelden lief en leed, maar hebben ook heel veel emotionele hobbels gehad. Zij had meerdere malen gezegd met mij te willen samenwonen, maar iedere keer was ze er op het moment suprème toch weer niet klaar voor. Na mij al die tijd een “lekker worst voor de neus te hebben gehouden”, vertelde ze s’maandags dat ze tot de conclusie was gekomen dat ze nooit zou willen samenwonen en s’dinsdags maakte ze het uit.
Toen ze het uitmaakte zei ze dat ze het niet wou, veel van me houdt, maar dat het verstandiger was.
Ze rent gewoon keihard weg, het vliegt haar aan.
Ondertussen voel ik me gigantisch afgewezen en gekwetst. Niet alleen nu het uit is, maar dat was telkens weer als ze die ene stap steeds weer uitstelde. Tsja…
Wat is er toch met die bindingsangst ? Er zijn mensen die er geen behoefte ( meer )aan hebbeb om samen te wonen. Bewust kiezen om het rijk alleen te hebben. Niemand die zeurt wat ben je stil waar denk je aan, zoiets….. Wat ik hier mee wil zeggen dat het niet willen “binden” niets met angst te maken heeft.
Een gezin is volgens mij wel het beste voor de ontwikkeling van de mens opzich, mits het klopt, warm en echt is. Makkelijk is anders. Liefde is mooi maar breekbaar.
Waar heeft het niet willen binden wel mee te maken, denk je?
Dat kan zo verschillend zijn. Bindingsangst is echt een vrees die te maken heeft met voorgaande ervaringen. Je niet willen binden uit andere motieven zou je niet moeten labelen met bindingsangst. Mannen hebben vrouwen niet zo nodig, andersom ook. Emotioneel nog wel, maar als je te vaak je neus stoot of smadelijk verraden bent, dan wordt het moeilijker.
Ik hoop stiekem dat de recessie mensen dichter bij elkaar brengt, want al die overdaad heeft ons individualistisch gemaakt.
Volgens mij heeft het je niet willen binden te maken met onderbewust andere prioriteiten hebben. Misschien zie je ze over het hoofd omdat er in onze maatschappij zo’n grote waarde aan het hebben van een liefdevolle en vervullende relatie wordt gegeven.Maar het ontwikkelen van jezelf is uiteindelijk het meest vervullend. Sommige mensen kunnen dat beter als ze geen partner hebben om wat voor reden ook.
Vandaag stond er in de NRC next een leuk stukje over .
Maar dan zou je het geen bindingsangst moeten noemen, maar de onwil om je te binden.
Dat hoeft geen probleem te zijn, tenzij je een relatie hebt met iemand die zich wel wil binden.
Het gaat er dan om daar zo open mogelijk in te zijn en zo goed mogelijke alternatieven te bieden binnen zo’n relatie voor het gemis aan een dagelijks leven samen.
Het heeft ook een luxe kant. Alleen wonen is duurder dan samenwonen. Je ontzegt de partner met wie je bent ook een hoop.
Daarom vind ik het een uiting van individualisme. Je hoeft niet alleen te wonen om je persoonlijkheid te ontwikkelen. Met zijn tweeën ontwikkel je je juist meer dan alleen. Maar van angst hoeft dan geen sprake te zijn, al zal de ander het dan misschien wel zo duiden.
Het kan ook zijn dat de persoon die alleen wil blijven wel een verborgen angst heeft maar die niet onder ogen wil of kan zien.
Maar is het erg om een angst (al dan niet verborgen)te hebben? Over het algemeen is angst een waarschuwing dat er gevaar dreigt. Als je het gevaar loopt afhankelijk te worden of jezelf te verliezen of in te dutten of wat voor gevaar er dan ook dreigt dan denk ik dat het heel gezond is om daar naar te luisteren en ik denk dat je als “partner” van zo iemand te respecteren hebt dat iemand die waarschuwing van zijn /haar onderbewustzijn voelt.Het is fijn als zo iemand het kan uitleggen maar niet ieder gevoel is in woorden te vatten.Je eigen gevoel vanwege geld negeren lijkt me geen goed idee.
Het is niet de bedoeling dat we hier een doorlopende discussie met zijn tweeën gaan voeren, en ik hoop dat anderen ook willen reageren.
Ik zal alleen dit zeggen: angsten zijn niet altijd een waarschuwing van gevaar dat dreigt. In veel gevallen zijn angsten een waarschuwing achteraf: in het verleden heeft dit me pijn gedaan. Angsten zijn er in de meeste gevallen om te overwinnen.
Angst om de straat over te steken is reëel, het is ook gevaarlijk. Maar het helpt niet echt in het leven als je vervolgens nooit meer de straat gaat oversteken.
Je moet je gevoel niet negeren, je moet je angsten overwinnen en inzien waar ze voor dienen of je belemmeren. Een onberedeneerde angst is er om van af te komen. Stapje voor stapje, met hulp eventueel professioneel.
Als je je niet bewust bent van je angst is je probleem nog iets dieper verborgen, en moet je die eerst onder ogen zien, iets wat al veel pijn doet op zichzelf.
Het leven is er niet om geleid te worden door angst. Dat is mijn leidraad. Angsten belemmeren je om je leven ten volle te leven, om te zijn wie je bent.
Als je voor jezelf spreekt, B, wat ik vermoed, dan lijkt het me goed om het eens goed voor jezelf te overdenken. Waar ben ik bang voor? Hoe komt dat? Wil ik zo blijven?
Helaas is deze angst epidemisch geworden in de huidige samenleving. Het is niet voor niets dat dit zo veel besproken wordt op sites en in psychologie magazines.
Je hebt helemaal gelijk,laten we hier niet met z’n tweeen een welles nietes discussie gaan voeren.
Jij bent er volledig van overtuigd dat bindingsangst een ziekte is,ik niet.Laten we het daar maar bij houden.
groeten B
Laat ik vermelden dat dit thema dus ook in vrouw-vrouw relaties voorkomt.
Als je als partner van iemand met deze angst te maken krijgt, is dat allesbehalve plezierig. Waar eerder diepe gesprekken mogelijk waren, is dat ineens niet meer zo. Alsof je praat tegen een koelkast, die zoveel afstand heeft genomen van het gevoel dat het een geheel andere persoon lijkt.
Wat ik me afvraag, is hoe snel zich dit voor kan doen. Meteen al, na twee weken of zo? Ik las van iemand dat zodra de partner het over gevoelens gaat hebben er een probleem ontstaat. Dat herken ik. Maar ik denk toch ook wel, vond hij me nou wel leuk eigenlijk of was wat het in het begin was alleen maar het nieuwe. Als hij iets met een andere vrouw begint dan weet je, het was bindingsangst. Of het is dat hij nog van zijn ex houdt, dat lijkt me nog het meest plausibel, of hij is gewoon niet zo gek op mij als ik dacht.
Het is allemaal verwarrend….
Dat is het meest frustrerende ook, dat het zorgt voor zoveel verwarring. Iemand vertoont veel gedrag van ‘houden van’ en tegelijkertijd rent diegene er zo hard mogelijk bij weg. Wat moet je doen? Je kan niks doen als accepteren en op jezelf richten. En ja, da’s moeilijk. Zit er zelf midden in.
Ja, en wanneer kun je nou denken, hij houdt van me, en wanneer is het gespeeld, om iets anders te krijgen (sex, aandacht) en dat is erg naar, want je denkt op een zekere leeftijd (ben de 40 al ruimschoots gepasseerd) dat je je daar niet meer in kunt vergissen… En dan valt zoiets zo maar in het water, zo snel al, en dat heb ik nog nooit meegemaakt. Het maakt me erg verdrietig. Loslaten is dan nog moeilijker, omdat het op zo’n rare manier in het niets oplost. Zonder dat er een schijnbaar probleem was, zonder onenigheid, juist op het moment dat het allemaal zo prettig loopt. Heel frustrerend kan ik je zeggen. En daarom kan ik mensen zoals B alleen maar zeggen, accepteer het niet dat je zo bent, en dat het een keuze zou zijn geloof ik ook niet. Je doet er heel veel kwaad mee juist op een vlak waarop het niet zou moeten.
Vandaag leerde ik iets over mijn ex. Hij heeft hetzelfde ook met vrienden, zei hij. Dan heeft hij heel lang niets meer laten horen en moet de vriend in kwestie contact opnemen, waarna hij het dan wel weer prettig vindt om die vriend te zien.
Niet dat hij me nu weer terugwil, dat dan ook weer niet, goddank, want dan zou ik weer die jojo in gaan en dat lijkt me nou ook niet fijn. Al zou ik hem dolgraag terugkrijgen, maar niet op deze manier.
Ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Ben zelf 40, werk in de hulpverlening, dus ja, mensenkennis genoeg lijkt me. Echter begrijp ik ook niet wat er nu gebeurt met de relatie, maar het gebeurt wel. Ook van de ene op de andere dag, 3½ jaar liefdevol bij elkaar geweest en dan ineens…poef! “Ik hou heel veel van je, maar het is beter om uit elkaar te gaan.” Daar kun je toch ook niks mee? Je zou zeggen als je van iemand houdt, dan steek je toch energie in jezelf om zo samen tot iets te kunnen komen?
Maar goed, hoe moeilijk ik het ook vind, ik vind wel dat ik het aan mezelf verplicht ben om me op mezelf te gaan richten.
En hoe doe je dat dan Sad? Je op jezelf richten? Want de pijn is nu juist dat iemand anders jou de moeite waard vond, en dat dat opeens voorbij is.
Je moet wel, je kunt niet anders, maar met die pijn wordt het een stuk lastiger. Eerst moet die pijn wat zakken.
Ik merk bijvoorbeeld dat ik me slecht kan concentreren. Op mijn werk gaat het wat beter, maar ik merk dat ik voortdurend kleine dingen kwijt ben, waar zijn mijn sleutels, mijn tramkaart, dat soort dingen. Mijn hoofd is in beslag genomen.
Het is een raadsel dat ik niet op kan lossen.
Maar ik heb besloten dat ik dat raadsel niet kan oplossen en dat het maar zo moet blijven. Blijft alleen de pijn. En verder is niemand het waard dat ik mezelf verwaarloos, dat ook wel weer.
Wat ik nog vergeet te zeggen, Sad, na drie en een half jaar, dat is onbegrijpelijk. Mijn relatie duurde slechts twee maanden. Je zou zeggen, dat moet je achter je kunnen laten. Dacht ik ook, daarom heb ik het snel aangepakt toen het me niet lekker zat. Maar het heeft niets met de duur te maken.
Toch, na drie en een half jaar alles te hebben gedeeld, om niets te worden afgedankt, dat is zo wreed, zo onbegrijpelijk, daar is geen kruid tegen gewassen. Dat moet een stoornis zijn, hoe kan dat anders zo gebeuren?
Sad, ik vind het verschrikkelijk voor je. Onpeilbaar verdriet moet dat zijn.
Hoi Anna,
tsja, ik vind het ook niet meevallen om me nu opeens op mezelf te moeten gaan richten. De pijn is ook zeker aanwezig ja. Net als bij jou. Afgewezen worden doet gewoon pijn en is erg verdrietig. Of het nu na 3½ jaar is of na 2 maanden, het doet pijn.
Ik ben wel aan het kijken wat ik er voor mezelf uit kan halen en leren. Dat valt niet mee, maar is een manier om het ook draaglijk te maken. Maar ik heb zeker ook mijn momenten dat ik huil, me alleen voel en dat het pijn doet dat wij geen dingen meer samen zullen doen. En niet te vergeten de boosheid die ik voel. Ben echt ontzettend boos dat zij na 3½ jaar niet beter weet af te sluiten dan op zo’n manier. Maar ik kan het niet veranderen en daar heb ik me bij neer te leggen, of ik wil of niet.
Dat de concentratie niet wil is ook niet gek, denk ik. Je hoofd zit vol met verdriet en allerlei gedachten. Dat mag ook, vind ik, daar moet ruimte voor zijn. Dan maar even minder functioneren.
Veel sterkte voor ons allebei dan maar he.
Hallo Sad & Hallo Anna. Met belangstelling en ontroering heb ik jullie berichtjes gelezen. Liefdesverdriet is een snijdende pijn. Vergelijkbaar met een PTT. (posttraumatische stressstoornis) Ik zal daar deze week nog over bloggen. Ik kan jullie eigenlijk maar 2 dingen aanraden. 1. Lief zijn voor jezelf. 2. Lees het boek ‘Een schitterend gebrek’ van Arthur Japin. De hoofdpersoon in het verhaal komt er achter dat liefde niet iets is wat je toekomt of wat je krijgt of ontvangt. Echte liefde kun je alleen maar wegGEVEN. Dat is het kostbaarste geschenk op aarde. Met hartelijke groeten en sterkte voor jullie allebei! Dirkje.
Dat is inderdaad een prachtig boek en zo waar dat liefde iets is dat je weggeeft. Op het moment dat je het aan iemand geeft die het teruggeeft of niet(meer) kan waarderen om welke reden dan ook dan voelt dat hart en ziels verscheurend want het is het mooiste wat je hebt te geven . Op het moment dat je diegene die het terug geeft als ziek bestempelt en verantwoordelijk stelt voor jouw pijn dan geef je diegene teveel macht over je. Door in te zien dat je dat prachtige geschenk kennelijk op een verkeerd moment ,een verkeerde manier of aan een verkeerde persoon hebt gegeven lijkt het geschenk zelf niet waardeloos en kun je het gewoon terugnemen en aan jezelf of iemand anders die het wel kan waarderen geven. “De romantische school”van Alain de Botton is ook een fantastisch boek over de liefde.
Mijn vraag is, wat doet het met iemand met bindingsangst om zo’n prachtig godsgeschenk te ontvangen van een ander mens, dat die persoon dat niet wil ontvangen? Wat is het in zo’n angstig iemand dat die liefde niet geaccepteerd wordt? Het voelt als een enorme afwijzing, wanneer die persoon zelf wel liefde wil geven, maar het niet wil ontvangen. Dat is het verwarrende.
Je wilt die persoon niet die macht over jezelf geven, maar afwijzing is erg moeilijk in dit soort gevallen. Want jij accepteert het godsgeschenk van die ander wel. Ontvangen is vaak veel moeilijker dan geven.
Het geven zelf is het mooie, het ontvangen is een kado teruggeven, dat minstens zo mooi is als het krijgen.
Of je het ziek wilt noemen of niet, het is wel ziekelijk gedrag dat voortkomt uit misplaatste angst.
Ik ken Een schitterend gebrek goed, het werk van Japin is me erg dierbaar. Allain de Botton ken ik niet. Is dat een therapeutisch boek?
Hee Dirkje, dankje wel.
Anna, ik heb vandaag het volgende bedacht. Dit n.a.v. een “afsluitend” gesprek wat ik afgelopen zaterdag met haar heb gehad. In dit gesprek nam zij kompleet afstand van haar gevoel en was het alsof ik tegen een koelkast aan het praten was. Ik kende haar niet meer terug als persoon; ze was koud en nam niet eens de moeite om sorry te zeggen. Ik had het gevoel dat het een gesprek was dat er niet had hoeven zijn, geen enkele zin, want het geen totaal nergens naar toe.
Maar vandaag bedacht ik mij dus dit:
Ik ben toch blij dat het gesprek geweest. Ik heb zo kunnen zien dat het dus ECHT niet meer goed komt. Ze wil me niet meer en dat heb ik te accepteren. Hoe klote dat dat dan ook is.
Ja, lekker rationeel, maar wel iets om me aan vast te houden; ze wil me gewoon niet meer. Mijn gevoel kan er nog niet zo gemakkelijk in mee gaan, maar ik ben het aan mezelf verplicht om me aan die gedachte vast te houden. Als zij zo graag wil vluchten kan ik zeggen wat ik wil, kan ik wel op mijn kop gaan staan, het heeft geen zin.
Ik ga ook niet op d’er zitten wachten of hopen, want…..ZE WIL ME GEWOON NIET MEER
Nou, bij momenten van verzwakking lees ik deze woorden terug. Ik gun het haar gewoon niet anders, dan dat ik goed voor mezelf zorg en me op mezelf ga richten. Ik begin daarmee door onder ogen te zien dat het voorbij is.
Slik….
Goed Sad,dat is echt de beste manier om er mee om tegaan.Het is zonde van je tijd en energie om te gaan tobben waarom ze niet meer wil. Hou de eer aan jezelf en probeer zo goed mogelijk voor jezelf te zorgen.
Alain de Botton is een filosoof,als je van Japin’s schrijfstijl houdt vind je dat vast ook mooi.Hij is ook een virtuoos met taal maar schrijft iets humoristischer.
Verstandelijk gezien is dat precies wat je moet doen, Sad. Emotioneel gaat het nog wel veel kracht kosten, maar je hebt het op een goede manier aangepakt. Ik heb in feite hetzelfde gedaan. Ik ben zondag bij hem langs gegaan, nadat hij me een tijdje genegeerd heeft. Ik heb hem in de ogen gekeken en gezien dat het er niet meer is, waar ik naar terug verlang. De vorige keer dat ik hem zag leek hij nog ambivalent, een maand later is hij een aantal stappen verder. Ik ook. Maar de pijn is er nog, dat duurt langer. Of ik het ooit achter me kan laten is nog de vraag, maar ik houd me vast aan de gedachte, over een half jaar ziet alles er anders uit.
Hij is er niet klaar voor. Zij ook niet. Dat heb je inderdaad te respecteren, je kunt iemand niet dwingen van je te houden.
Het voor je ogen zien, dat helpt. Ik heb een vriend gehad die me steeds weer terughaalde uit mijn kille buien als ik met hem wilde breken. Dat lukte hem keer op keer, maar verlengde mijn ellende, want die relatie was niet goed.
Uiteindelijk heb ik geleerd het op een andere manier af te breken, door me op mezelf te richten en me langzaam van hem af te keren. Dat zal ik nu ook moeten doen, alleen is de geliefde niet meer in de buurt om af te kicken.
Ik gebruik de Tarot om me te helpen te zien hoe ik me voel en welke kant het uitgaat.
Sterkte Sad. Ik voel met je mee. En ik denk: mijn God, er zijn mensen die erger lijden dan ik.
En, hoe gaat het hier?
Met mij niet zo eigenlijk. Ben de krachtige gedachte even kwijt geloof ik.
Mijn relatie is na 4 jaar eergisteren geeindigd.Voor de zoveelste keer!Mijn vriend is er weer eens vandoor gegaan.
Dat is de laatste keer in oktober 2008 gebeurd en nadat hij weer eens terug wilde komen en eindelijk geholpen wilde worden,zijn we weer bij elkaar gekomen.
Elke keer is het hetzelfde;
Als we weer bij elkaar waren,was hij open en alles helemaal goed.Na een bepaalde tijd (je kon er de klok soms op zetten) merkte ik weer wat.Afstandelijk,denigrerend en ‘zoekende’..De twijfel sloeg weer toe bij hem ofzo.Alsmaar hetzelfde.
Ik moet ook vertellen,dat hij in die periodes vaak hele domme dingen deed..
Stiekeme telefoon/sms contacten,met vrouwen,zoveel en overal vandaan bv.Dat gebeurde met oude ‘kennissen’ maar ook via datingsites.Als we uit elkaar waren ging hij ze opzoeken (mss ook wel al tijdens onze relatie)en het bleek nooit goed te zijn.Hij kwam dan weer tot zichzelf en weet daarna weer waar het werkelijk om draait..Helaas herhaalt zich dit telkens weer.
Ik weet ergens wel dat dit een ernstige vorm van bindingsangst is.Er is iets goed fout (en ik weet doordat ik zn ouders ken ook wel ongeveer wat..)
maar ging er zelf kapot aan!
Op je tenen lopen,zelfvertrouwen weg,veel angst en natuurlijk ook veel wantrouwen..wat heel erg versterkt is door hem,zijn gedrag.
Ik ben al ver gekomen met hem,het werd wel beter.Hij is een beetje veranderd in die 4 jaar.Maar het werkelijke probleem is niet weg.
Ik dacht het ligt aan mij,maar ik weet dat hij het ook vóór mijn tijd deed.
Hij is nu 38 en heeft met mij pas voor het eerst samengewoond.Hij weet niet eens hoe het een beetje gaat in relaties en wat houden van is eigenlijk..
Hij is een emotioneel mens,van binnen.Erg gesloten (ja met andere vrouwen kon hij heel goed praten..jaja) en op een gegeven moment onbereikbaar.Heel erg pijnlijk dit,met alle gevolgen van dien.
We hebben het een beetje geannaliseerd en hij weet ook dat het een probleem is wat bij hem ligt.
Maar op het moment dat hij weer in dat dal zit,denkt hij juist omgekeerd en kan je er niks meer mee..
Zo ook de laatste weken weer,en hij is weer vertrokken uiteindelijk.
Weer lekker naar papa en mama!Typisch he..maar zegt wel veel over de situatie.
Die nemen hem weer op,vragen nergens naar en leren hem niks dus.
Ik wil ook niet meer,was het echt zat de laatste weken maar doet nog wel pijn.
Maar zon leven wil ik niet,nooit meer.
Er is zoveel gebeurd,ik heb mn best gedaan.
De tijd zal het leren of het werkelijk bindingsangst is.Mss lukt het met een andere vrouw wel,zoals hij het zei eergisteren..Maar ja,ook dat heb ik eerder gehoord.Ben benieuwd..
Ik herken veel in boven gescgreven reacties.
Je gaat alsmaar door,de liefde is groot.Ik weet dat bij ons een enorm sterk gevoel zat,en dat als hij geen last van dat probleem had we het heel erg goed zouden kunnen hebben.
Maar iemand die denkt dat ik HET dan niet ben,om wat voor reden dan ook (echt belachelijke redenen als je hem hoort) moet maar fijn doorgaan met zijn eigen leven.
Ik wil weer mezelf worden,weer die sterke vrouw die ik voorheen was.
Je kan een ander niet veranderen!!!!Alleen jezelf..
Het is erg triest, vooral omdat zijn ouders hem niet echt op de juiste manier bijstaan. Als hij weer terug wil komen, kun je van hem vragen om in therapie te gaan, en dat als voorwaarde stellen. Pas als jij er weer vertrouwen in hebt, is er weer een kans. Maar jouw leven gaat hieraan kapot, en dat zou hij niet moeten willen. Vreselijk echt afschuwelijk, en ik snap helemaal hoe je hieraan onderdoor gaat.
Het klinkt wel als bindingsangst, Princess, maar ja, het is zo’n breed begrip….
Je leest het wel, dat extreme vormen van bindingsangst resulteren in het zoeken in andere contacten. De horror….
Sterkte, Princess!
En Sad ook… het gaat met ups en downs. Met mij gaat het ook niet geweldig. Ik ben moe, wil niks, voel me depressief. En ik blijf maar denken dat het om niks is uitgegaan. Hij wil me niet, maar waarom…. dat is me niet duidelijk, want hij vindt me wel lief. Hij wil geen relatie, niet met mij, of helemaal niet.
Hi Ladies.
Jeetje Princess, jij hebt al veel met hem mee mogen maken op het gebied van bindingsangst, want geloof me, daar klinkt het zeker naar. Het is niet niks wat je schrijft.
Ik ben wel benieuwd wat voor reden hij dan noemt als hij bij pa en ma weer op de stoep staat. Waarom geven die hem geen schop onder kont?
Anna, jij zit ook al in het dal, jasses. Die onduidelijkheid he, dat is zo frustrerend. Terwijl je zo recht hebt op duidelijkheid. Ik weet niet hoe het bij jou was, maar mijn partner had echt helemaal het idee dat ze hardstikke duidelijk is geweest. Terwijl ze zo vaag was als de neten. Tsja..
Blijkbaar vinden ze dat duidelijk, ik wil niet meer, dat moet duidelijk zijn. Dat is het natuurlijk niet, want de andere partij (wij dus) zit met enorm veel vragen over alles wat er wel was. Zij vinden het zo helder als glas dat er iets mist. Maar ja…. wat doe je er aan? Dat is de ellende, je doet er niets aan. Het is geen contract, je bent toch afhankelijk van iemands welwillendheid. Overtuigen helpt niet, lief zijn helpt niet, boos worden helpt niet.
Je kunt alleen jezelf helpen. En dat kost tijd, en heel veel energie.
Vraag niets van jezelf, accepteer dat je er zo bezig mee bent. Dit is wat het leven je momenteel op je bordje schuift. Praten met iedereen, dat is het beste wat je kunt doen. En niet te veel van jezelf eisen. Want het is erg zwaar.
Doet wel goed hoor,de reacties..heel erg lief!
Ja het was idd best zwaar als ik er nu zo op terug kijk.Mijn ogen worden nu echt geopend,maar dat neemt niet weg dat ik bv erg gespannen en opgejaagd ben.Komt door al de dingen die gebeurd zijn,en die komen nu echt ‘binnen’.
Ben er weer eens letterlijk ziek van..echt,als hij weg was stond ik strak van de stress.Duizelingen van al dat angst hebben gewoon.
@ SAD;
Zijn ouders zijn bijna 60 en hebben precies zo een huwelijk..Dat is ook de reden van zijn stoornis.Mijn schoonzusje weet precies wat ik bedoel,alleen het jongere broertje van mijn ex heeft toch nog een iets ander karakter.
Bindingsangst is bij hem dan ook niet echt aan de orde,maar wel andere nare dingen als gevolg van zo een opvoeding.
Ik denk dat ze hem al veel eerder de deur hadden moeten wijzen;Alleen al om hem volwassen te maken.
Maar uit eigenbelang gebeurd dat niet..als hij thuis is,is het afleiding ofzo.Voornamelijk voor de vader van mijn ex.
Er is veel fout gegaan in het gezin kun je stellen.En dat is nog steeds heel erg merkbaar.
Mijn ex is nu alweer bezig om zijn hyves vol te gooien met vrouwen,zodat ik ook kan zien wat hij aan het doen is.Mijn vriendinnen zeggen;niet kijken!En dat wil ik ook niet,maar je wil antwoorden op het gevoel wat je al langer bij je draagt.Je intuitie.
@ANNA:
Ik hoop dat je de kracht vindt om het goede te doen.Dat weet jij nl alleen!Dat kan niemand anders je voorzeggen.
Maar ik ben er verstandelijk gezien wel van overtuigd dat ik niet gelukkig wordt zo,en dat ik beter verdien.Nu alleen nog dat nare gevoel..
x Diana
Ooooh ik had een heel verhaal en die was in ene weg!
@ANNA;
Hij is de laatste keer in therapie gegaan en we zijn zelfs naar een medium gegaan die ik al heel lang ken.Ze heeft echt haar best gedaan,en de psycholoog herkende ook het probleem.Maar wat daar precies besproken is,en of hij wel open was weet ik natuurlijk niet.Zulke mensen zetten je wel aan het denken,maar het ligt er maar net aan hoe je gedachten gang is!Hij vertelde me eergisteren dat ie er eigenlijk wel uit was,met andere woorden ik hoef er ook niet meer naar toe.
Probleem is,dat hij juist op de momenten dat het gaande is (de twijfel en dat rare gedoe etc),hij gedrag vertoont van het niet aannemen en het ontkennen van het probleem.Het wordt als het ware omgedraaid.
Dus helpt het niet,en heeft hij zijn belofte niet na kunnen komen..
Hij heeft me het (zelf)vertrouwen afgenomen.In hem,maar het ergste is,in iedereen.
Ik heb er zelf iets aan overgehouden bedenk ik me.
Het lijkt zo geschreven alsof het simpeler was,maar ik kan gewoon niet alles vertellen wat er gebeurd is en wat dat met me gedaan heeft,das onmogelijk!
@SAD;
Zijn ouders sporen niet.
Die hebben echt een heel fout huwelijk,daar zit echt iets heel erg mis.En dat al bijna 40 jaar.
Ze nemen hem telkens weer in huis,uit eigenbelang.
Afleiding als zoonlief er weer is.
Voornamelijk de vader.Er is daar echt iets heel erg fout gegaan,vroeger al.En nu nog steeds..
Hij hoeft geen verantwoording af te leggen als ie weer op de stoep staat.Ze hebben hem niet de dingen geleerd die iemand volwassen maakt.
En Anna;Ik hoop dat je de kracht vindt,zodat je het goede doet.Dat weet alleen jij,dat kan niemand anders je voorzeggen!
Ik weet alleen wel,dat verstandelijk gezien ik hier echt niet gelukkig van word.Ik werd er zelfs ziek van..
Ik wil dit niet,nooit meer.Nu alleen nog dat nare gevoel..Heb er alles voor over om daar vanaf te komen..
Oops..!
Hai Diana,
Je hebt het allemaal helder voor ogen, de oorzaken, de mogelijke oplossingen waar hij niet in mee gaat en ook wat het met jou doet.
Ik kan me goed voorstellen dat het bij jou in al die jaren ook iets beschadigd heeft. Praat er zoveel mogelijk over, probeer er mee in het reine te komen, besteed er tijd en energie aan om weer vertrouwen te krijgen, want dit heeft maar ten dele met jou te maken. Verstandelijk gezien weet je wel wat je moet doen, maar gevoelens zijn zo ingewikkeld.. En ik snap ook dat je de behoefte voelt om op zijn Hyves pagina te gaan kijken. Je bent zo lang en zoveel met die jongen bezig geweest, daar kick je niet zo maar van af.
Probeer echt aandacht aan jezelf te besteden. Hier schrijven of op andere plekken, een dagboek bijhouden, alles helpt, en natuurlijk praten met iedereen die het snapt.
Hoi! Momenteel zit ik ook in een relatie met iemand die bindingsangst heeft. Dit is inderdaad erg vermoeiend. Na veel gelezen te hebben over dit onderwerp, probeer ik me nu op mezelf te richten en niet meer op hem. Ik onderneem allerlei leuke uitjes met vriendinnen, en doe waar ik zin in heb. Op deze manier hoop ik los van hem te komen, en de relatie kan twee kanten op gaan. Verwacht niets meer van hem, dat voorkomt een hoop teleurstelling. Als ik we nu bij elkaar zijn, kunnen we allebei ons zelf zijn en loop ik niet meer op eieren.
Ik kan jullie inderdaad aanraden een soort dagboek bij te houden, waarin je al je gevoelens opschrijft. Het is niet gemakkelijk en ik heb regelmatig een terugval. Het gevoel laat ik dan toe en ik merk dat het na een tijdje dan weer afzakt. Anna, Diana en Sad, heel veel sterkte toegewenst! P.s. zelf heb ik ook last van BA/VA en zit hiervoor nu in therapie.
En, Los, helpt dat? Is jullie relatie al eens uitgeweest? Herken je veel van onze verhalen?
Knap dat je het los kunt laten, ook al zijn er terugvallen. Het is waar, als je het gevoel toelaat zakt het vlugger dan wanneer je je er tegen verzet.
Ik merk dat ik elke dag weer iets anders verzin om weer met hem in contact te komen, om hoop te koesteren om hem te overtuigen dat er niets anders aan de hand is dan angst… Maar ja, dat werkt alleen maar averechts, denk ik.
Dus ik probeer het ook maar los te laten.
Ik heb geen contact meer met hem, sinds een tijdje, alles moet van mij komen, en de ene keer vindt hij dat prima de andere keer vindt hij dat vervelend.
Moeilijk….
Hoi Anna, ik herken heel veel van jullie verhalen. Dit is een heel moeilijk proces waar je doorheen moet. En gaat niet van de een op andere dag. Mij lukt het ook niet altijd. Vandaag ben ik ook weer teveel met hem bezig. Onze relatie is inderdaad ook uitgeweest. Toen ik contact met hem opnam, geen reactie! Ik ben verder gegaan met mijn leven (hoe pijnlijk het ook was) en na een tijdje nam hij weer contact met mij op (of ik hier nou zo blij mee moet zijn
) Als jij contact opneemt, rent hij hard weg. Denk wel na of je op zo’n relatie zit te wachten, je verdient tenslotte beter! Met deze vraag ben ik momenteel erg bezig. Het gaat er uiteindelijk om wat wij willen. Sterkte meid!
Hoi Los,
ik herken dit heel erg…Maar mocht het nu weer gebeuren zal ik heel sterk moeten zijn!Ik wil het echt niet meer.
Nu lijkt het alsof ik er klaar mee ben,maar ik ervaar heel veel pijn.Verdriet wat nu naar boven komt,pijn…Ik ben waarschijnlijk,(ik kan het niet bewijzen) weer voorgelogen.Al die vrouwen tot nu toe waren wel al de vrouwen waar eerder al contact mee is geweest etc..
Ik verdien beter,en wat ik nu begin te denken;
Redden jullie je er maar mee!!
Ik denk echt dat mensen met dit soort problemen hiermee door blijven gaan.Ook al komen ze iemand tegen die anders is;Daar mankeert ook wel weer wat aan!Het doet alleen pijn te voelen op dit moment dat ‘dat’ beter was dan mij..
Liefs en allemaal een fijn weekend xxx
Wat een trieste situatie toch .Als je een relatie met iemand met bindingsangst (ik noem het zelf liever relatietegenzin dat klinkt een stuk minder zielig)in stand probeert te houden dan verander je vroeg of laat in een relatiejunk. Het is een mensonteerende situatie die je als je niet op tijd stopt en afkickt je al je waardigheid ontneemt.Het is zaak alle zeilen bij te zetten om je gevoel van eigenwaarde weer terug te krijgen .
@B;
Je zegt het eigenlijk heel erg goed.
Ik begrijp verstandelijk gezien gewoon niet dat als iemand zo met je omgaat,je zó veel pijn kunt hebben..??!
Maar dat zou het best wel eens kunnen zijn idd..
Ik doe nu ook heel erg mn best,geloof me!
Weg ermee..
x
Wie kan mij meer vertellen??
ik heb een relatie (gehad met een man die na een lang huwelijk door zijn vrouw is verlaten en al die jaren niet van hem heeft gehouden zoals zij zei. Hij is door een diep dal gegaan en na 4 jaar na zijn scheiding kregen wij een relatie echter zo dra het serieus wordt dan maakt hij het uit omdat het niet goed voelt zoals hij zegt en niet weet waarom uiteindelijk geeft hij ook aan dat ik niet alles leuk vind wat hij leuk vind maar dat is naar mijn idee normaal je kan niet alles allebei leuk vinden en zijn/waren genoeg dingen die we gemeen hadden. Hij is er gewoon ziek van geweest de eerste keer na dat hij het had uit gemaakt??? Nu na lang denken ben ik tot de conclusie gekomen dat het bindings of verlatings angst moet zijn. Wie herkent deze symtomen??? Ik wil best helpen hou van hem maar hoe en hij moet het natuurlijk willen.
Het lijkt er op dat bindingsangstige mensen redenen zoeken om niet te hoeven. Wat jij vertelt over die man lijkt om wat ik ben tegengekomen, een lang huwelijk, verlaten door zijn vrouw, en zo’n vier jaar later is hij er nog niet overheen. Waarschijnlijk kost dat toch wel flink wat meer tijd, voor een gevoelig iemand die al andere beschadigingen heeft opgelopen.
Wat me frappeert is dat hij er ziek van geweest is nadat hij het zelf uit had gemaakt. De eerste keer, zeg je, dus het is vaker gebeurd? Dat is ook een bekend patroon als je hier andere verhalen leest. Afschuwelijk gewoon.
Hoihooi,
Nou Anna,wat je zegt;Redenen zoeken idd.
Ik vind het ook heel erg dat mensen bindingsangst hebben,maar ik krijg wel het gevoel dat na wat jezelf dan aangedaan wordt,je zélf in de problemen komt wat relaties aangaat!!
Ik merk aan mezelf dat dat ook veel dieper gaat,dat het best ernstig is wat je dan aangedaan wordt.
Ik heb zelf al die tijd begrip getoont,gevochten,geprobeerd mezelf te veranderen (wat doe ik fout?) en alsmaar vergeven.Dat heb ik 4 jaar kunnen volhouden dankzij de sterke liefde die ik had tov hem.
Nu achteraf,denk ik dat ik als een stuk vuil behandeld ben.Omdat ik nu inzie dat niemand,maar dan ook niemand zo met iemand anders om mag gaan!!
Ik heb veel te verwerken nu,we zijn een dikke week uit elkaar en na wat ik allemaal heb kunnen volgen zit meneer alweer bij een ander (ook een contact van de laastte keer dat het uit was)en die liegt ie ook voor want er zijn er nog veeel meer.
We waren al die tijd met het proberen om een kindje te krijgen bezig,maar zo iemand is niet te helpen en draait zich ook daar voor om..
Het blijft een moeilijk verhaal,en er zijn er weinig die het redden lijkt het.
Maar ziekte of niet,zolang ze het niet zien wat ze een ander aandoen en er dus niks aan veranderen blijven ze met jou aan de haal gaan.
En dat maakt je kapot..
Ik wens iedereen daarom ook veel sterkte,ik kan er momenteel even niets anders van maken..
Liefs,
Lieve Princess,
Het is werkelijk afschuwelijk wat je meemaakt.
En het is een waarschuwing voor anderen, want het is maar de vraag of je zo iemand kan helpen. Jouw ex is wel een heel kwalijke figuur, want inderdaad, hen is iets aangedaan, maar ze berokkenen nog veel meer schade bij anderen in het vervolg.
Aan de andere kant snap ik ook heel goed jouw houding, en dat speelt ook een rol bij mijn gevoelens van liefde voor deze man. Je wilt hem gelukkig zien en wilt daar je best voor doen. Als dank word je als oud vuil behandeld. Iemand helpen tegen zijn zin is ook niet mogelijk.
Ik ben dus erg terughoudend, maar diep van binnen wil ik het liefste mijn armen om hem heen slaan en zeggen, ik houd van je en ik wil je gelukkig zien, laten we kijken wat er mogelijk is.
Maar ja, die kans krijg ik niet. En misschien is dat maar goed ook. Want als het wel zo is begint een proces dat zonder einde lijkt.
Is er iemand met wel een positief verhaal? Want die zijn er toch ook?
Groeten, Anna
Hey lieve Anna,
Het is ook heel dubbel allemaal want de liefde die je voelt maakt dat je alsmaar weer blij bent als het even goed gaat en daar kun je weer een tijdje op vooruit..Je wilt dingen niet zien etc.
Zo iemand als mijn ex is ook niet te helpen,echt niet.En ik denk nog steeds dat een man zn vrouwtje min of meer op handen moet dragen,lekker gezond in de relatie staan en respect hebben.
Ik heb dat ook niet gehad (ja tijdelijk alsmaar)en vraag me nu af waaróm heb ik alsmaar weer doorgezet??Tja…liefde he.
Maar je gaat ook elke keer weer plat op je b..
Ik ben degene die gebroken achterbleef,en hij gaat als een dolle verder.Wat ook niet normaal is natuurlijk)
Heb zojuist oude emails uit 2005/2006/2007 gelezen.Het is alsmaar hetzelfde,de mailtjes zouden van gisteren kunnen zijn!
We passen niet bij elkaar,het spijt me zo,er is niemand anders,ik zal altijd van je blijven houden etc.Altijd dezelfde verhaaltjes en ik die schrijf hoe en wat ik ervan denk en hem wilde helpen.Pffff,echt ik schrok er zelf van net.En als ik door zou gaan met hem blijft dat altijd zo.
Anna,ik hoop echt dat jij ook doorzet,jezelf goed voelt en straks ook terugkijkt op een manier van;
Wat ben ik blij dat ik het nu zo goed heb!
Daar ben ik nu ook mee bezig,juist vechten tegen dit ongelukkige leven.Sterk genoeg zijn om hem te weren en los te laten.
Want ik denk echt dat ie later gewoon weer contact zoekt.
Heel fijn weekend en ik hoor je snel denk ik
xxx
Beste mensen,
Ik haak een beetje laat in op het onderwerp… maar ik heb een probleem. Ik ben zelf 20 en heb/had een vriendin van dezelfde leeftijd. Ze is ermee gekapt met mij omdat ze zelf zegt dat ze bindingsangst heeft.
Ik weet niet zo goed hoe ik hiermee om moet gaan, ik hou echt van haar plus dat ze wel gewoon contact etc. met me heeft enzo. ze gaat nu wel naar een “orthopedagoog” toe die haar moet helpen met het omgaan van emoties en relaties.
Waar ik al helemaal gek van wordt is de onzekerheid die ik nu krijg, ze doet wel redelijk normaal tegen me verteld me alles nog wel ook over haar therapie etc… maar ze weet niet wat ze voor me voelt…
kan iemand mij uitleggen wat ik er nou mee moet doen… moet ik hier nou op wachten of moet ik dit laten gaan?
groetjes,
redelijk wanhopige Hans…:P
O, Hans ik kan het me zo voorstellen. Je zou kunnen kijken wat die therapie uithaalt, ga een keer mee naar die therapeut of zo, als dat kan. En als ze nog zo jong is, dan kan ze er misschien nog wel in vooruit gaan. Ik herken wat je zegt, ze weet niet wat ze voor me voelt. Mijn vriend zei exact hetzelfde. Ik snapte dat eerst niet, dacht dat het onzekerheid was, maar hij voelt gewoon niet wat een ander zou voelen. Je ziet het bij de ander, je ziet gedrag dat hoort bij bepaalde gevoelens, maar die persoon voelt die gevoelens niet zoals een ander ze voelt. Ik denk dat ze het wegstoppen, uit angst. Als je maar niet voelt kun je ook geen pijn hebben.
Het is niet normaal, en er is wel wat aan te doen, schijnt het. Het is erg moeilijk, Hans. Je gaat door een hel. Je houdt van iemand, maar diegene zegt niet van je te houden, terwijl je zelf sterk de indruk hebt van wel.
Overigens,@Princess, ik heb nog altijd niets van mijn ex-vriend gehoord. Ik heb hem onlangs gemaild, maar krijg geen enkele reactie. Dat is toch wel wonderlijk.
En misschien is dat maar goed ook. Mijn probleem is dat ik het maar niet los kan laten. Want ja, dat gedrag wat hij vertoonde wees wel op liefde. Raar is het toch…..
Hoi Hans,ik denk dat Anna wel gelijk heeft.Maar het blijft moeilijk..Kies je voor jezelf,of vecht je eerst door en je ziet wel wat er gebeurd..?
Ik wens je veel sterkte!
Het moet natuurlijk niet zo zijn dat alle mensen die twijfelen het op bindingsangst gooien..dat moet je eerst mss uitzoeken voor jezelf en of hte de moeite waard is.
Komt wel bij,dat iemand die nog zo jong is alleen maar beter te helpen is!!
@Anna,
Je vraagt je idd af of dat nou wel of niet een goed teken is he..
Ik heb dat zelf ook wel,we hebben vorige week contact gehad,gewoon normaal.Daar was ik ergens wel blij om,ik was lekker rustig en vond dat wel sterk van mezelf.
Kom ik er nu achter dat hij potverdorie aan anderen zit te vertellen dat ik HEM bedonderd heb!!Om zichzelf in een goed daglicht neer te zetten.Ik heb hem gisteren gesproken en hem netjes verteld dat ik dat niet verdien en hij zelf heel erg goed weet,dat ik de enige ben die hem door en door kent.En dat hij en ik dondersgoed weten wat de echte waarheid is!
Hij ontkent natuurlijk..
Zijn hyves groeit alleen maar meer,en na ons telefoongesprek gisteren alweeeer..Kwetsen gaat door,en hij gedraagd zich momenteel behoorlijk arrogant!
Volgende week vertrek ik naar Amerika,voor 14 dagen,Ik ben het even zat!Weg van alles!
Dat ze bij je uit de buurt blijven is echt alleen maar het beste Anna..geloof me.Als zij hun probleem niet inzien,gaan ze door.Ook bij een ander.
Veel liefs,
D.
Gisteren in een nieuw boek begonnen, uit de bibliotheek, Mars en Venus beginnen opnieuw. SOms zijn die Mars en Venus boeken te oppervlakkig voor woorden, maar deze begint met een hele verhandeling over de rouwstadia waar je doorheen moet om na een gebroken hart te helen en weer in staat te zijn om gevoelens te ervaren in een nieuwe relatie. Mannen, zegt Gray, de Marsbewoners, beginnen te snel aan een nieuwe relatie ook als ze nog niet alle rouwstadia hebben doorlopen. Zo simpel kan het niet zijn, maar het lijkt wel een logische verklaring voor bindingsangst. Zo iemand zou niet al zijn pijn goed hebben doorleefd en verwerkt zodat de pijn diep weggestopt blijft. De schrijver pleit ervoor dat je in therapie probeert de weggestopte pijn alsnog te verwerken door het opnieuw te voelen.
Bij elke pagina die ik lees bekruipt met het sterke verlangen dit boek voor mijn ex te kopen en in zijn brievenbus te gooien.
Nog een ander boek, het Monsterverbond van Carolien Roodvoets bestempelt mannen met bindingsangst als foute en te vermijden types.
Ook wat aan de simpele kant. Maar ze geeft wel een aantal kenmerken die je kunnen helpen iemand met bindingsangst snel te herkennen. Te snel een te hoge frequentie in elkaar zien zou een kenmerk zijn. Kan wel kloppen….
Als het jullie interesseert kan ik er nog wel wat meer uit halen.
Hey Anna,
wat goed van je!
Ik lees dat niet meer,omdat ik juist het gevoel heb dat ik dan niet mijn eigen pijn bezig ben,maar nog steeds met de zijne.
Ik moet je wel zeggen;Na alles wat je hier van me gelezen hebt,
ik ben erachter dat het bij mn ex verder gaat dan sterke bindingsangst.
Ik denk dat de mijne echt een zware vorm van narcisme heeft..En das nog veel erger en gaat veel dieper.
Ik heb veel gelezen van lotgenoten (ex) partners etc..echt ik schrok me dood.Zo verschrikkelijk veel herkenning.
Dus dat geeft mij nog meer de bevestiging;BLIJF UIT DE BUURT!
Ik hoop dat het goed met je gaat Anna,ik weet hoe het voelt..maar we gaan het redden!!!!
x D.
Dank je wel Princess!
Door dat boek te lezen kom ik ook uit bij mijn eigen pijn en teleurstellingen. Het gaat uiteindelijk om hoe je er zelf mee omgaat. Ik kan het nu wat beter bij hem laten, dat boek helpt wel, al die boeken.
Narcisme, dat zou goed kunnen. Die staat ook in dat boek van Roodvoets beschreven. Dat zijn zulke foute types, die kun je inderdaad beter uit de weg gaan.
Werk aan jezelf, en hou van jezelf. De moeilijkste opdracht denk ik wel eens….
Het is erg moeilijk op het moment, net als iedereen heb ik de zon nodig die zo lang weg is geweest.
Dank je wel voor je bemoedigende woorden, Princess, jij ook sterkte!
Hallo allemaal!
Ik ben een meisje van bijna 20 jaar en ik denk dat ik bindingsangst heb. En dit komt ”denk” ik door mijn verleden. Ik sta stevig in mijn schoenen. Ik heb ook geen problemen met aandacht van jongens. Maar wat ik dan niet snap is waarom ik nooit is een keer verliefd kan worden op een jongen!!
Even 4 jaar terug in de tijd. Toen was ik 16 jaar. Ik heb tijdens mijn vakantie een skileraar ontmoet die mij steeds begon te smsen, in eerste instantie moest ik helemaal niks van hem! Maar hij bleef maar smsen. En ik begon hem toch een beetje leuk te vinden. Buiten zijn leventje als skileraar was hij ook een zakenman. Hij had het dus goed voor elkaar. Uiteindelijk werd ik toch smoor verliefd op hem!! En niet wetend dat hij het 2 jaar lang alleen maar voor de seks deed. Ik ben een hele sterke meid, maar niet gemaakt van steen! Over hem ben ik nu wel heen. Verder kan ik mij prima vermaken met jongens maar ik kan gewoon echt niet verliefd worden! Ik denk dat ik mij niet meer kan binden. Bang om weer zo veel verdriet te hebben. Het vertrouwen is weg!
Kan iemand mij helpen?
Gr
De laatste tijd denk ik, bindingsangst moet iets met autisme te maken hebben. Niet het zwaar type autisme, maar autistiforme stoornissen.
Het verhaal van Erik doet me daaraan denken.
Dat is niet te verhelpen, maar inzicht doet veel goed, denk ik.
Als je van zo iemand houdt, dan helpt dat ook enorm om dat te beseffen, want zo iemand kan er niets aan doen, het is geen onwil of kwaadaardigheid of slechte hechting of tekort aan aandacht door de moeder. Het is gewoon aangeboren in de meeste gevallen.
hoi.
ik ben hartstikke gek op een man
maar hij heeft bindingsangst iedere x als we elkaar weer te vaak ziek en we weer te close worden,dan krijg ik weer een trap in me rug en dat doet hartikke zeer…
ik wil hem zo graag me liefde geven!!!
kan hij zijn eigen daar voor oplaten nemen in een ziekenhuis???
om hiervan af te komen?
ik weet niet meer wat ik moet doen hebben jullie advies?
hij heeft van de week weer het contact verbroken dusja ik zit weer met veel pijn.
we lopen al 2 jaar om elkaar heen zonder dat er een relatie uitgekomen is.
Weet je wat het enige is dat helpt…?
Hem loslaten,zodat ie werkelijk iets gaat voelen.
Als dat niet zo is,was het geen bindingsangst…
Zodra HIJ last gaat krijgen,dat ie je mist en achter je aan moet komen kun je hem zeggen wat je denkt,en dat ie hulp moet gaat zoeken.
Je moet even sterk zijn,maar medelijden helpt bij dit soort mensen niet…en achter hem aan gaan ook niet.
Succes!!!!!
Hé Bianca,
Zo’n man doet je meer pijn dan goed voor je is. Overtuig jezelf dat je beter verdient. Jullie wederzijds gedrag houdt dit in stand. Ik weet maar al te goed hoe dit voelt, en niet omdat ik het zelf allemaal goed doe en onder controle heb, juist niet.
Versterk je zelfvertrouwen, dat is het enige dat ik je kan aanraden. Je bent meer waard dan wankelmoedig gedrag. Een man die je wil, gaat voor je, geloof dat maar.
Liefje
Hallo,
Half februari heb ik een jongen van 26 leren kennen die nog nooit een relatie heeft gehad. Hij had zelfs nog nooit eerder gezoend. Inmiddels zijn we 15 afspraken (was al bijna als een relatie) verder en tot nu toe is het altijd heel leuk geweest… Nu heb ik afgelopen week toch maar eens gevraagd hoe hij er tegenover stond. Toen het woord relatie te spraken kwam was hij heel duidelijk. Hier was hij nog niet aan toe. Ook omdat hij dacht dat dat tussen ons niet zou gaan werken. Maar het is toch al 15 afspraken goed gegaan. Nu heb ik al het contact verbroken. Heb ik hier goed aan gedaan, of had ik hem langer de tijd moeten geven om hier aan te wennen? Is hier ook sprake van bindingsangst?
Groetjes Michelle
Hallo,
Ik heb enkele verhalen gelezen op de ze blog en ik kwam tot de conclusie dat ik waarschijnlijk ook temaken heb met iemand die bindingsangst heeft. Ik wil even mijn verhaal kwijt;
Ik ben al 3 jaar lang stapeverliefd op een jongen. In het begin keek hij niet echt naar mij om maar de laatste tijd zie ik dat hij meer interesse in mij toont. Nu is het zo dat het tussen ons steeds schommelt, het ene moment gaat het erg goed tussen ons en geeft deze jongen mij veel aandacht en liefde, maar het andere moment is hij erg stil en gesloten. Ik word door deze situatie erg onzeker. Ik heb al vaak geprobeert deze jongen uit mijn hoofd te zetten en een relatie met een ander te beginnen alleen toch spookt hij steeds door mijn hoofd. Ik weet dus wel zeker wie ik wil, HEM! Hij is hiervan ook op de hoogte. Nog een vervelend punt is, dat hij nog nooit een relatie heft gehad. En dan bedoel ik, een serieuze relatie. Hij geeft bijna nooit aandacht aan andere meisjes dan mij. Ik, integendeel, heb tussen door wat vriendjes gehad, want ik had zo’n behoefte aan wederzijdse liefde, die ik van hem nooit krijg. Nu zit ik dus met een dilemma;
Ik wil dus erg graag een relatie met deze jongen, alleen wanneer ik alleen al het woord RELATIE uitspreek, bouwt hij zeg maar een muurtje om hem heen om zichzelf te beschermen. Nu heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en hem verteld dat ik het zo niet meer aankan. Ik heb hem verteld wat ik voor hem voel, en ik heb hem gevraagd wat hij voor mij voelt. Je begrijpt dat ik hem hiermee waarschijnlijk voor een gigantisch blok zet.. Hij vertelde mij dat hij het erg moeilijk vind om dat te zeggen. Ik liet hem merken dat ik hem respecteerde maar vertelde hem daarbij wel, dat ik het er erg moeilijk mee had. Ik heb hem gezegd dat ik het gevoel heb dat ik geen kans krijg om te bewijzen dat ik het echt wel waard ben.
Vinden jullie dat ik een domme zet heb gemaakt door hem voor een blok te zetten ? Help wat moet ik doen?!
Verwarde Alicia
Bedankt voor jullie aandacht
Hai Alicia,
Of het helpt? Alleen liefde voor jou die groter is dan zijn angst zal hem zover krijgen. Bindingsangstige mannen binden zich soms toch, als de liefde maar groot genoeg is. Er is altijd wel iets negatiefs te verzinnen. Dat lukt echt iedereen onder alle omstandigheden. Angstig zijn we allemaal bij het aangaan van een relatie, zelfs als die al heel lang heel goed loopt blijven we min of meer angstig.
Ik vind dat je er goed aan hebt gedaan je uit te spreken. Jezelf zo in je eigen gevoelens op te sluiten tegenover hem kost je teveel. Gevoelens onderdrukken keert zich tegen je. Nu heeft hij de kans om te reageren.
De kans is echter groot dat hij niet zal reageren. Die kans moet je nemen, je kunt zo langzamerhand toch niet anders? Het is spannend wat er zal gebeuren.
Ga jezelf niet aanpraten dat je het stuk maakt hiermee, je doet wat je kunt en het laten is op de lange duur ook geen optie, toch?
Sterkte, want als het niks wordt kun je uiteindelijk deze jongen uit je hoofd zetten, wat niet makkelijk zal zijn. OF….. er volgt een ingewikkelde relatie, met ups en downs. Het is voor hem wel de moeite waard om uit te zoeken waar zijn angst vandaan komt.
Misschien is er iets aan te doen, als hij dat wil?
Liefs van Liefje
Ik zit in de trein. Hij stopt op een station. Er stapt een meisje in. Ik schat haar begin 20. Ze draagt een kort rokje, haar benen zijn niet eens zo mooi. Toch windt ze me op. Mijn blik verlegt zich naar boven. Ze heeft een leren jasje aan, waarvan de rits half open is, haar goed gevolgde boezem pramt naar buiten. Ik voel mijn opwinding stijgen. Dan blik ik verder naar boven, haar kop ziet er op zijn zachts gezegd niet uit. Maar dat geeft niks, omdat ze me lang en doordringend blijft aankijken en haar ogen toevallig veruit het mooiste onderdeel van haar te misprijzen hoofd zijn. Ik zou haar zo kunnen nemen, hier in de trein, tussen Ede-Wageningen en Driebergen-Zeist, op de WC. Het zou lekker zijn, zeker. Haar tieten zij groot genoeg en mijn ogen hou ik wel dicht. Daarna stapt ze weer uit. Net als ik. Misshcien niet op hetzelfde station, maar eruit moet ik. Met voor haar als herinnering mijn sperma dat nog uren lang zal druppen uit haar waarschijnlijk veel te wijde vagina. Mijn herinnering bestaat uit een eigen druiper, want condooms verkopen ze niet in de trein. Daar zal mijn vriendin me dan niet om in de armen vallen. Na 2 jaar komt de opwinding voor haar mij nog slechts sporadisch bezoeken. Terwijl zij wel een fatsoenlijk hoofd heeft en nog veel mooiere ogen. Als het bezoek er is dan is het heerlijk, zoals twee weken geleden toen ik haar eerst heb gebeft op het aanrecht en daarna genomen op de keukentafel. Dat kan niet in de trein, daar is geen ruimte voor dat soort inrichting. Maar wel voor opwinding. Die komt en gaat als de wind, en als de treinen van de NS. Ik vrees dat ik me neer moet leggen bij die wispelturigheid – bij die van de NS is het me ook gelukt – en blij zijn met de momenten dat de trein van mijn vriendin stopt op mijn perron. En alle andere treinen lekker moet laten passeren. Een mens kan niet overal instappen. Verdomme.
Pingback: Bezette mannen syndroom | Relatie
Pingback: Verlatingsangst | Relatie
Geldt het altijd dat waar liefde is, geen bindingsangst is?
Want het lijkt me wat genuanceerder in elkaar te zitten. Stel je hebt een hoop meegemaakt en houdt de handrem erop bijvoorbeeld.
Zo te lezen zitten er best veel uit een lopende reacties tussen. Erg interessant om te lezen. Zelf ben ik 25 en heb ik een dochter uit een vorige relatie. Ik verlang naar een nieuwe relatie, maar weet dat ik er niet aan moet gaan beginnen. In het begin is het leuk, gezellig, spannend. Maar naar een week of 6 beginnen bij mij de irritaties, ik zoek uitvluchten en excuses om niet af te hoeven spreken. Voor de wederhelft erg moeilijk en lastig, een relatie hoort immers te groeien naar verloop van tijd, maar bij mij verminderd hij juist. Zelf loop ik op dit moment in therapie om te kijken waar het bij mij vandaan komt. De oorzaak ligt bij mij vermoedelijk bij de scheiding van mijn ouders. Wat ik hoop?? Dat mensen in zien dat het niet (altijd) gezeur is, of een slecht excuus, maar dat het bij sommige mensen echt daadwerkelijk een groot psychisch probleem is, wat je niet zomaar er uit krijgt, helaas.
Pff moeilijk om dit toe te geven, maar naar al deze verhalen zie ik er mezelf toch ook in,
Ik ben er jong heel verliefd geworden op een meisje, we spraken af was leuk gezellig en ik was stapel verliefd op haar , naar immers bijna een jaar verliefd op haar te zijn groeide we uit elkaar.. dit was dus het einde van het verhaal dacht ik…
maar 6 jaar naar dat we uit elkaar gegroeid waren kwamen we elkaar weer tegen in een discotheek. hier is het vlammetje weer aangestoken en werden we weer opslag verliefd op elkaar, zij kwam net uit een relatie van 2 jaar waar ze het behoorlijk moeilijk heeft gehad, een maand naar dat ze uit die relatie was gestapt kwamen we elkaar dus tegen en begonnen een dag erop onze relatie..
deze liep immer stuk naar 3-4 maanden omdat haar gevoelens weg waren.. een jaar later komt ze bij me terug en zegt ze dat ze me mist. Ik heb haar namelijk ook gemist en we wilden een nieuwe start maken.. maar keer op keer lukt het me niet om weer net als vanouds zoveel om haar te geven, hier tussen korte relaties van 2-3 weken gehad en dan was ik weer bang dat me hart gebroken werd en ging IK op de loop, nu heb ik immers me angst (h)erkend en ook tegen haar gezegd en ze wil graag er met mijn aan werken, alleen we weten niet hoe…??
iemand misschien tips of oplossingen ? Alvast heel erg bedankt
Goede Dag iedereen, ik ben Vieira Tracy, ik wil alleen maar zeggen een grote dank aan Dr Ajobi die zijn magische kracht te gebruiken om bracht mijn man uit de handen van een andere dame, Na 3 jaar huwelijk met mijn man de heer Bernard. hij besloot om mij en mijn kinderen te verlaten voor een andere vrouw. Toen ik uiteindelijk was aan het surfen op dinsdag middag zag ik een post over deze geweldige Dr Ajobi, heb ik besloten om hem te contacteren, ik was zo gelukkig dat hij me in een keer te beantwoorden en mijn probleem op te lossen. woorden zijn niet genoeg om mijn dank uitspreken aan u, ik zeg moge God zegene u en uw gezin .. Dr Ajobi me te helpen zonder kosten. Mijn geliefde als je het lezen van mijn artikel en u een dergelijk probleem neem dan contact op met DR Ajobi voor hulp hebben ……………
Als u ook oplossing in de volgende probleem, contact met hem AS WELL
1) Als u wilt zwanger te raken
2) Als u wilt UR ex terug
3) U wilt vrouwen / mannen lopen achter je aan.
4) als u wilt uw echtscheiding te stoppen.
5) als u wilt uw echtgenoot scheiden
6) Hij harden ook kruiden
7) Heeft u behoefte aan een goede baan of een promotie nodig heeft in uw plaats van het werk, contact opnemen met dr Ajobi
HE ook genezen van hiv en aids
DR Ajobi CONTACTINFORMATIE
TELEFOONNUMMER: +2347036354940
WHATAPP NUMMER: +2348128559388
E-mail: [email protected]