Iedereen die een relatie heeft of ooit heeft gehad met iemand die depressief is, weet dat het een haast onmogelijke leefsituatie is.
Iemand die depressief is, wil niks, kan niks, doet niks en denkt niet veel omdat hij of zij in een negatief gedachtenpatroon zit. Gevangen in eigen geest en lichaam. Wat doe je daar nu aan? Kun je daar überhaupt iets mee?
De situatie is ernstig. Je wilt je partner wel helpen, maar alles wat je zegt of doet komt niet aan. Hoe redelijk, wijs, verstandig of slim je advies is, je partner doet er niets mee. Je wilt ook niet vervallen in een moeder-kind relatie. Jullie zijn immers gelijken. Dat is in ieder geval wel de bedoeling. Therapeutje spelen werkt ook vaak niet. Je bent veel te emotioneel betrokken bij je partner en het is dan veel te moeilijk om objectief naar oplossingen te zoeken.
Op Innerned staat een aantal adviezen die je kunt opvolgen. Enkele adviezen moeten wel bij je persoonlijkheid passen. Het is zelfs wat vergaand, maar baat het niet dan schaadt het niet. Het advies bijvoorbeeld om 10 minuten op elkaars schoot te zitten en elkaar te omarmen, en dat een paar keer per dag. Ik kan me voorstellen dat dat best een opgave kan zijn. Vooral omdat het niet spontaan ontstaat.
Of je partner vertellen over je liefde voor hem/haar. Niets mis mee natuurlijk. Maar ook nog eens benadrukken dat je van het bange kind in hem of haar houdt, gaat voor sommigen wellicht iets te ver.
De meer praktische adviezen bestaan uit het weerleggen van de negatieve houding van je partner. Als je partner zichzelf weer eens neerhaalt, nietig en klein maakt, kun je dat weerleggen door duidelijk te maken dat dat niet het geval is. Bespreek de sterke, positieve eigenschappen van iemand en zorg er voor dat ze niet in een negatieve spiraal terechtkomen.
Tot slot: ”Als helpende is het belangrijk dat je bij je partner bent, dat je afdaalt in het gevoel en de vreselijke gevoelens ook voelt en je partner NIET afkeurt op zo’n moment met die gevoelens, want dat doet je partner zelf al meer dan genoeg.”
En zorg er uiteraard voor dat jij zelf niet wordt meegetrokken de diepe put in, want daar heeft niemand iets aan. Trek tijdig aan de bel.
Lees ook:Na het overspel…
Lees ook:Geen zin
Lees ook:De 5 elementen die een relatie succesvol maken
Lees ook:Slachtoffer van je eigen goedheid
Lees ook:Seks is ruilmiddel in relaties
Geef je partner een goede coach of therapeut cadeau. Hop, aan het werk! Het is geven en nemen hoor en depressiviteit is verslaving aan domme gedachten waar je geen moer verder mee komt.
Geef je partner een goede coach of therapeut cadeau. Hop, aan het werk! Het is geven en nemen hoor en depressiviteit is verslaving aan domme gedachten waar je geen moer verder mee komt.
en dan ben je er dus klaar mee?
je zegt het nog wel makkelijk, even oplossen en klaar!!!!!
was het maar zo!! ik wil mijn partner alle therapeuten van de wereld wel doen!!!!
maar dan is hij er echt nog niet vanaf!!!
hij is de vader van mijn kinderen maar tegelijk mijn zorgenkindje.
en ik ben bang dat dat nog heel lang zo blijft.
ook ik zie geen verbetering in zicht desondanks de therapeut.Geven en nemen en wat als je enkel maar geeft en niets meer krijgt?Elke dag weer op eierschalen lopen,bang voor weer een zelfmoordpoging.Hoe hou ik dit vol?
als dat er echt bij komt, opname!!!!
heeft hier ook geholpen. gewoon in het ziekenhuis op de paaz. daar heeft hij een tijd gezeten en nu heeft hij dagbehandeling.
op langere termijn helpt het wel zeggen ze mij. ik weet het niet. zie dus wel dat hij geen neigingen meer heeft. en das al beter. en voor de rest, tja doorbijten. de ene keer gaat dat goed en de andere keer pak je liever je koffers.
ik hou me een beetje vast aan de gedachte dat ik hem over een jaartje liever niet tegenkom, helemaal beter, en een nieuwe vriendin omdat ik bij hem ben weggegaan.
maar ja, het kan ook nog wel vijf jaar duren.
daarom wil ik ook graag weten hoe dat bij andere mensen gaat?
Leonie, je moet wel een besluit nemen. Ga je het aan of niet? Als je calculeert, helpt het sowieso niet. Dat is ook wel een beetje arrogant trouwens. Je stelt je erboven, je denkt aan je eigen voordelen. Laat het dan maar zitten, dan heb je het er niet voor over. Niet erg, wel eerlijk.
dat besluit heb ik genomen louis, ik ga het aan, nu is het ook minder erg maar een paar maand geleden liet ik het er liever bij zitten.
je moet gewoon ontzettend veel inleveren dus is het niet makkelijk. mischien vindt jij dat arrogant, maar dan heb je er duidelijk geen ervaring mee. als ik aan mijn eigen voordelen zou denken, dan was ik er twee jaar geleden wel mee gekapt.
Aan wiens voordelen heb je nu dan wel gedacht? Heb je er alles aan gedaan? Of wachtte je af?
voordelen?Waar heb je het in godsnaam toch over?Hoe kun je voordeel halen uit iemand zijn ziekte? Voor wie dan ook!Alles gedaan? je moet wel eerst iets mogen doen en soms kun je enkel afwachten!!
Misschien is de term zorgenkindje wel helemaal op zijn plaats. Doordat je een bepaald soort gedrag & relatie in stand houdt, kan de depressie ook blijven bestaan. En depressie kan ook een ‘verwend zorgenkindje’ zijn.
VOOR LOUIS: vroeger gingen we wel eens uit eten, stappen, bios, samen met kids naar eendjes hertjes enz. nu niet meer omdat hij dat niet wil. ook ga ik niet alleen stappen, omdat hij dat niet wil. ik laat alles voor hem, met liefde, maar tot een bepaalde grens. het duurt nu al heel wat jaartjes en is het dan egoistisch om toch af en toe een keer met vriendinnen te gaan stappen? dan denk ik inderdaad aan mijn eigen eigen voordelen maar is dat niet reeel? hoe ver moet ik gaan om het hem naar zijn zin te maken? daar heb ik echt niet altijd zin in!!
afwachten is echt het beste volgens mij. er voor hem zijn als dat nodig is, en naar hem luisteren als hij iets kwijt wil. en doordat hij ziet dat ik ook nog mijn eigen dingen doe, ziet hij dat het anders kan. ik moedig hem overal in aan maar zeur niet door. mischien pakken we dan over een tijdje heel langzaam SAMEN weer ONS leven op.
Het lijkt me een soort wachten op Godot. Kennelijk maakt hij steeds dezelfde keuze: ik doe niet mee, laat haar het maar doen. Wat gebeurt er als je zegt; zo, nu ga ik ervandoor, zo gehandicapt ben je niet om met niet te kunnen volgen?
dat gebeurd toch als je je eigen dingetjes weer doet? ik ga uit eten met de kinderen, hij kan mee. ik ga stappen, hij kan mee.
zolang hij niet wil, ga ik alleen.
misschien is het wel wachten op god (ik neem aan dat je dat bedoeld met godot) ik hoop het niet want ik geloof niet in god. dus dan wacht ik erg lang.
moet wel zeggen dat hij wel aan het veranderen is door de dagbehandeling die hij nu heeft… hij moet daar bidden voor het eten, dus misschien dat het toch helpt!!!
Godot, ik bedoelde Godot. Dat is een toneelstuk, Kan geen kwaad als dat eens leest. En op God hoef je niet te wachten, die is er. Ook als je niet in Hem gelooft.
haha ik ken godot niet!!
ik zal het eens lezen.
Leuk als je dat doet. Stemt wel tot nadenken en wie weet wat dat je weer oplevert. Veel plezier ermee. En als je het leuk vindt, kun je ook eens Reis naar het einde van de nacht van Ferdinand Celine lezen. Ook leuk.
Maar wat als je partner het helemaal niet meer ziet zitten? Ik kamp sinds een tijdje met een depressie en heb het gevoel dat m’n vriend er de laatste tijd gewoon meer van wegvlucht dan me te willen helpen. Zoiets maakt me nog moedelozer. Als je partner het gevoel heeft niet te kunnen helpen, gaat hij op den duur het niet meer wíllen ook. Als het nog té lang aansleept, gaat hij me uit radeloosheid laten vallen, dat weet ik wel…
Hallo Princess, Depressie is een serieuze ziekte. Al je tijd en (weinige )energie gaan zitten in je herstel. Depressieve mensen hebben hun handen vol aan zichzelf. Dat moet in de eerste plaats JIJ weten. Je kunt je dus niet al te druk maken over wat je partner daarvan vindt, maar dit wel bespreken. Wat je nog kunt, moet je doen voor hem, maar zonder jezelf geweld aan te doen. Beloof hem dat ook. Als je de dingen ook met hem deelt, zal hij je begrijpen. Ik hoop dat je wel deskundige hulp hebt en hoop dat het voorjaar ook in jouw leven weer komt! Hou vol! Dirkje
Het is moeilijk, hier duurt het al 4 jaar, net zo lang ik hem ken. Ik weet hoe hij kan zijn, en eigenlijk wacht ik tot hij weer zo wordt. Ik ben optimistisch, zoek altijd oplossingen, altijd vrolijk. En een regeltante. En nu hoor ik dat ik het daardoor erger maak. Nu is hij opgenomen, moet ik het uit handen geven, vind het zoooo moeilijk! Maar ik heb 3 kinderen, en samen hebben we nog een kindje. 4 kinderen die ik moet beschermen en mezelf. En hij is mijn zorgenkindje van 40. Ik hou van hem, maar voel me ook zo verantwoordelijk voor hem. Ik moet leren loslaten. Maar wat is dat moeilijk.
Hoi Moedertje. Voel je niet zo schuldig. Je maakt het niet erger door hem te willen helpen, maar mensen met een depressie hebben 0 energie. Jouw tempo is niet zijn tempo. Jij KAN hem niet helpen. Dat moet hij ZELF doen. Voor hem is het goed dat hij deskundige hulp krijgt. Vaak zie in dit soort omstandigheden ook dat de partner en gezin heel moe zijn. Goed is nu dat je ook zelf tot rust kunt komen. Een zorgenkindje van 40 mag inderdaad je echte kindjes niet gaan overvleugelen qua energie, tijd en humeur. Laat hem voelen dat je achter hem staat en zeg dat jij het thuisfront voor je rekening neemt. Dat lijkt me al heel wat. Sterkte en blijf je welkom voelen op mijn blog! Dirkje
ik ben even benieuwd en op zoek naar een klankbord. mijn vrouw is nu ruim een jaar ernstig depri. We hebben 2 kids, 9 en 6, en verleden jaar werd de depressie zo erg dat ze moest worden opgenomen. in de periode voor de opname zat ze alleen nog maar achter de computer. verder deed ze eigenlijk heel weinig. Nu kruijgt ze iedere dag therapie, oa ECT, maar tussen door en die ene zondag dat ze dan thuis is, zit ze nog steeds uren achter de pc.
Mijnn dochter van negen, zat inmiddels ook uren achter dat ding, maar die mag nu nog maar 1 uur per dag. Gaat prima zo. Het liefst zou ik die regel ook voor mijn vrouw instellen, maar als ik dat bespreek reageert ze als een verslaafde. Het is niet mijn kind, maar ik ben benieuwd of er mensen zijn die ook zo iets hebben meegemaakt, en heeft het zin om iemand in dit opzicht te dwingen zijn/haar gedrag te veranderen? ik ben er klaar mee en wil de confrontatie wel aangaan namelijk.
Ook hier iemand met een depressieve partner.
Het is moeilijk want je staat machteloos.
Daarom ben ik begonnen met een forum op te zetten voor mensen met een depressieve partner.
http://www.depressiefenu.forum2go.nl
moet zijn; http://www.depressiefennu.forum2go.nl
ik wordt er helemaal gek van, van mijn depressieve partner.
hij is opgenomen geweest, alle medicijnen van de wereld en nog voelt ie niets voor mij.
alles wat je voor zo iemand doet, alles wat je incasseert, regelt, laat en wat krijg je? boosheid en frustratie.
en als je bv op internet zoekt krijg je dit soort geneuzel.
wees lief voor hem, heb geduld, knuffel hem, zeg lieve dingen…
nou ik kan je vertellen. af en toe ben je daar wel eens flink klaar mee en het lijkt alsof dat van niemand mag.
pfff
zo dat is eruit
Hahah…lucht zeker op. En ik voel met je mee hoor. Ik heb af en toe precies hetzelfde.
Tis nooit goed. Ik denk wel eens: Wet een giga egoisten zijn het. Maar ja…helpen doe je daar niet mee. Kom je toch weer uit op het lief zijn knuffelen etc. etc.
Zou zelf wel eens geknuffeld willen worden, maar das al heeeel lang geleden. (wat een egoist ben ik he?)
helemaal geen egoist!!! verreweg van, inderdaad zelf wil je ook wel eens geknuffeld, erkens of geborgen voelen. maar dat mag je eigenlijk niet zeggen want dan ben je een egoist! nou ik vind dat niet, dat is gewoon iets wat je als mens hardstikke hard nodig hebt!!
Wat fijn om op deze plek even mijn hart te kunnen luchten. Mijn man is sinds 10 jaar depressief, zo lang als we bij elkaar zijn, en het breekt me steeds meer op…
We hebben samen een zoontje en sinds hij er is, is de depressie erger geworden; de zorg voor ons zoontje valt hem zwaar en waar hij voorheen veel hielp in het huishouden, doet hij nu niks meer. Zelfs een bord naar de keuken brengen of een deur achter hem sluiten is hem teveel. Hij werkt fulltime en ook dat wringt soms; al zijn energie gaat naar zijn werk en dus niet naar ons. We gaan nog wel veel uit eten, als gezin en gaan ook op vakantie, maar over alles ligt een grauwe deken. Ik voel me opgesloten, het benauwd me… Ik ben zelf van de spontane avondjes uit; ik ben ook een avondmens; mijn man ligt vaak al om 21.00u in bed. Vandaag was weer een voorbeeld van hoe het vaak gaat; man voelde zich bij opstaan al flut, ging op de bank liggen, sliep weer tot uur of 12. Even met het gezin uit wezen lunchen, kwamen thuis, man weer op bank liggen slapen… Alles komt op mijn schouders terecht en ik trek het gewoon niet meer. Alle afspraken die we maken, over hele kleine dingen, komt hij niet na. Hij heeft altijd dat eeuwige excuus he? En soms geloof ik hem niet echt (hoe erg ook); dan kan hij wel energie opbrengen om zijn hobby te doen, maar niet voor kleine klusjes in het huis. Ik kan er niet tegen dat ik hem werkelijk nergens verantwoordelijk voor kan houden.
Ik word zo moe van zijn gezucht, gepuf, gegaap… Erg he? Ik probeer hem echt zo goed als ik kan te steunen en houdt ook heel erg van hem, maar het valt me echt niet mee. Op het moment vliegt het me enorm aan. Ik hou van hem maar weet niet hoe we verder moeten. Hij wil ECT, ik vind dat heel erg eng, maar zal hem steunen als hij ervoor gaat (iemand ervaringen mee?). Hij heeft alle medicijnen onder de zon al geprobeerd en ook therapie heeft niks geholpen.
Ik merk dat ik ook steeds minder buiten de deur doe; ik kan de zorg voor mijn zoontje niet makkelijk bij hem laten en ook mijn man alleen laten doe ik liever niet…
Alle tips zijn welkom. Dit schrijven lucht al enigszins op…
hai nina,
ik snap helemaal wat je bedoeld. het is heel naar dat je je partner nergens verantwoordelijk voor kan houden. want hij is tenslotte ziek en jij moet daar maar rekening mee houden. ongeacht wat ie doet. ect is bij mijn partner ook aan de orde geweest, hij vind het zelf heel eng. en heeft het nog niet gedaan. mijn moeder werkt zelf op een psychiatrische afdeling en is bekend met ect, zij vind het een wonder middel.en heeft er heel veel positieve reacties van gezien. maar alsnog komen er wel weer dingen bij, denk aan geheugenverlies. dit moet weer terugkomen maar kan in eerste instantie lijden tot bijv het vergeten van de naam van je partner + kind (!!!!!). verder is mijn partner 7 maanden in een gesloten kliniek geweest en is ie nu weer thuis maar is nog steeds heel somber en, dat is zijn doorlopende thema, heeft nergens gevoel meer voor. weet wel dat ie van zijn dochter en mij houdt maar voelt het alleen niet. heel fijn om dat keer op keer te horen. goed voor je eigenwaarde ook….
hij werkt zelf niet meer dat kan hij niet meer opbrengen. ik wordt er ook moe van dat wanneer hij iets belangrijks heeft ( wat ongeveer elke keer therapie of weet ik veel is) dan alles om hem draait. terwijl ik ook werk en ook wel eens een ontbijtje wil of iets dergelijks.
wat bij mij hielp in de periode dat hij opgenomen was, was bewegen. eigenlijk was ik bekaf en wilde ik ook op de bank ploffen maar ik ben toch gaan zwemmen. tijdens het heen en weer zwemmen heb ik in mijn hoofd alleen maar op hem gemopperd en als ik er dan uit ging was dat zo lekker!
want je mag tenslotte nergens lekker mopperen want hij is ziek.
en inderdad het is doodvermoeiend om te hele tijd dat gezucht en gesteun aan te horen. en het over alle niet leuke dingen in het leven ipv al het leuke zoals de zon of vers brood of lief zijn voor elkaar en lachen….
ik moet weer verder met mijn werk!
succes
kus
Hoi Nina,
Ik leef erg met je mee. Ik herken het ook allemaal. Mijn partner heeft ook alle behandelingen zo’n beetje gehad. Niets hielp echt. Er kwamen eigenlijk alleen maar dingen bij. Ze ging automutileren, drinken, etc.
Een tijdje geleden is gebleken dat ze een persoonlijkheidstoornis heeft, Borderline. Door alleen maar de depressie te behandelen, kwamen ze gewoon niet verder.
De ECT behandelingen hebben haar toen der tijd overigens wel heel veel geholpen. Ze was eigenlijk zelfs helemaal van haar depressie af. Het heeft alleen maar even geduurt. Na 3 maanden kwamen de meeste herinneringen terug, en de depressie net zo hard. Daarna is ze weer opgenomen.
Ik heb gemerkt dat het belangrijk is om zelf overeind te blijven. Ik ben net als Nol gaan bewegen. 3 x per week hardlopen. Ik ga op visitie, doe dingetjes met de kids, ben van de zomer wezen kamperen met ze. Mijn partner is alleen in de weekenden thuis. Wil ze mee doen, graag, wil ze thuis blijven ook goed. Het leven gaat door en dat is zeker belangrijk als je kinderen hebt. Voor hun moet je het vol houden, want als je zelf ook omvalt, dan wordt het pas echt een ramp.
Praten helpt bij mij ook. Het is heerlijk om af en toe je hart te luchten bij mensen die het begrijpen. Dit forum is wat dat betreft heerlijk.
Wat mij ook helpt is om soms echt wat afstand te nemen. Ik ben toch geneigd om dingen op te lossen en zo, maar dat doe ik steeds minder.
Ik wil hier niet de adviseur uithangen hoor. Je krijgt waarschijnlijk al genoeg ongevraagd advies van jan en alleman. Maar misschien kun je er toch iets mee. In ieder geval ben je niet alleen. Heel veel sterkte!
Hoi Rene en Nol,
Dank jullie wel voor jullie lieve reacties. Ik voel me wel een zeur als ik hoor wat jullie doormaken; ik kan me nauwelijks voorstellen dat mijn man niet meer zou werken of zou worden opgenomen! Ik moet zeggen dat wat mijn man betreft zijn werk zijn redding is; daardoor blijft hij op de been. Hij heeft een aantal keer op het punt gestaan om zich op te laten nemen. Er is door een psycholoog weleens geopperd of hij zich niet ziek moest melden en een poosje thuis moest gaan zitten, maar dan weet ik zeker dat het vrijwel direct bergafwaarts zou gaan met hem. Ik heb echt het idee (maar misschien zien jullie dat anders) dat thuiszitten en opnames niet helpen tegen de depressie maar deze alleen maar erger maken. Een opname is zoals ik het zie alleen maar een tijdelijke oplossing bij zelfmoordneigingen, maar misschien heb ik er een verkeerd beeld van…
Poe, ik vind ECT als ik dat zo hoor wel heel heftig hoor! Dat geheugen is wel een hele ellendige bijwerking!
Ik ben echt onder de indruk van jullie verhalen. Wat een last om te dragen voor jullie, en wat doen jullie dat goed zo te horen! Wauw.
Ik probeer inderdaad ook 2 keer per week te gaan zwemmen, maar dat betekent dat mijn man mijn zoontje weg moet brengen, en dat vraag ik niet altijd graag aan hem
Sterkte allemaal en dank voor jullie hulp!
het maakt niet uit hoe groot of klein de depressie is, het blijft gewoon een hel.
wat mij heel erg opvalt is dat er zo weinig begeleiding is voor de partners, zowel op het internet of via instanties. ik denk dan; voor een compleet beeld heb je toch ook het thuisbeeld nodig, en je wilt toch ook niet dat het thuisfront instort?
lopen jullie daar ook tegen aan?
ik denk inderdaad dat blijven werken beter is. ieder persoon heeft een maatschappelijke rol nodig. een man is best onthand zonder aanzien, wat misschien te halen is uit werk. ook voelt het fijner om geld te verdienen dan te leven op een uitkering. ook op sociaal vlak lijkt mij dit veel beter dan thuis zijn.
ze hameren niet voor niets zo op dat de depressieve patient een goed ritme nodig heeft…
groetjes
Wat fijn dat ik dit forum heb gevonden… Op dit moment zit ik er redelijk doorheen. Ik heb gedurende 14 jaar (af en aan) een relatie met mijn vriend. Tien maanden geleden heeft hij een maand of 2 volledig aan de grond gezeten: angstaanvallen, slapeloosheid, depressieve klachten, noem het maar op. Op dit moment heeft hij nog last van depressieve klachten, maar hij weigert actie te ondernemen. Is in het voorjaar tweemaal bij een psycholoog geweest die EMDR bij hem heeft gedaan. Het hielp volgens hem wel, maar hij is er dus vlotjes weer mee gekapt. Hij was al ‘niet van de therapie’, maar sindsdien is alles wat naar therapie riekt een no-go-area. Volgens hem gaat het wel weer vanzelf over…. Maar ondertussen is alles teveel, niets is goed, andere mensen zijn alleen maar stom, vrienden zijn geen echte vrienden, samenwonen lijkt hem leuk, maar hij raakt er zwaar van in paniek en ga zo maar door. Gezien het verleden (ik herken nu pas allerlei patronen, stom hè?) begin ik een beetje bang te worden dat hij óf chronisch depressieve klachten heeft die nu vol aan de oppervlakte komen drijven óf dat hij misschien zelfs een persoonlijkheidstoornis heeft. Ik weet niet meer wat te doen: ik ondersteun hem waar ik kan, lever veel van mijzelf in, ben inmiddels een halve therapeut! Maar het schijnt allemaal geen invloed te hebben of indruk te maken. Mag ik in dit geval (zonder overleg) contact opnemen met zijn huisarts? Of maak ik het dan alleen maar erger? Hoeveel geduld moet je hebben als iemand zichzelf niet wil helpen? Hoe weet je of je iemand nu aan het ondersteunen bent of dat je een depressie aan het faciliteren bent?
klinkt heel zwaar!
ik heb in de periode hem eerst soort van gedwongen om naar de huisarts te gaan. Ik heb hem gezegd dat wanneer hij dit niet deed ik hem ook niet meer kon helpen en we misschien een einde aan de relatie moesten maken.
hij is toen wel gegaan maar het zette geen zoden aan de dijk, er werd hem antidepressieva voorgeschreven en dat was het. zijn bloed e.d. waren ook niet getest en dit was dus ook geen succes.
dit was in de zomer, pas in januari/februari daarna heb ik aan de bel getrokken.en een alarmlijn gebeld voor suicidale mensen, zij deden er eigenlijk ook vrij weinig aan. hij liep toen wel bij psyq (één keer in de zoveel tijd) en ik ben toen meegegaan en heb een soort van afgedwongen dat er nu iets mee ging gebeuren ( in de trent van: ik ga niet weg totdat jullie inzien hoe slecht het met hem gaat.) dit vond ik zelf erg vervelend maar anders werd er vanuit mijn vriend en vanuit de instantie niets ondernomen.
je mag dus altijd je zorgen uitten naar de huisarts en dergelijke instanties. of het je in dank wordt afgenomen door je partner is de vraag, maar aan de andere kant. wat wordt er wel door een depressieve partner in dank afgenomen!?
het is inderdaad mogelijk dat je zelf de depressie in stand houdt door dingen uit zijn handen te nemen en overmatig te luisteren naar verdriet. toch is het moeilijk om daar een grens in te vinden. ik denk echter dat op het moment dat je je die vraagt al stelt je in ieder geval zeker kan stellen dat het jou te veel wordt en hij dus andere hulp nodig heeft.hoe moeilijk dit misschien te accepteren is want jij wil er ook voor hem zijn. maar teveel is teveel.
de balans in de relatie is inderdaad ver de zoeken bij dit soort situaties. ook ik heb nog steeds meer de rol van de opbeurende therapeut/verpleegkundige dan een partner van vlees en bloed en met eigen gevoel.
helemaal niet stom dat je nu pas allerlei symptomen herkend, een depressie kan er per slot van rekening langzaam in sluipen zonder dat je er erg in hebt. allang goed dat je het nu ziet!
raar alleen dat er nooit ergens iets staat hierover, voor de partners bedoel ik!
succes
@Nol
“en als je bv op internet zoekt krijg je dit soort geneuzel.
wees lief voor hem, heb geduld, knuffel hem, zeg lieve dingen…
nou ik kan je vertellen. af en toe ben je daar wel eens flink klaar mee en het lijkt alsof dat van niemand mag.”
Deze zin is precies de reden waarom ik op dit forum heb gereageerd:
Knuffelen, aandacht, bedenken dat het een ziekte is en dat hij er niets aan kan doen. Bleeegghh!! Ik ben er niet voor opgeleid en ik kan mijn emoties en frustratie niet bij hem kwijt (dat is namelijk naar, lastig en moeilijk voor hem…). Nog even en ik trap die eierschalen waar ik op loop volledig en bewust kapot. Tuurlijk kan ik er met mensen uit mijn omgeving over praten, maar ik wil niet óver hem praten, ik wil mét hem praten. Ik wil weer meer evenwicht en gelijkwaardigheid in hem en onze relatie!
Het is een fijne lijn tussen partner en behandelaar. Met dat verschil dat een behandelaar na een zware dag werk naar huis mag om te ontspannen. Voor mij begint de werkdag dan pas echt…. Alle goede raad van vrienden ten spijt.
@Nol,
Dankjewel voor je reactie! Stoer dat je het zo heb aangepakt, eigenlijk gewoon weigeren nog langer mee te werken aan een onhoudbare situatie! Goed voorbeeld doet goed volgen: Ik denk dat ik zijn zus nog even ga peilen en dat ik dan contact op ga nemen met zijn huisarts, want inderdaad: wat neemt iemand met een depressie een ander wel in dank af…. Ben benieuwd wat de HA er van gaat vinden en welke moglijkheden hij heeft.
En ja, zeer vreemd dat er weinig voor partners te vinden is, op een verdwaalde buurthuiscursus na. Ben dus erg blij dat ik dit forum heb gevonden. Heb meerdere fora bekeken, maar daar blijft het toch hangen in dat ‘verzorgen van de depressie’.
Zal niet meevallen vrees ik. Als iemand zelf niet behandeld wil worden gaat er weinig gebeuren tenzij hij/zij een gevaar voor zichzelf is.
Het sluipt er inderdaad langzaam in. voor je het weet ga je allerlei dingen gewoon vinden die absoluut niet gewoon zijn. Het is belangrijk voor jezelf na te gaan waar je grenzen liggen en die dan op een rustig moment te bespreken. Ik geloof echt dat aandacht en meedegevoel heel belangrijk zijn, maar dat kan je niet spelen. Als je het niet meent, omdat je op dat moment zelf aan het stukdraaien bent, schiet je er niets mee op.
Ik begin langzaam te leren dat je soms wat afstand moet nemen. Mensen kunnen elkaar wel helpen, maar iedereen zal zijn eigen deel moeten doen. Dat geld ook voor onze partners.
Toen ons bedrijf over de kop ging en ik 40 uur moest werken om financieel het hoofd boven water te houden, en ook nog voor 2 kinderen moest zorgen heb ik hulp gevraagd bij een WMO loket. Antwoord: “u bent niet ziek. U komt niet in aanmerking voor hulp.” Einde verhaal. Als mijn vrouw ontslagen wordt uit de kliniek kan zij wel thuishulp krijgen. Om gek van te worden. Gelukkig zijn er veel mensen om me heen die me steunen en helpen. Ik ben nog steeds opgewekt en vrolijk, maar het valt echt niet altijd mee.
Hierlijk om hier wat lotgenoten te treffen en af en toe eens heerlijk je ei kwijt te kunnen. Het lucht echt op!
Bedankt dat jullie mijn berichtjes lezen en blijf reageren. Sterkte!
@rene,
Allereerst: petje af!! Werken, kinderen en een partner die alleen in het weekend thuis is, pfieuw heavy!
Tja, zorg is in Nederland een raar iets..! Zeker als het om de psyche gaat. Een been breken is lekker duidelijk en iedereen zal zeggen dat je naar een arts toe mag en moet. Zodra het over de psyche gaat, is het al een ander verhaal. Het wordt toch al snel op discipline oid gegooid, het ‘hij/zij moet gewoon een trap onder zijn kont krijgen’-effect.
Rene: “Ik geloof echt dat aandacht en meedegevoel heel belangrijk zijn, maar dat kan je niet spelen. Als je het niet meent, omdat je op dat moment zelf aan het stukdraaien bent, schiet je er niets mee op.” Hier heb ik het met hem over gehad, dat mijn energie af en toe ook een ‘boost’ nodig heeft en dat ik mij wat vaker op mijzelf ga richten. Hij vindt het heel erg dat hij zoveel energie van mij vraagt, maar ervaart dit uiteindelijk als “weer meer druk van buitenaf”. Heerlijke kringredening dus……
Maar er blijft iets dat ik maar niet snap: het weigeren om iets aan je depressie c.q. problemen te doen. Ik heb jarenlang last gehad van stemmingswisselingen die mijn functioneren deels bemoeilijkten en waar ik voor in therapie ben geweest. Uiteindelijk na nog meer traumatische ervaringen een aantal jaren geleden zelf een depressie gehad, dus ik weet wel ongeveer waar het om gaat. Na 2 à 3 maanden ontkenning, negeren en vluchten, kwam ik tot de conclusie dat dat niets hielp. Dus enkeltje huisarts, RIAGG (of hoe dat nu ook heet) en psychiater. Nog een maandje of 2 lopen tegestribbelen omdat ik niet aan de medicatie wilde, uiteindelijk toch maar gedaan en ondertussen een behoorlijk intensieve therapie in gegaan. Ik voelde me zo rot (of soms juist hélémààl niéts!)!
Wat dat betreft is het als andere (fysieke)ziektes: keihard werken om weer beter te worden. Voor mij was dat tot op zekere hoogte een bewuste beslissing/keuze, het kwam niet van nature en eigenlijk had ik er de energie niet voor. Maar ik wilde niet depressief zijn en realiseerde mij dat het niet ‘vanzelf overging’ en dat daar dus consequenties aan vast zaten. Ik wist van gekkigheid niet waar ik de hulp vandaan moest halen, heb alles aangepakt. Ik heb mij zelden tot nooit geschaamd voor mijn depressie, ik wilde mij weer mijzelf voelen, zoals ik mijzelf kende! Uiteindelijk ben ik meer dan een jaar thuis geweest, baan verloren, etc. Maar ik voel mij inmiddels wel beter dan in alle jaren daarvoor. Om dit zo te houden, volg ik af en toe cursussen om mijzelf ‘in check’ te houden.
Ik realiseer mij dat hulp vragen voor iedereen een andere betekenis heeft en dat daar verschillende drempels in liggen, angst bij komt kijken. Ik snap alleen niet dat iemand zijn hoofd in het zand steekt en dan verbaasd is als het ademhalen niet zo lekker gaat.
Ik vind het niet erg dat hij depressief is, in dat deel kan ik mij inleven, meeleven en ondersteuning bieden. Ik vind het wel erg dat hij een gevoel van uitzichtloosheid ervaart, maar geen enkele actie onderneemt om zich beter te voelen. Om terug te komen op het gebroken been: het voelt alsof hij weet dat zijn been gebroken is, maar liever doorstrompelt met alle gevolgen van dien, dan dat hij het been laat zetten en gipsen. Dat heeft niets met discipline te maken, wel met overgave….. Soms moet je jezelf overgeven om jezelf terug te kunnen krijgen. Maar goed, dat is mijn mening…
Gezien mijn verleden zou ik makkelijk rillend in een hoekje kunnen gaan liggen om er niet meer uit te komen, maar dit is toch zeker mijn leven? Niet die van mijn ouders, klootzakken en/of depressies. Het leven is niet maakbaar, wel stuurbaar….. Ik zou dat gevoel zo graag aan hem kado doen!!!
Of denk ik dan echt te gemakkelijk?
In ieder geval volgende week een afspraak met zijn zus…
Even een update; mijn man heeft na al 10 jaar depressief te zijn, nu sinds 2 weken echt een ernstige depressie; spoedintake voor ECT gekregen en nu opgenomen en heeft er nu 2 keer ECT opzitten. Ik vind het nog steeds doodeng, maar ik moet zeggen dat het nu al lijkt te werken, al heeft hij nog altijd hele diepe dalen. Wel heel heftig, zo’n opname; is overigens een open afdeling en hij zal ws vanaf morgen verder poliklinisch verder mogen. De bijwerkingen vallen me ook (tot nu toe) erg mee; even gedesorienteerd bij wakker worden, vergeten van de behandeling, beetje misselijk en hoofdpijn, maar na 2 uur al in staat om even mee een boodschapje te doen. Aan alle anderen; wees niet bang voor ECT; ja, het is echt heftig, maar als je niet meer wilt leven en medicijnen slaan niet aan, ga er dan voor!
Hoi Nina,
Bij mijn vrouw heeft ECT ook enorm geholpen. Ze kreeg er 2 per week, en het was even zoeken naar de optimale instellingen kan ik me nog herinneren.
Na een week of 5 kwamen er bij haar wel meer klachten over vergeetachtigheid. Later is dag wel weer bijgetrokken hoor. Het heeft haar goed geholpen. Helaas is de depressie 3 maanden na de ECT wel weer langzaam teruggekomen. Hoewel dat wel vaker zo schijnt te zijn, lag het bij haar vooral ook aan een persoonlijkheidsstoornis die de oorzaak van de depressie bleek te zijn. Veelal blijft de depressie echter weg, zeker als er behandeling volgt.
Bij mijn vrouw waren er ook mensen die gewoon 1 x per maand terugkwamen voor een losse ECT, en er dan weer een maand mee uit de voeten konden.
Waar krijgt je man de ECT?
IK heb een groot probleem. Mijn vriend heeft bijna twee weken geroepen dat hij depressief is.. We gaan al anderhalf jaar, maar wonen nog niet samen. Dit was dit jaar de bedoeling. HIj woont nog thuis.
Ik weet niet hoe ik in deze situatie om moet gaan. Heb hem meerdere malen op verschillende manieren mijn liefde voor hem verteld. Kreeg namelijk te horen dat ik nooit van hem gehouden heb of om hem gegeven heb. Hij ziet de hele relatie als een negatiefs iets…
Nu de dagen vorderen laat die steeds minder van zich horen, woensdag had ik hem gebeld en uiteindelijk kwam die ook langs.. HIj kwam naast me zitten om de bank. Na het voorlezen van mijn kaart voor hem. Kreeg te horen dat die er klaar mee was, met de relatie en niet meer voelde wat die wel voelde. Maar dat die nog steeds van me houdt maar het niet kan, hij wil alleen zijn, geen pijn en ruzies meer…hij wil rust in zijn hoofd. Hij zei dat die geen behoefte heeft om me te zien, anders was die er allang geweest. Toen ik vroeg is het nou voorbij zei hij na moment stilte zacht ik denk het, dus ik zei waarom geen ja of een nee of misschien, hij zei ik ben duidelijjk geweest… Zijn kleding die hier liggen heeft die niet meegenomen. Bij weggaan vroeg die waarom ik dit doe, had namelijk een kaart helemaal volgeschreven hoeveel ik van hem hou en wat die voor me betekend. Blijkbaar dringt het niet tot hem door..
Gisteren klonk die weer een beetje de oude, vroeg hoe het met me is enz., maar s avonds ineens weer een terugval dat hij me van zich weg probeerde te duwen… HIj was namelijk al heel de week ziek, en nu was het ook erger geworden.
Hulp zoeken wilt die niet, want hij heeft geroepen dat hij hier zelf uitkomt..
Ik weet geen raad hoe hiermee om te gaan, vooral omdat hij niet bij me is. Aan schoonouders heb ik niets aan. Heb het idee dat die steeds verder van me vandaan glijdt…
Goed advies is welkom
Hoi Maureen,
Heel verdrietig voor je. Natuurlijk moet je in dit soort zaken je eigen beslissingen nemen. Maar…je vraag om advies en ik zal heel eerlijk tegen je zijn.
Ik denk dat je jezelf een heel groot plezier gaat doen, door een punt achter je relatie te zetten.
Ik ben zelf al 15 jaar getrouwd, heb 2 kids en heb de eerste jaren van ons huwelijk een heel fijne tijd gehad. Om die reden ga ik mijn vrouw nu niet in de steek laten. De trouw belofte weegt voor mij persoonlijk ook heel zwaar. Maar een depressieve partner is echt heel erg zwaar.
Jij staat nog aan het begin van een relatie, en het komt misschien heel hard over, maar je vraagt om advies en ik wil heel duidelijk zijn. Stop ermee.
Wil je wel heel veel sterkte wensen bij welke beslissing je ook neemt!
Hey Maureen,
Ik volg Rene hierin, mensen die in een depressie geraken hebben vaak
jaren nodig voor hieruit te komen.
Dit kan zelden opgelost worden binnen een tijdspanne waarbij de partner er zelf niet aan kapot gaat.
Hij zou moeten gecommuniceerd hebben voordat het te erg werd.
Wat hij zo te zien niet gedaan heeft.
Als men eerlijk is over de gevoelens die men heeft met de desbetreffende partner kan er tijdig aan gewerkt worden.
Maar dit is niet iets dat je jezelf mag laten aandoen.
Als het hoort te zijn komen jullie misschien wel ooit terug bij elkaar wanneer hij zichzelf op een rijtje heeft gekregen.
Dit is maar mijn gedachte.
Sterkte nog.
Hallo allemaal,
Fijn om zo een blog te lezen. Ik vind inderdaad dat er te weinig hulp is voor partners met een depressie. Ik voel me wel een beetje raar tussen jullie in omdat ik namelijk pas 20 wordt en al 3 jaar een relatie heb met mijn vriend waarvan we sinds een halfjaar weten dat die een depressie heeft. Het is kei moeilijk, ik hoor alleen maar tijdens ruzies dat het aan mij ligt en blijft die mij negeren omdat hij moe schijnt te zijn. Als we praten kan hij rustig tv kijken of zelfs gaan slapen. Het gaat allemaal tegen mijn principes in, ik ben het zat om aan te horen dat ik de slechterik ben in elke situatie, je bent machteloos het is mijn woord tegen de Zijne. Mijn vrienden zijn vaak objectief en geven hem ook gewoon zijn gelijk als dat zo is maar de laatste tijd moeten ze toegeven dat hij aan het doordraven is. Hij vergeet mij op te halen in de nacht omdat die dan met vrienden is en mij het meest wil wegcijferen. ik ben hier kapot van, ik hou zielsveel van hem en qe hebben ook goede tijden. Ik weer niet meer wat mijn grenzen zijn, vaker per week kom ik met dikke ogen op school of werk aan omdat het weer zo ver is. Vannacht werd ik er zelf in meegesleurd, weer hè monster wat ik tegenover mij had. Mij uitlachen, negeren, de schuld aan mij geven. Ik kon het niet meer opnemen en ben flink gaan schreeuwen van ellendige verdriet. Het is moeilijk om te zien dat hij zo is geworden want hij was niet zo, ik mis mijn maatje en partner. Nu ben ik net als vele andere zijn therapeut geworden.
Therapie is pas sinds een Maand bezig maar naar mijn idee schiet het niet echt op, ook doordat m’n partner z’n afspraken zelf vergeet. Ik heb hem geadviseerd met een dagboekje of meerder afspraken bij de psych per week. Ik weer het niet meer, weet niet of ik hier ooit nog uit ga komen samen met mijn vriend.
Hallo Allemaal,
Een update van mijn kant: de relatie is verbroken. Na maanden praten, vissen, adviseren en het gevoel te krijgen aan een dood paard te staan trekken, heb ik mijn partner voor het blok gezet. Door middel van een brief (gaat mij beter af, kan ik beter formuleren wat ik voel) heb ik een ultimatum gesteld: of hulp zoeken of mij verliezen. Toch wel tegen mijn verwachting in heeft hij 2 weken later de relatie verbroken. Hij gebruikte daarvoor een (hier veel gehoord) argument: ik hou heel veel van je, maar ik wil rust! Hij begrijpt of voelt niet dat het negeren van problemen geen rust geeft, maar juist onrust… Dus is hij nu in zijn eentje alles lekker aan het negeren! Aan de ene kant maak ik mij zorgen, iedereen in onze omgeving schijnt het beëindigen van de relatie te zien als te
ken om hun handen van hem af te trekken, hij is dus zijn gehele vangnet aan het verliezen. Aan de andere kant ben ik zo boos; hoe bang en dom kun je zijn! Hoeveel moet het hem allemaal gaan kosten voordat hij actie onderneemt.
Hoe dan ook, ik probeer het zo veel mogelijk los te laten, ik moet wel, anders help ik mijzelf de vernieling in… Maar leuk is anders!
Enne Kim, pas goed op jezelf!! Depressie is geen excuus om gemeen te zijn en realiseer je goed dat dit niet iets is dat je ‘voor hem kunt doen’, hij zal het zelf moeten doen met vallen en opstaan. Je kutn hem troosten als hij is gevallen, maar hij zal zelf weer overeind moeten komen… En nogmaals: een depressie is geen excuus om nare dingen te zeggen, een ander de schuld te geven of iemand te negeren.
Voor iedereen heel veel sterkte!!
Ik heb hier al eerder gepost en wilde laten weten dat het echt even heel slecht gaat hier. Mijn man heeft ECT gehad, zonder resultaat. Dit was onze laatste strohalm. Ik word gek. Ik weet niet meer hoe ik het vol moet houden. Het zal nooit veranderen, daar ben ik nu wel van overtuigd. Dit is chronisch en gaat niet meer over. Het gaat met mij ook even niet goed; ik heb zo’n behoefte aan lol en plezier!!! Met hem lukt dat niet. Het is ook zo’n egoistische rotziekte. Ik heb hem verteld dat het niet goed met me gaat en dat ik het even niet weet; resultaat; hij depressief, ik hem troosten. Het gaat nooit maar dan ook nooit om mij. Ik weet niet of ik bij hem kan blijven. Ik weet niet of ik dit nog 10 jaar trek. Is het heel erg egoistisch als ik bij hem wegga? Ik voel dat ik niet weg kan want wat als hij zichzelf iets aandoet? Maar ik kan ook niet blijven alleen maar uit plichtsbesef. Ik hou van hem, echt waar, maar ik ben het allemaal zo zat. En ik begin me te realiseren dat houden van misschien niet genoeg is.
Hij weet dat ik hiermee worstel. Ik zie bij vrienden die getrouwd zijn hoeveel lol zij samen hebben, hoe ze knuffelen. Dat heb ik niet en zal ik ook nooit krijgen… Ik weet echt niet of ik daarmee kan leven…
help.
@Nina : ik herken de situatie. Bij mij een gelijkaardig situatie… op den duur trek je het gewoon niet meer en word je zelf ziek..dus heb ik er de stekker uit getrokken ; je bent echt niet verantwoordelijk voor het geluk van een andere volwassene. Ieder volwassen mens moet zelf voor zijn geluk zorgen en dan kan je ook met 2 mensen gelukkig worden… Ken je het lied van Harry Jekkers : Ik hou van mij ? Luister naar de tekst, het is een waarheid als een koe. Inderdaad depressie is een vuile ziekte maar het is tevens een mengeling van ziekte en karakter. Ikzelf heb ook een tijd depressief geweest maar ik ben uit het dal geklommen… ik weet nu dat ik beter geen mensen rond mij heb die alle energie uit je zuigen tot de laatste snik.. Ik heb dus de knoop doorgehakt en ik ben na 15 jaar huwelijk gescheiden van mijn toenmalige vrouw… Ik ben een veel gelukkiger mens, heb ondertussen iemand leren kennen waar ik al veel fijne momenten mee beleefd heb. Het leven is niet allemaal rozengeur en maneschijn maar dag in dag uit doffe ellende, daar pas ik voortaan voor. Veel sterkte !
beste nina,
ik voel heel erg met je mee. je roept om hulp en ik zou willen dat ik dat kon. maar vrees dat het moeilijk zal gaan. als je hier was zou ik je een knuffel kunnen geven. ik denk dat je daar nu acuut naar op zoek moet. mensen die om je geven en je een echte knuffel kunnen geven.
ik herken je gevoel wel hoor. je wil graag weer maatjes zijn, samen lol hebben maar dat lukt maar niet. een echt gemis.
we voelen met je mee!
waar kunnen we je mee helpen?
groetjes en sterkte!
Beste allemaal,
Hoe gaan jullie om met het missen van intimiteit, van sex, van een schouder om je heen als je het zelf even zwaar hebt? Volhouden tot het beter wordt? Het is nooit anders geweest bij ons. Ik weet het allemaal niet meer. Ik wil niet ook depressief worden en alle tips; ga meer zelf doen, bewegen etc, helpen wel ten dele maar kunnen niet zorgen voor een gelijkwaardige relatie.
Ik ben het zo zat.
Rene, dank voor je reactie.
Dag allemaal ik ben Rick en ik ben 20. Ik heb nu bijna 5jaar een relatie met mijn vriendin. Ze is depressief en dat is ze al vanaf het begin van onze relatie. Dus niks nieuws. Ze krijgt ook hulp maar soms weet ik gewoon niet hoe ik er mee om moet gaan. En nin@ ik heb het zelfde met de seks. Ik heb misschien nu al bijna 5 tot 6 maanden geen seks meer gehad. Want ze wil het gewoon niet. Ik probeer haar vaak op te vrolijken maar dat lukt voor geen meter. Het doet me echt pijn. Ze gebruikt ook medicijnen maar niks helpt. Maar ik blijf gewoon bij haar weten jullie waarom omdat ik heel erg veel van haar hou. Ook al zie ik al die andere gelukkige stellen of hoor ik de verhalen van vrienden. Ik zal haar altijd blijven steunen. hoe moeilijk ik het ook heb soms. Nin@ ik begrijp je volkomen met de seks en de knuffel het is moeilijk.
Terug van weggeweest op dit blog. Wat een klote ziekte is het toch he? Mijn parnter is nog steeds depressief en nog steeds geen werk. In het afgelopen jaar is hij ook nog eens twee keer verhuisd, hier kon hij niet omheen. Je kunt je voorstellen dat dit bij hem ook niet veel goeds heeft gedaan. Ik word er nog steeds gek van en kan steeds minder omgaan met het gebrek aan liefde/sex. Dit jaar heb ik 8 keer sex gehad! 8 keer! nou vraag ik je, dat is toch niet gezond? het erge is dat ik het bijna normaal ga vinden al deze dingen. In 4 jaar ben ik minstens 10 jaar ouders geworden. Ik merk ook dat wanneer het iets beter met hem gaat de schade in onze relatie zichtbaarder word. Ik weet niet of deze nog te herstellen is, het draait al zolang om hem en dat neem ik hem toch kwalijk! Ik neem het hem ook kwalijk dat hij zo vaak boos en nors en zichzelf hier niet in hoort. Altijd mijn schuld! Ik stel me aan, was ik maar wat liever, ik moest mezelf eens horen, hij heeft steun nodig enz ook ben ik het niet eens met zijn behandeling, na 7 maanden in een gesloten kliniek te hebben gezeten en een heleboel pillen nog tal van therapiesessies verder heb ik het idee dat ze hem daar alleen maar afhankelijk maken. Ze vragen ook weinig aan mij en hoe het met hem thuis gaat. Het enige waar ze naar luisteren is zijn (zieke en dus niet objectieve) beeld. In de zomervakantie wilde ik dan ook de relatie verbreken. Het doet me echter zoveel zeer en het voelt ook zo oneerlijk. Weer een keuze die mij ligt wat ik helemaal niet wil! Kiezen voor mezelf en daarmee hem aan zijn lot overlaten of kiezen voor ons en daarmee mezelf de garantie geven dat het voorlopig nog om hem draait en mijn toekomst erbij in laten schieten.voorlopig zit ik dus nog in de relatie. Ongelukkig dat wel.
Ze zeggen wel eens dat je verslaafd kan worden aan het feit dat je altijd zorgt, dat iemand je nodig heeft. Dat kan ik me niet voorstellen, ik wil deze ellende niet,aan de andere kant, wat houdt je dan nog bij iemand? dat je veel hebt meegemaakt? elkaar goed kent? dus @nina, helemaal niet egoistisch!snap precies wat je bedoeld!het is gewoon een gruwel om mee samen te zijn.
trouwens, je schuldig voelen over een eventuele zelfmoord heb ik ook heel lang gehad, hij was waanzinnig suicidaal. alle mogelijke scenario’s vlogen dagelijks/uurlijks door mijn hoofd. afgrijslijk. in mijn lunchpauze op mijn werk reed ik naar zij huis om te checken en ‘s nachts heb ik hem uit de meest verschrikkelijke situaties getrokken. ondertussen heb ik nu wel zoiets dat als het gebeurd ik daar niets aan had kunnen doen. wanneer iemand zo slecht in het leven staat, zich zo naar voelt dan vind iemand de ‘zelfmoordweg’ toch wel. een echte eigen keuze. niet van iemand anders afhankelijk. Gelukkig is het bij hem zo dat zijn suicidale gedrag wel is afgenomen.Helaas bekruipt mij af en toe nog wel eens dat akelige gevoel dat hij er niet meer is. ook zoiets… kan je nog normaal met iemand omgaan als die dreiging zo lang aanwezig is geweest en je je daar zo lang verantwoordelijk voor hebt gevoeld?
Tja…wat kan ik hier allemaal op zeggen. Ik herken zoveel dingen bij jullie allemaal. 8 x seks in een jaar. Nol, ik wil je probleem niet bagataliseren hoor, zeker niet, maar ik heb in 3 jaar tijd maar 1 keer seks gehad, en dat was dan ook nog toen ze te veel gedronken had. Als ze nuchter is, krijg ik geen enkele affectie of genegenheid. Alleen maar commentaar hahaha. Laten we er maar om lachen, want anders worden we met z’n allen zelf nog depressief van dit forum.
Misschien moeten we met z’n allen eens afspreken in een gezellige kroeg of zo. Even uithuilen bij elkaar, gezellig kletsen, ervaringen uitwisselen.
In ieder geval sterkte in de strijd allemaal.
Mijn vrouw is inmiddels 2 maanden thuis van haar klinische opname. Na 3 jaar is dat ook wel weer wennen hoor. Voor haar is het niet makkelijk, maar ik heb het ook wel even lastig gehad.
Moet wel zeggen dat het langzaam maar zeker iets beter gaat, geloof ik….hahah.
Groetjes allemaal,
Remi
hahaaha wel leuk om er over te lachen en ik ben duidelijk een voorstander voor afspreken in een gezellig vrolijke
kroeg!
1 keer in 3 jaar is ook wel verdrietig ja maar goed je leert de andere dingen te waarderen ofzo?
ok niet natuurlijk het is gewoon kut.
groetjes
Update: mijn man en ik zijn sinds 4 mnd uit elkaar….
Ik zat er zoooo doorheen, werd zelf bijna depressief, en wees eerlijk, wat heb je nog voor relatie als je niet met je eigen problemen bij je partner terecht kunt, als je niet knuffelt en nauwelijks vrijt? We waren meer broer en zus, of moeder en kind…. Uiteindelijk, nadat ik had aangegeven te twijfelen, heeft hij de stekker eruit getrokken.
Het is heel erg moeilijk, maar tegelijkertijd voel ik me opgelucht en heb ik het idee dat ik weer leef; ik spreek veel af met vrienden (was door hem minimaal) en ik doe zoveel mogelijk leuke dingen en ik geniet daarvan. Maar daarnaast is mijn ex nog steeds mijn beste vriend en maak ik me nog veel zorgen over hem, en heb ik nu de fulltime zorg voor onze zoon. Als mosterd na de maaltijd doe ik nu mee aan een familiecursus, toch wel prettig want ik ben eigenlijk nog steeds mantelzorger. Ik ben voor om eens de kroeg in te duiken! Als ik nog mee mag als ex partner…
Heel veel sterkte allemaal!
ja natuurlijk mag je mee als ex partner! moeilijke keuze en eigenlijk verassend dat hij er de stekker uit heeft getrokken.
het is waar wat je zegt. wat is dat dan voor een relatie?
je hebt er dus geen spijt van?
moeilijk dat je nog wel de zorgen hebt over de situatie, lijkt me lastig om dan toch een grens te trekken. hoe ervaar jij dat?
groetjes
Hoi Nol,
Het is verschrikkelijk moeilijk, want ik mis mijn man zoals hij ook kan zijn; gezellig, aanhankelijk, een lieve pappa. Maar de laatste jaren was die man er steeds minder vaak. Ik twijfel nog elke dag… Maar hij heeft idd de stekker eruit getrokken en blijft daarbij; ik heb nog wel voorgesteld samen in therapie te gaan, maar hij kan een relatie, een gezin niet aan, en ik wil niet voor de rest van mijn leven op de zoveelste plaats komen. Bovendien zegt hij al zijn energie nodig te hebben om te overleven, en geen energie te kunnen steken in de relatie. Hij komt altijd op nummer 1. Ik kan met mijn problemen niet bij hem terecht;hij doet dan zijn best maar aan het eind van de avond ben ik het die hem troost ipv andersom. Ik moet voor mezelf kiezen, en voor mijn zoon. Ik ben nog jong en ik wil graag een echte relatie; iemand die er ook voor mij is. Je pompt maar energie in iemand, die dat bovendien niet ziet, niet op prijs stelt en niet hetzelfde voor jou kan doen. Hij is ongelukkig. Ongelukkig met mij en ongelukkig zonder mij, ik maak daar geen verschil in. Nu hij weg is merk ik pas wat een energie hij opslorpte. Ook al zat hij alleen maar te sippen op de bank. Ook voor onze zoon is het beter zo. Of je nu wilt of niet, je kinderen krijgen het ook mee. Dat is voor mijn man ook een reden geweest; hij vindt het beter zo voor onze zoon, en voor mij en voor hemzelf. Maar het zet mijn hele wereld op zijn kop; mijn uitgestippelde leven. Dat ik nu fulltime alleenstaande ouder ben, is iets wat ik nooit had verwacht en ik heb het daar moeilijk mee.
Hij trekt me op het moment aan en stoot me weer af; ik kan niks goed doen al sta ik nog steeds dag en nacht voor hem klaar. we willen echt als vrienden uit elkaar wat de zaak alleen maar moeilijker maakt emotioneel. Ik zou wel eens flink kwaad op hem willen zijn. We gaan echt alleen maar uit elkaar door de depressie. Als hij niet depressief zou zijn zouden we voor altijd bij elkaar blijven. Maar wat een K-ziekte en wat grijpt dat in op alle aspecten van je leven. Hij vergelijkt het weleens met iemand die kanker heeft, maar die vergelijking loopt zo krom. Iemand die heel erg ziek is kan nog steeds liefde en warmte geven, echt; doe mij iemand in een rolstoel en ik kan het aan (makkelijk gezegd natuurlijk) als iemand er maar emotioneel voor je kan zijn. ik ga binnenkort zelf met iemand praten want dit is zo groot, zo veel om te verwerken.
Bedankt voor de steun hier!!!!!!!!
Ik weet niet of jullie hier nog wel eens kijken, maar ook ik heb de knoop door moeten hakken. eind verleden jaar, na het zoveele incident toen ik mijn vrouw met de rolstoel van de IC most halen omdat ze nog niet kon lopen, knapte er iets. Dit komt nooit meer goed dacht ik. Bijna iedere 2 weken was het wel snijden, of te veel drank, of te veel pillen. Ik kon er niet meer teen, en ik kan mijn kinderen hier ook niet langer bloot aan stellen. Rustig uitgelegd dat ik het huelijk zou gan beeindigen. Hoe vervelend het ook was, maar ik had al 2 keer een waarschuwing gekregen. 1 van de huiarts en 1 van de crisisdienst, dat ze overwogen het amk in te schakelen omdat ze zich zorgen maakten over de veiligheid van onze kids.
Inmiddels i alles geregeld en wachten we op de rechtbank. mijn vrouw is inmiddels weer met een ibs opgenomen dus op dit moment is het wat rustiger thuis. wat een oeverloos drama is het toch mensen. Je kan zo weinig voor ze doen…..
Nou heeft mijn vrouw vooral last van depressie met borderline, dus dat maakt het wel lastiger hoor.
Nou, ik ben het weer even kwijt. ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe het jullie allemaal vergaat, dus mocht je een keer niets te doen hebben type wat in.
groetjes,
rene.
@rene, wat knap van je en wat waanzinnig moeilijk moet die beslissing zijn geweest.
depressie en borderline, kun je dat een beetje in het licht v an manisch depressief zien of is dat dan toch weer heel anders?
Ook ik heb 7 weken geleden de stekker eruit getrokken.
Nadat hij voor de zoveelste keer een nieuwe vorm vn therapie ging doen en zich weer dankbaar in de patientenrol nestelde trok ik het niet meer.
Dan nog een paniekaanval ( ofwel; gewoon heel lelijk doen) en toen dacht ik: is dit mijn leven? komt hier nog ooit schot in?
Ik vind het nog steeds erg moeilijk, ook omdat hij het niet accepteert. hij verteld me dat het met hem al zoveel beter gaat enz. dat is natuurlijk niet waar maar toch. ik merk wel dat het iets rustiger is in mijn hoofd, wel ben ik bang hoe mijn toekomst nu zal lopen.
Het heeft zo’n inpact op je leven.
Hoe staan jullie daar tegenover?
Poe, wat een omslag ineens. Rene en Nol, ik vind jullie ontzettend dapper. Het is niet niks om zo’n grote beslissing te nemen, maar hoe moeilijk ik het ook nog steeds heb met mijn scheiding, ik weet diep van binnen dat het echt beter is zo. Rationeel sta ik er 100% achter, mijn hart is het er soms nog niet mee eens… Wij zijn de gezonde personen maar in zo’n relatie ben je allebei ziek, of je nu wilt of niet. En ook kinderen krijgen het nodige mee. Ik heb inmiddels een leuke man ontmoet die me wel steunt en waarmee ik lol heb. Ook hij had hier kunnen posten; zijn vrouw is met een postnatale depressie weggegaan. Wanneer duiken we de kroeg in???? Ik woon in de regio Leiden/Den Haag.
Heel veel sterkte allebei en tot schrijfs!
Welke kroeg wordt het? Ik kom luisteren. Heb een depressieve echtgenote en weet het ook niet meer. (ben net voor het eerst hier terecht gekomen toen ik in google intikte ‘help mijn vrouw is Depressief
Hoi Walter,
Welkom hier.
We hebben nog geen datum, tijd of locatie in gedachte. Maar het lijkt me wel een keer gezellig om iets af te spreken. Ik wil dat best organiseren. Daarvoor heb ik jullie email adressen nodig. Ik zal dan via afspreken.nl een uitnodiging sturen.
Maar om nou hier open en bloot je email adres achter te laten leek me ook niet zo’n goed idee. Vandaar dat ik een tijdelijk email adres heb aangemaakt. voor degene die mee gaan: Stuur even een mailtje naar [email protected].
Meld het hier ook even en geef ook je regio door.
Groetjes en sterkte allemaal!
Hoi René,
Ik heb je een berichtje gestuurd… Ik zit er weer even een beetje doorheen; als ik hier even mag spuien… Mijn (ex)man is nog steeds heel erg depressief, ziet zijn zoontje nog 2 keer heel kort in de week; ik heb geen seconde rust. Ben alleen maar aan het zorgen voor mijn zoontje en ergens ook nog deels voor mijn exman. Ik vind het echt verschrikkelijk voor mijn kind; die is gewoon zijn vader kwijt. Hij krijgt daar ook steeds meer last van. tegelijkertijd mis ik hoe mijn exman ook kon zijn, ik schrijf kon omdat ik denk dat die man min of meer is overleden…
Het doet me allemaal zoveel pijn, en ik voel het als falen dat ik mijn huwelijk niet heel heb kunnen houden, ook naar mijn zoontje toe. Pfffff, valt me allemaal even zwaar maar ik probeer de moed erin te houden en me te beseffen dat ik gelukkig nog kleur zie in mijn leven en kan genieten!
Hopelijk tot gauw in de kroeg!
Gr Nin@
Nin@, Wat ellendig voor je allemaal. Volgens mij is deze blog bedoeld om te spuien, (wat mij betreft tenminste!).
Je moet alleen oppassen dat je jezelf niet gek maakt hoor. Tuurlijk mist je zoontje zijn vader, maar uit ervaring weet ik dat kinderen heel flexibel zijn. Die van mij tenminste wel tot nu toe. Ik maak me meer zorgen om jou. Hoe jij in het leven staat zal veel indruk op je zoontje maken en hem in zekere zin vormen. Dus moet je goed voor jezelf zorgen en je leven niet (voor zover het mogelijk is) laten opslokken, door de depressie van de ander.
Ik zet af en toe het nummer: Harder dan ik hebben kan van Blof op. Ken je dat nummer? Volgens mij moet de schrijver van die tekst ervaring hebben met een depressieve partner. Lekker hard opzetten en flink meezingen. Dat helpt mij tenminste!
Wat betreft je huwelijk…..Tja….ik kan wel zeggen dat je je dat niet aan moet trekken, maar dat doe je toch. Ik zelf doe dat ook nog. Het voelt gewoon niet goed, en toch is er wat mij betreft geen andere oplossing. Ik ben in eerste instantie verantwoordelijk voor het welzijn van mijn kinderen. Die moeten in een rustige veilige omgeving opgroeien en (in mijn geval dan) niet met een alcoholiste als moeder die 1 x per week krast en om de maand een zelfmoordpoging doet, en tussendoor depressief loopt te zijn. Na 4 jaar, heb ik het opgegeven. En toch voelt het als verraad. We zullen er mee moeten leven vrees ik!
Nou meid, hou je taai en draai het nummer niet te laat, want dan krijgen de buren er last mee.
René.
Hoi René,
Je hebt gelijk. Dank je wel, het voelt al fijn dat iemand weet wat ik doormaak. Kende het nummer van Blof wel maar nu eens goed naar de tekst geluisterd, mooi. Dat mijn ex en ik vrienden willen blijven maakt de boel emotioneel moeilijker. Het valt me op het moment vooral zwaar om full-time alleenstaande ouder te zijn. Mijn kind slaapt heel slecht op het moment en zo heb ik vaak pas om 22.00u heel even tijd voor mezelf.. Maar ik geniet ook van mijn zoontje. Ik doe niet meer zoveel voor mijn ex en probeer goed voor mezelf te zorgen, maar dat valt niet altijd mee.
Dank voor je steun!
Nin@
He Nin@,
Wat een ellende he? en wat rené zegt, spui maar een eind weg! Als het hier ook niet kan waar dan?!
Zo toevallig blof, in de periode voor de opname van mijn partner hebben wij vaak aan de tafel gezeten en geluisterd naar blof, inderdaad die gasten moeten er wel mee te maken hebben gehad want sommige liedjes is het zooo treffend!Ik vind/vond voor ons ‘adem in’ ook zo’n ontzettend treffend (en een tranentrekker).Zelf kan ik hem bijna niet meer luisteren zonder een enorm verdriet en een stukje boosheid ofzo te voelen.
Als ik jou verhaal lees word ik eigenlijk zo kwaad. Die stomme ziekte je hele leven gaat naar de knoppen! En natuurlijk mis je hem.
Toen ik mijn relatie verbrak probeerde ik het ook op die manier uit te leggen, ik werd verliefd op jou, vervolgens was je af en toe sip maar die persoon zat er nog steeds. maar af en toe werd 3 dagen achter elkaar, 4,5,6,7 dagen achter elkaar en dan zie je die persoon gewoon niet meer. Je teert nog een tijd op je herinnering maar eigenlijk is die gewoon niet meer reeel. En dat is verschrikkelijk.
Ook ik heb nog op bijna dagelijkse basis met de ex te maken, hij gaat niet akkoord met de verbreking van de relatie. Hij zegt vaak dat het veel beter gaat nu, dat lijkt ook enigzins zo te zijn.Hij onderneemt meer dingen en zegt de pillen af te gaan bouwen. Misschien is het ook beter dat ik minder voor hem zorg, hij nu zelf dingen wel moet doen. De ‘depressievelingen’ worden ten slotte enorm bemoederd,is het niet door de psychiater/dokter/therapeut dan is het wel door ons, want hoe kunnen we ook anders.
Het voelt voor mij wel fijn om te cirkel te hebben doorbroken, ook al is het helemaal niet makkelijk. Wat me wel steeds meer gebeurd is dat ik ineens een soort van flashbacks heb over de afgelopen jaren die ik vergeten was, van kleine naar grote dingen.
Als partner zit je toch ook op de survival modus en ik heb daarbij denk ik dingen weg moeten stoppen.
Natuurlijk valt het helemaal niet mee, maar misschien moet je ook daar jezelf ruimte in geven. En je eens even flink klote voelen mag best, en dat zeggen ook. Hier in in ieder geval zowieso.
Ik vind het best spannend om af te spreken ofzo, maar ik denk wel dat het een heel goed idee is.
Misschien over een maandje lekker in een strandtent?
groetjes
Ha Nol,
Dank je voor je reactie. Poe, nog dagelijks contact met je ex? Lijkt me wel heel pittig! Ik heb de afgelopen maanden ook geleerd om de telefoon soms gewoon eens niet op te nemen; ik liet soms mijn avond verpesten doordat hij tig keer heel erg depri opbelde. Om afspraken te maken dat 1 keer per dag bellen genoeg is, en dat hij anders maar een lijstje maakt met de dingen die hij wil bespreken. Omdat we samen een kind hebben ontkom je er niet aan dat je (veel) contact met elkaar hebt, maar in jou geval zou ik bijna denken; hoe meer afstand hoe beter. Je hoeft toch niks meer met elkaar? Maar ik snap het wel. ik houd zelf ook nog te weinig afstand. Ik kan het nog niet helemaal accepteren dat mijn uitgestippelde leventje met de liefde van mijn leven over is. Dat mijn huis te koop komt te staan. Dat ik geen geld meer heb. Dat ik in mijn eentje verantwoordelijk ben voor mijn kind. En dat mijn kind over een poosje misschien wel helemaal geen vader meer heeft.
Ik ben voor de strandtent!!!!!! Leuk! Ik heb een familiecursus gedaan en ik kan jullie vertellen dat lotgenotencontact heel veel goed doet!
Ik vond de tip hier ooit van iemand gekregen “ik houd van mij” van Harrie Jekkers ook heel erg raak. De moeite waard om eens goed naar te luisteren.
Nol, hou je taai en doe leuke dingen voor jezelf! Geniet ook van je vrijheid. En hij heeft niks niet te accepteren; het is zoals het is. En jij hoeft niks te pikken. Laat hem eens een week geen contact met je hebben en kijk dan hoe het met hem en met jou gaat.
Groetjes
Beste Nol en Nin@,
Laten we gewoon iets afspreken in een strandtent over een maand. Ik ga jullie mailen. Tot nu toe zijn we met zijn drieen. Mochten jullie nog iemand uit je omgeving kennen die ook mee wil is dat natuurlijk geen probleem. Sterkte!
Hallo allemaal. Beetje raar om je verhaal op te schrijven aan vreemden maar herken al veel in de verhalen en het lucht al op om die te lezen en te bedenken dat het niet allemaal aan jou ligt. 8 weken geleden is bij ons de bom gebarsten toen te horen gekregen dat hij al minstens 2 jaar er last van heeft. En nu ligt het aan van alles aan mij, onze relatie zijn baan weet ik veel noem het maar op. In die 8 weken zo snel achteruit gegaan dat hij gister vrijwillig in gestemd heeft met opname en gelijk tijdig onze relatie heeft verbroken ach we gingen pas 12 jaar met elkaar dus doe je achteloos want ook hij verteld dat het beter is voor mij…. Wat moet je hier nu mee wat is een manier om mee om te gaan?!?!
Dank voor luisterend oor
Hallo allemaal!
Wat ‘fijn’ om jullie verhalen te lezen!
Wat is het zwaar om met een depressieve partner te leven he?!
Mijn vriend is 5 weken geleden opgenomen op de gesloten afdeling,en zit nu sinds afgelopen maandag weer op de open afdeling!
Elke week was het iets anders dat hem dwars zat…eerst zijn werk,toen de schuldgevoelens naar de mensen in zijn omgeving,toen het gevoel dat hij niet had/heeft naar onze dochter,en nu al ruim een week zit hij met het feit dat hij geen gevoel voor mij heeft,en niet weet of we nog wel een toekomst hebben!
Zo moeilijk om dat steeds te moeten horen,en wat maakt mij dat soms onzeker zeg!!
Nu weet ik wel dat het allemaal bij de depressie en de medicatie hoort,maar toch blijft het lastig te plaatsen!(vooral omdat onze relatie gewoon lekker liep…)
Ik probeer goed in mijn achterhoofd te houden dat zolang zijn gevoel voor onze dochter er niet is,ik het ook niet al te zwaar moet nemem dat zijn gevoelens en twijfels over onze relatie er zijn….Hoe moeilijk dat voor mij soms ook is!!
Ik wil iedereen heel veel sterkte wensen,en ik hoop dat iemand zich kan vinden in de onzekerheid van mij op dit moment!
Hi steef,
Ja heel zwaar ik merk dat ik elke keer stukje van mezelf verlies. Iedereen zegt dat je aan jezelf moet denken maar je blijft dingen bij jezelf zoeken. Wij hadden ook een goeie relatie maar na 12 jaar aan de kant gezet omdat dit beter voor mij is zijn dingen die bijna niet te verwerken zijn en de onzekerheid giert door je lijf.
Sterkte!
Phoeh…dat valt niet mee!!
Hebben jullie nog wel contact met elkaar?En is er bij jullie ook een kind in het spel?
AFgelopen week hebben we weer de nodige gesprekken gehad met de psychiater en de verpleegkundige,nu gaan ze volgende week met de art om de tafel zitten om het nodige te bespreken qua medicatie,omdat mijn vriend last heeft van psychotische waanideeen!
Gelukkig kan ik nu heel veel dingen plaatsen en vallen puzzel stukjes langzaam op zijn plaats!
Nu nog kijken wat voor medicatie wel aan gaat slaan bij hem,want zo langzamerhand worden we er allebij behoorlijk moedeloos van!
Bedankt in ieder geval voor je reactie!!
Beste Steef en Barb,
Wat vervelend voor jullie zeg. Helaas kunnen veel mensen begrijpen wat jullie meemaken, hoewel het bij iedereen wel weer anders is natuurlijk.
Wat me opviel bij jouw verhaal Barb, was dat je zei dat je partner er volgens zijn zeggen al 2 jaar mee loopt, en dat je het gevoel krijgt dat alles aan jou ligt. Daar moet je wel een beetje doorheen prikken hoor. Bij depressieve mensen worden muggen uit het verleden soms olifanten als je begrijpt wat ik bedoel. Ze zien alles niet meer in het juiste perspectief.
Ook zijn depressieve mensen erg op zich zelf gericht, waardoor het altijd aan andere ligt. Wij partners worden daar dan de dupe van.
Ik denk soms wel eens dat depressie besmettelijk is. En dan bedoel ik dat een depressieve partner soms zoveel positiviteit uit jou opzuigt, dat je er zelf somber van wordt. Tel daar je onzekerheid bij op, en je hebt een heerlijk recept om zelf ook in te storten.
Dat moet je zien te voorkomen. Ga met gezellige leuke mensen om en probeer van dingen te genieten. Merk je dat het je teveel wordt, neem dan wat afstand. Deze site helpt ook altijd om je hart ff te luchten. Dat is ook belangrijk.
Vaak komt iemand met een depressie met de juiste behandeling en medicatie er weer bovenop. Dat kan echter soms best een tijdje duren. Ik hoop dat dat bij jullie partners ook zo is. Sterkte!
Beste Rene,
Bedankt voor je reactie!
Het klopt inderdaad dat een depressief persoon alles onder een loep neemt!
Vandaag toch de knoop doorgehakt,en op naar de 5e medicatie/switch!!
Nu maar hopen dat dit ook tevens de laatste zal zijn,en uiteindelijk alles weer op rolletjes gaat lopen!
Leuke en gezellige dingen doen helpt inderdaad je er doorheen te slepen,maar de situatie moet niet nog een half jaar duren…(zoals het nu dan gaat!!)want daar gaan de leuke dingen mij op een gegeven moment ook niet meer bij helpen!
Hard hopen dat het vanaf nu alleen maar beter zal gaan!!
Liefs,
Stephanie.
Ik heb bovenstaand allemaal gelezen, soms met verbazing soms zo herkenbaar.
Mijn verhaal is die van de andere kant. Ben depressief geraakt, zonder het zelf te zien.
De reden hiervan ben ik inmiddels achter. Ik kon mijn vrouw geen kind geven doordat ik onvruchtbaar ben. Nooit geweten, maar daar kwamen we achter toen we het samen wilde.
Ben langzaam afgegleden en trok me steeds meer terug. Onlangs heeft mijn vrouw besloten om bij me weg te gaan. Ze ‘kon’ het niet meer.
Bijna 25 jaar bij elkaar en altijd een goede relatie gehad. Gelijkwaardig en open.
Contact hebben we inmiddels niet meer. Het voelt alsof ze het me kwalijk neemt en haar gevoel voor mij totaal is verloren.
Waarschijnlijk is het niet de bedoeling dat ik mijn verhaal op deze pagina plaats, omdat deze bestemd is voor de ‘andere’ partner.
Hoi Allemaal, zo herkenbaar inderdaad wat iedereen hierboven schrijft!! Ik heb zelf een vrouw die bijna 2 jaar in een depressie zit. Telkens lijkt ze weer het trappetje naar boven gevonden te hebben en ineens valt ze er weer keihard vanaf!! Slopend is dat, ik zit er zelf ook helemaal doorheen en weet gewoon niet wat ik nog kan doen.
Ze had destijds een lijstje met dingen die aangepast moesten worden gemaakt, is direct allemaal gebeurt! Ik geef haar een hoop liefde, knuffels etc zoals iedereen zegt dat je moet doen. Ik luister altijd naar haar als het niet gaat. Ik leef nu niet met een duim op mijn hoofd maar beide handen zitten op mijn hoofd! En ondanks ik dat accepteer gaat het gaat het totaal niet beter tot nu toe!
Ze is inmiddels twee keer opgevangen geweest, slikt zware medicijnen en is nog onder behandeling bij psycholoog. Werken doet ze ook al anderhalf jaar niet meer, wel geprobeerd maar weer snel mee gestopt omdat het weer helemaal mis ging.
Probleem is ook nog dat m’n vrouw erg impulsief is! Als ze in een dip zit ben ik elke keer op dinsdag en donderdag doodsbang haar dood terug te vinden als ik van m’n werk terug kom. Dat zijn namelijk de dagen dat ze alleen thuis is omdat de kinderen (2 en 4) ook naar de opvang zijn en ze heeft al eens een poging gedaan…….
Ik weet het niet meer, trek het niet meer, ben zelf even helemaal op nu en begin mezelf af te vragen wat het allemaal nog voor zin heeft……… bah!
Hoi Yorick,
Ik herken heel erg wat je zegt! Ik ben 10 jaar lang bijna dagelijks bang geweest dat mijn man uit het leven zou stappen. Nu zijn we een jaar uit elkaar, maar ik leef nog steeds met die angst; het is toch de vader van mijn zoon… Het is slopend. En je moet als partner heel erg oppassen dat je zelf niet in een depressie belandt, want dan ben je nog verder van huis. Ik zat er heel dicht bij. Je zegt dat je je vrouw knuffelt en meeleeft; ga niet teveel meeleven; dat heb ik fout gedaan. Ik trok het me zo aan. Het is ook niet niks als je je man hoort zeggen dat het leven hem gestolen kan worden; ondanks dat jij er bent, ondanks dat hij een prachtige zoon heeft en een goede baan, mooi huis, alles. Soms is het goed om eens te denken; ja, dit verhaal ken ik al. Om er niet in mee te gaan. Jij bent er ook nog!!!!!! op een gegeven moment richt je je leven zo in om die andere persoon, en het is zo’n egoistische K-ziekte!
Hou vol, en ga mee naar de strandtent binnenkort om eens met elkaar te praten…
Sterkte!!!!
Beste Yorik,
ik leef met je mee. ik weet (en zoals je al gemerkt hebt, nog veel meer mensen weten) wat je mee maakt.
je moet van goede huizen komen om het leven met een depressieve partner vol te houden.
Wat je vaak hoort is dat je je depressieve partner moet steunen en knuffelen. dat moet ook, maar je moet jezelf echt in de gaten houden. jij moet positieve energie over houden voor jezelf en de kinderen, en je moet dus tijdig afstand nemen als de depressie teveel energie op slokt. als ik jouw verhaal zo lees klinkt het als een noodkreet en ben je al te leeg aan het raken.
verwacht ook weinig van de ggz afdelingen. mijn ervaring is dat ze redelijk veel tijd aan de patient besteden, maar dat was het dan ook.
ga vooral ook dingen doen die je leuk vind en zoek mensen om je heen die je energie geven.
We (aantal bloggers hier) willen een keer naar een strandtent om ervaringen uit te wisselen, dus als je dat ziet zitten moet je het even laten weten.
hou vol!
Hoi Rene en Nin,
Bedankt voor jullie reacties. Op dit moment is het weer even rustiger gelukkig. De uitnodiging van de stand tent leg ik daarom nog even naast me neer. Blijft rare ziekte toch hoor depressie. Zoals nu gaat het wat rustiger maar ik weet gewoon dat er vanzelf weer een mindere periode aankomt.
Tegenslagen slaan evengoed altijd nog in als een bom… maar ja…. you have to live with it!
heel herkenbaar, alles wat hierboven wordt gezegd. Ook ik heb een depressieve partner en ben inmiddels zwanger van ons tweede kindje.
Ik moet alles alleen doen en niks wordt gewaardeerd. Loop ik met mijn dikke buik het hele huis schoon te maken en zijn troep achter z’n kont op te ruimen krijg ik alleen maar een snauw.
Ik zit er ook goed doorheen maar zie geen weg hieruit. We hebben samen een koophuis en mocht ik uit de relatie willen stappen moeten we eerst daar vanaf, nou.. veel geluk op de huizenmarkt momenteel :/
Ook sta ik nog niet hoog genoeg voor een sociale huurwoning.. ik voel me zo gevangen momenteel. en hij ligt lekker te slapen..
Pffff nou…daar zit je dan. Heel vervelend voor je zeg. Krijgt je partner een behandeling? Kan je niet eens via een zogenaamd systeemgesprek uitleggen hoe jij deze ziekte ervaart?
Weet je, uit je relatie stappen is soms een oplossing, ik heb het zelf ook gedaan, maar is ook weer niet DE oplossing. Je blijft betrokken ook omdat je samen kinderen hebt.
Ik stond er de laatste jaren alleen voor, maar dat is echt niet verandert. Het is nu thuis wel rustiger en vooral veiliger. Mijn partner was niet alleen depressief maar had ook borderline en een alcohol probleem.
Is je partner al lang depressief?
Sterktje!
Zijn er mensen van jullie die problemen hebben met een depressieve partner die daardoor naar de fles grijpt? Als ik het onderwerp ter sprake breng, zegt mijn vriend dat ik hem niet begrijp, dat alcohol zijn depressie verbetert. Ik moet hem dus eerst zijn probleem laten inzien vooraleer we stappen kunnen beginnen nemen om er iets aan te doen.
Hoi allemaal,
pff ik dacht dat ik de enige was, maar als ik dit zo lees zijn er toch meer mensen die een depressieve partner hebben als ik.
mijn vriend is nu 2x in een jaar tijd echt depressief, waaronder dit moment.
anti depressiva pillen, waar hij hele rare gedachten door krijgt om uit het leven te stappen enz.
Ook ik overweeg mijn relatie te beeindigen.
we zijn nu 4.5 jaar samen, en ik trek het echt niet meer.
ben ook pas 24, en als ik aan een toekomst van samenwonen en kinderen denk(wonen nu beide nog thuis) word ik heel benauwd..
Maar dan vraag ik me wel eens af, stel ik zelf niet te hoge eisen?
het is bij iedereen in iedere relatie wel wat?
pfff…
Ik heb het met je te doen, mijn relatie is nu tien maanden verbroken en ik ben er nog steeds moe van! Ik dacht dat kerst moeilijk zou worden maar toen realiseerde ik me hoe mijn kerst vorig jaar en het jaar daarvoor waren.
Ik weet niet goed hoe ik je kan helpen, ik merk dat ik het heel moeilijk vind om objectief of opbeurend te doen.
Leven met iemand met een depressie is gewoon hardstikke zwaar.
Ik hoop niet dat dit rot overkomt want zo bedoel ik het niet maar ik denk dat, wanneer je jezelf de vraag stelt of je te hoge eisen stelt, je eigenlijk het antwoord al weet…
Sterkte en kom gerust met vragen of frustraties!
Idd Nol, als ik mezelf die vraag stel, weet ik eigenlijk het antwoord.
Bedankt voor je reactie!!
Zie alles nu heel helder, en weet dat ik geen toekomst wil met een depressief iemand, nu ik het nog voor het kiezen heb en nog geen huis en kinderen in het spel zijn!
Ook ben ik het hartstikke beu, al dat negatieve gedoe bah!
Kan er ook zo kwaad om worden.
Maarja, zo dacht ik gisterochtend ook, en toen wist ik het : er word een punt achter gezet.. maar dan spreek ik hem s’avonds weer en dan twijfel ik weer.
en waaraan snap ik niet zo goed.
Hoi Meid,
Je verhaal herken ik, ook ik heb een depressieve man.Hij heeft iedere keer een andere reden waarom het nu weer niet goed met hem gaat: te weinig geslapen, financien, druk op het werk, bang voor verandering. Depressieve mensen zijn zo op zichzelf gericht en draaien als het ware steeds een cirkeltje om hun “ik”..Het maakt mij soms razend, ik heb hem lief en wil al mijn liefde aan hem schenken. Maar om te kunnen geven, moet je zelf ook gevoed worden en dat gebeurt niet. Ik giet mijn liefde, begrip en medeleven in een bodemloze put. Knuffelen, een spontane omhelzing, seks? Hij zal nooit degene zijn die daarin het initiatief neemt , ik heb vaak het gevoel dat hij “meedoet” om mij te pleasen. Zelf zegt hij ook dat hij er geen plezier aan beleeft. Wat verlang ik terug naar de man die hij was voor hij depressief werd. Die heerlijke , maffe spontane man, altijd in voor iets onverwachts, romantisch en discussierend over alles…Ik denk dat ik bij hem blijf omdatik weet hoe hij echt is, dit is mijn liefste niet, dit is zijn ziekte en ik blijf hopen op herstel..Hij had beter al zijn ledematen kunnen breken, dan hij tenminste genezen geweest na een half jaar. Dit is soms zo uitzichtloos. Je keuze weg te willen, de relatie te verbreken, begrijp ik volkomen, je twijfel ook…Vraag je af hoe je man was voor zijn depressie..vraag je af of er kans is op hertel..Als dit een leven lang depressief zal worden, weet je al wat je wilt… Je houdt van hem, tegelijkertijd heb je medelijden..maar je weet ook dat je dit niet je hele leven trekt.Vergeet niet, dat een depressie ook jou kan meeslepen, ik merk zelf ook dat er dagen bij zijn dat ik mij zo rot voel en dat ik vleugels heb op het moment dat hij een goede dag heeft…
Heel veel sterkte met je definitieve keuze.
Kennen jullie dit nummer van Blof? Harder dan ik hebben kan?
volgens mij moet de schrijver van dit lied ervaring hebben met een depressieve partner…
Sterkte!
Je buien maken vlekken
Op mijn hagelwit humeur
Ik heb m`n handen op je heupen
Maar m`n hoofd is bij de deur
Ze zeggen dat het went
Ik heb het geprobeerd
Maar hoe ik het ook wend of keer
M’n huis beschermt niet meer
Het regent harder dan ik hebben kan
Harder dan ik drinken kan
Het regent harder dan de grond aankan
Harder dan ik hebben kan
Je buien zijn de wolken
Aan mijn hemelsblauw humeur
Ik heb m`n handen op je heupen
Maar m`n hoofd is bij de deur
Je ogen blijven grijs
Ontkennen elke kleur
Het is alsof hier niemand woont
Alsof er niets gebeurt
Het regent harder dan ik hebben kan
Harder dan ik drinken kan
Het regent harder dan de grond aankan
Harder dan ik hebben kan
Je buien zijn te donker
Voor mijn hemelsblauw humeur
Want mijn hoofd is in de wolken
En mijn hand al bij de deur
Harder dan ik hebben kan
Harder dan ik drinken kan
Het regent harder dan de grond aankan
Harder dan ik hebben kan
Het regent harder dan ik hebben kan
Harder dan ik drinken kan
Het regent harder dan de grond aankan
Harder dan ik hebben kan
Hoi allemaal!
Inmiddels alweer een dik halfjaar verder,
er is een hoop gebeurd na mijn bericht in januari.
Ik heb het de dag na het plaatsen van mijn bericht uitgemaakt met hem.
2 dagen later werd ik snachts gebeld door zijn broer,midden in de nacht,
dat ze hem hadden gevonden, en hij een poging tot zelfmoord heeft gedaan.
Het viel achteraf allemaal wel mee en heeft bewust toch nog teruggekrabbeld, ( details bespaar ik liever) waardoor het er door al het bloed erger uitzag dan het was. uit paniek, misschien medelijden toch weer teruggegaan.
Mijn verstand wist al wel dat ik beter verdiende dan dit, en dat het ontzettend moeilijk is om met zo iemand een serieuze toekomst op te bouwen.
Hij is opgenomen op de paaz afdeling, 2 weken intern, daarna va maandag tot vrijdag, alleen weekend naar huis, daarna dagopvang.
In die tijd ben ik heel veel gaan nadenken, omdat ik eindelijk rust had, omdat hij toch daar zat.
had er in het begin nog wat vertrouwen in, maar dat is al snel weer weggezakt.
Bij hem is de diagnose : manisch depressief oftewel Bipolaire stoornis vastgesteld.
Juiste medicijnen zijn gekozen en gedoseerd.
Heb het een tijdje aangekeken, maar er brak weer een manische periode aan, dus ik kon weer tot de grond toe worden afgezeken enz.. terwijl als hij depressief was, ik wel heel de wereld voor hem was.
Ik kon er echt niet mee omgaan, met het ontzettende onvoorspelbare gedrag…
Ik heb nu inmiddels alweer 3 maanden geleden, de relatie definitief verbroken.
Hij wilde het niet accepteren, en heeft me nog lang lastig gevallen, stalken, die kant ging het op..
het is nu een klein maandje rustig.
in het begin was het erg moeilijk, maar na de 2e week begon in me echt met de dag beter te voelen!!
Ik ben helemaal weer mezelf!~hij trok me mee met zijn depressies en negatieve gedoe.
Ik ben weer lekker vrolijk enz, en ik ben zo blij dat ik deze keuze heb gemaakt!!!
Echt een last van mijn schouders, ik LEEF!!!
En dit klinkt misschien allemaal heel makkelijk en gemeen naar zijn kant op, maar het is echt bijna onleefbaar, als je zelf wel alles op een rijtje hebt in je hoofd, en je altijd maar in negatief gedoe moet leven!! Hoe gaat het bij/met jullie
?
ennee,, rene, dat nummer heb ik toen inderdaad ook erg veel gedraaid…
Nu draai ik nummers zoals : Jan smit – leef nu het kan!!
Mijn man is niet agressief, alleen enorm negatief en initiatiefloos.Als ik hem vragen stel die beginnen met hoe, wat of waarom reageert hij standaard met: dat weet ik niet…
17 jaar geleden ben ik ook een jaar depressief geweest, maar na 3 maanden pycholoog zag ik de zon weer schijnen, maar dit duurtbij hem nu al 3 jaar, waarbij de minste of geringste tegenslag wordt verheven tot het grootste onheil, dat juist hem treft.Alle is dan te veel.
Op dit moment ga ik gewoon lekker iets voor mijzelf doen, als hij weer in die stemming is, maar ik merk dat ik het heel lastig vind hem los te laten en ” aan zijn lot over te laten”..Een beetje oefenen nog dus
Ik herken mij hier en daar in jullie verhalen, o.a. van Janneke. Mijn vriend is nu voor de 2e keer depressief en zit weer aan de pillen. Hij is nu 1 jaar werkloos en vindt dat verschrikkelijk. We zijn bijna 8 jaar samen en altijd al zit hij te kloten met verschillende banen. Er heerst nooit rust op dat gebied. Heel irritant vind ik dat. En ik vind het ook heel irritant en onaantrekkelijk bovendien dat hij nu opnieuw depressief is. Na de eerste keer in 2008/2009 (toen was zijn depressie erger dan nu) was ik er echt al helemaal klaar mee op den duur en ik merk nu dat mijn geduld bij voorbaat al op is… Ik ben echt een heel zorgzaam iemand, maar ik kan niet meer echt een steun zijn voor hem merk ik. Weet je, ik twijfel gewoon of ik hiermee door wil gaan (makkelijker gezegd dan gedaan). Ik bedoel, waarom zou hij over een paar jaar niet wéér depressief worden! Ik wil een echte man, een sterk iemand, die afspreekt met vrienden en die niet zo teneergeslagen is. Bovendien hebben we een dochtertje van 6 maanden die ik wil beschermen. Ik ben boos over het feit dat ik hierbij direct betrokken ben geraakt. Maar hij vindt het zelf ook heel erg. Hij zei dat hij liever al zn botten breekt dan dat hij depressief is. Pfff…. de tijd zal het leren…
Tja, weet je wat het beroerde is en tegelijkertijd het mooie? Wij houden gewoon zo veel van onze depri’s dat het ook ons raakt. Zijn/haar depressie is ons verdriet.Hetgeen mij echt helpt is, even afstand nemen als ik teveel betrokken ben, als het mij teveel raakt. Dan ga ik evn naar een vriendin, of ergens een terrasje pikken. Een stukje hardlopen, of een dvdtje kijken.Gewoon iets doen waarmee ik mijzelf verwen. Dat helpt echt. Daarna kan ik alles veel beter relativeren en als manlief dan klaagt dat hetallemaal vreselijk is, zeg ik: ik vind het echt heel rot voor je, maar je zult hier zelf tegen moeten vechten jongen. Ik kan naast je staan, maar niet jouw depressie dragen. Het lijkt warempel te werken momenteel… Ja, Rooss,geen werk voor een man is verschrikkelijk, zijn hele ego is 1 grote deuk . Maar leg het probleem bij hem zelf neer., Laat hem erop uit gaan, vrijwilligerswerk doen ofzo. Als hij niet wil, jammer dan. Jij hebt de suggestie gedaan. Staat trouwens ook een stuk beter op je cv als je maatschappelijk betrokken wa in de tijd dat je even geen werk werk had.
Maak het leuk voor jezelf, geniet van je kleine..voor je het weet is je kindje aan school toe en he je spijt niet meer te hebben genoten van deze tijd. Het is niet egoistisch om voor jezelf te kiezen. Mijn moeder, die zelf veel meegemaakt heeft, zei altijd tegen mij: kind, als je eigen kannetje niet vol is, kun je niet gieten. Sterkte in alles!
Inderdaad…ik baal van hem maar ik hou ook van hem…moet ik dat allemaal dan maar weggooien? Dat is nogal. En al helemaal nu we eindelijk een kindje hebben mogen krijgen.
Ik heb hem eerder al eens vrijwilligerswerk voorgesteld of bij een sportclub gaan maar er zit niet veel initiatief in. Bij jouw man dan Janneke? Hij doet dit keer wel zijn best om mij te helpen thuis en hij doet aan wielrennen. Dat kon hij bij zijn eerste depressie niet opbrengen. In september begint hij met gesprekken bij de psych. Ben benieuwd.
Goed dat je aan jezelf denkt Janneke (ik heb vanmorgen in alle vroegte nog hardgelopen, lekker is dat he?) Ik denk nu ook aan mezelf, ik moet immers nu de kar trekken dus het is belangrijk dat ik op de been blijf. Een kop koffie..de lach van mijn baby..lekker eten… het zijn kleine dingen maar wel dingen waar ik enorm van kan genieten, dus dat is mooi! Bovendien ben ik wél blij met het leven en dat wil ik graag zo houden….
Gelukkig heeft mijn man (parttime)werk en dat vraagt veel van hem.Wel is het zo, dat hij, als hij thuis is graag alleen zit en veel tijd voor zichzelf nodig heeft. En weet je ,hij heeft ook veel achter de kiezen,ik begrijp het wel…Maar tegelijkertijd: het doet pijn hem zo depri te zien, bovendien ik ben een aantal jaar heel geduldig geweest, maar ik merk nu dat ik ook aan mijn top ziten daardoor minder geduld heb. Ik denk , als hij weer in zo’n bui zit: hee, halloo ik ben er ook nog, ik wil ook even aandacht, een knuffel, eindelijk weer eens een knuffelsessie waarbij hij eens een keer initiatief neemt..( weet je hoe afschuwelijk als je lief alleen met je vrijt om jou te pleasen…) Sinds een maand of 3 is hij bij de psycholoog onder behandeling en soms denk ik: als jij klaar bent kan ik er naar toe;-). Wel lijkt dat wat te helpen, hij praat meer emoties,.Er zit een stijgende lijn in, maar wel een hele trage lijn. Het zal vast goedkomen allemaal, ik hoop dat ik sterk genoeg ben dat proces te kunnen volhouden.
Jee wat klinkt dit allemaal bekend….
Mijn man heeft geen diagnose maar is al een paar jaar niet te genieten. Alles is negtief, over alles moet gemopperd worden. Ik ben zelf een vrolijk, positief en optimistisch persoon maar verander langzaam in moppersmurfin. Voor mijn gevoelens is geen ruimte zegt hij letterlijk, dat kan hij er niet bij hebben. Hij schuift zelf zijnn klachten op alle gebeurtenissen van het afgelopen jaar en op zijn suikerziekte.
Het is waar, er kunnen zaken in je leven zijn, die je de lust te genieten ontnemen.Er is ook een andere kant, als dat nu nige tijd duurt en je ziet dat anderen onder jou stemming lijden…, doe er wat aan. Een mogelijke oorzaak benoemen is mooi, maardaarmee heb je je leven niet veranderd. Mijn pijn was en is, dat zijn stemming vaak mijn dag bepaalt en dat wil ik niet. Ik geef een voorbeeld, gisterenavond lagen wij op bed en ik kroop tegen mijn lief aan en zei hem: weet je eigenlijk wel dat ik dwars door alles heen zielsveel van je houd en soms toch ook wel vliners in mijn buik voel… Zijn reaktie: daar denk ik nooit over na, ik heb dat niet zo…ik heb alleen maar zorgen,..over mijn werk, over mijn inkomen, over mijn capaciteiten…..Bovendien, nu lig ik al 10 minuten wakker, ik denk dat ik maar weer uit bed ga, want ik kan vast nooit meer slapen…
Poink! weg betovering. Ik heb hem lief aangeboden hem te masseren zodat hij kon ontspannen en hij viel inderdaadzo in slaap…,maar eigenlijk ben ik dan zo boos…
Hallo.., zeg ook eens iets liefs, knuffel mij eens, lig niet als een halve dooie op je rug naar het plafond te staren…
Mijn avond is dan stuk, ik ben boos en gefrustreerd..
Hij heeft beloofd dit met de psycholoog te bespreken,maar help, waar is de man die mij in de zevende hemel kon vervoeren ….????
Als of ik die van mij hoor praten….. “ik heb alleen maar zorgen, ik wil gewoon niks aan mijn hoofd” Hij vraagt mij best vaak of ik nog van hem hou, als ik het een keer vraag is zijn reactie “o god dat weet je toch, doe niet zo onzeker”
En ja ik ben ook best boos, kan niet altijd geduldig blijven want ik irriteer me kapot aan zijn instelling. Net stond hij klaar om de stad in te gaan, maar daar had hij eigenlijk geen zin in. Moet voor verjaardag van vriend ff cadeautje halen dus hij moet wel. Ik vroeg wat hij dan liever zou willen doen. “muziek maken of zo” ik zei dat hij dat hij dat kon doen na de stad. Zijn antwoord:” ja ik weet niet of ik er dan nog zin in heb….” pffff zo godallemachtig vermoeiend dit.
hij moppert ook de hele dag op álles: de katten die in de weg staan of ondeugend zijn, er ligt iets dat niet is opgeruimd, er vliegteen vlieg, er ligt was, er is niks te drinken, het is te warm of te koud binnen, hij heeft geen geld, er is geen beleg, we doen nooit wat leuks, we hebben samen geen hobby’s….. En zo gaat het de hele dag door. Ja dan roep ik op een gegevn moment wel dat hij zichzelf een schop onder zijn #%^* moet geven, dat is niet te handelen. Als ik zeg dat hij op moet houden met het gemopper, dat ik er ook nog ben is vaak zijn antwoord dat hij er niks aan kan doen. Of dat ik pech heb, hij is in zijn eigen huis en is zichzelf. Het ergste dat hij dan zegt is dat ik nul begrip heb voor zijn situatie, dat alles alleen om mij draait. Nou, als hij dat zegt moet ik altijd tot 10 tellen hoor!!
Janneke..Luprisaf..en vele anderen, als ‘partner van’ moet je veel geduld hebben. Dat geduld is bij mij al ver te zoeken, ik merk dat jullie daar ook last van hebben / of van beginnen te krijgen. knap dat jullie dan nog tot 10 kunnen tellen, dat is voor mij een hele opgave namelijk. Als ik iets enthousiast voorstel dan krijg ik niet een enthousiaste reactie terug, ik kan dan wel janken. Er gebeurt ook niets op liefdesgebied. Ik sta in de wacht. Dat ik wél mijn behoeftes heb? Jammer dan! Ik geef hem ook wel eens een schop onder zn kont, of ik zeg dat hij dat bij zichzelf moet doen. Alles draait om hem. Maar ik merk dat het mega belangrijk is dat jezelf echt ook je eigen ding moet blijven doen, dus, wat ga ik doen morgen? Juist, een hele dag naar de sauna! x Rooss
Hey Rooss, dat is een hele goeie van jou, geniet er van!! Helaas ben ik door chronische ziektes niet vaak in staat zoiets te doen….maar als ik het doe geniet ik er wel van hoor. We hebben nu bijna 3,5 jaar een relatie en ik heb al heel vaak op het punt gestaan om de handdoek in de ring te gooien. Maar dan denk ik hoe hij eerst was, hoe fijn we het hadden en dát wil ik zo graag terug. Hij zegt vaak “iedereen gaat toch bij me weg” en ergens wil ik denk ik onbewust laten zien dat dat niet zo is.
Ben heel blij dat ik hier van me af kan schrijven, dat het herkenbaar is en meer zegt over zijn (niet gediagnostiseerde) ziekte dan over hem zelf. Je gaat op een gegeven moment zoveel nadenken, en ook of dit wel is wat je wil. Ik heb hem ten huwelijk gevraagd toen het nog goed ging, maar de ring die we hebben laten maken kan ik nu emotioneel gezien al bijna een jaar niet meer dragen. Het voelt niet meer als een verbondenheid namelijk. Hij heeft die van hem wel om maar vraagt nooit waarom ik de mijne niet draag.
We hebben wel hulp gezocht en even leek het beter te gaan, en had ik mijn oude partner terug. Toen gebeurde er weer wat en ploef we zijn weer terug bij (chagerijnige) af. Hij wil er ook eigenlijk niet meer heen, want het helpt toch niet, hij irriteert zich aan de beste man en het is te duur….
Ik merkte dat ik hem een beetje bereikte toen ik zaterdagavond zei dat hij het vergrootglas van zijn problemen moet afhalen. Afleiding gaan zoeken in plaats van door constant door dat vergrootglas staren, dan zijn ze de problemen er nog wel maar lijken ze minder groot.
Het is inderdaad een kwestie van lange adem en jezelf wegcijferen, tegelijkertijd moet je je eigen kannetje vol houden om dat te kunnen volbrengen Ik herken dat gevoel van sexueel in de wacht staan Mijn man zegt openlijk dt hij geen zin in sex heeft en dat hij dan wel een keer wil vrijen , ” want dat heeft hij dan maar weer gehad”…Als ik dat zo opschrijf ,zie ik de humor er ook wel van in, dwars door alle ellende..DE LIBIDOKILLER van het jaar!
Heel vaak voel ik mij dan zo afgewezen..Hij zegt dat het echt niet aan mij ligt en wij praten hier wel veel over.Ook heeft hij dit met zijn psycholoog besproken en vanaf de volgende sessie zal hier aan worden gewerkt..ik benbenieuwd, eerder was het een feest in de slaapkamer met hem, nu een beladen onderwerp.Ik mis het, maar vooral hem,de eenheid, de intimiteit.
Ik merk wel,dat hij zich minder depressief voelt als hij druk is op zijn werk, dan heeft
hij geen tijd na te denken, zich overal zorgen over te maken.Het probleem is, dat hij ook nog eens superintelligent is en niet domweg kan genieten, er is altijd en jamaar.
O,O, wat verlang ik naar mijn maatje, mijn lief van voor de depressie!
Ook mijn man klaagde over de 350 eigen bijdrage voor de sessies bij de psycholoog, maar gelukkigis deze man wel een soort van vaderfiguur voor hem, die hij vertrouwt.
Bij ons was het laatst andersom…hij had zin maar ik was nog te beduusd van de ruzie een paar dagen eerder. We waren toen bijna uit elkaar, raakten elkaar amper aan, hoe kun je dan ineens zin hebben?
Mijn vriend was in het begin een echte knuffel, liet geen moment onbenut. We zaten ook altijd bij elkaar, nu ligt hij op de bank en ik zit in de stoel. Als ik zeg dat ik dat het knuffelen mis is het antwoord dat ik ook nóóit knuffel. Ja gek he…. iemand die constant moppert en boos is ga je ff lekker knuffelen…niet dus.
Dat niet kunnen genieten herken ik. Is jouw man ook altijd al met het volgende ding bezig? “wat gaan we morgen doen” “wat gaan we van het weekend doen” Hij kan ook alleen genieten als het gaat zoals hij het in zijn hoofd had, of als we doen wat hij leuk vindt.
Nee, juist het omgekeerde..Ik ben iemand die best veel energie heeft, van vroeg opstaan houdt, van dingen doen… Hij wil altijd even ontspannen…de hele dag ofzo:-) in bed, in de tuin..met iets te roken en te drinken..haha. Als ik hem vraag of hij mee gaat een eindje lopen, zucht hij , dat ik niet half besef hoe zwaar(!!) hij het wel niet heeft, met al die stress…en Nee, daar gaat hij echt niet van opknappen…Liever even niks…
Ach ja, 2,5 dag werken kan best zwaar zijn, zeker als je eraan denkt dat je vrouw behalve de 40 urige werkweek in een verantwoordelijke funktie ook het huishouden doet en voor de kinderen zorgt..Je zou van die gedachte toch al moe worden.
Oei…. Dat moet frustrerend voor je zijn! Is hij al lang zo?
Mijn man is vaak moe (werkt 40 uur) en ligt ‘s avonds over het algemeen alleen maar op de bank. Maar dan wel mopperen dat hij niks aan zijn avond heeft, dat zijn avond al weer om is…. Ja, en, dus? Denk ik dan…. Gezellig voor mij, not. Als ik er iets van zeg heb ik volgens hem 0 begrip.
Ik ben arbeidsongeschikt dus kan ik niet het hele huishouden doen. Lange tijd heb ik dat wel gedaan om hem te ontlasten maar ik hou dat uiteraard niet vol, ik pleeg roofbouw. Dus hebben we een werkster en daarnaast hebben we nu afspraken gemaakt over wie doet wat, maar dan moet ik hem er wel op wijzen zegt hij anders vergeet hij het. Hallo zeg, je bent toch volwassen, of niet dan? Nog erger vind ik dat als hij iets doet in huis dit standaard met veel gemopper gepaard gaat. Dan denk ik: laat maar, zo hoeft het voor mij niet, dan doe ik het zelf wel…. (weer) in het begin vloog hij zo ongeveer voor me en ontlastte me waar het maar kon. De enige die hij nu ontlast is zichzelf, hij leeft als een prins maar ja dat mag ik niet zeggen natuurlijk, hij heeft stress, zorgen, werkt 40 uur, is moe….
Gisteravond deed hij ook weer zo negatief en boos, omdat ik 5 dagen migraine had gehad was ik daar vrij gevoelig voor en snel verdrietig maar ik dacht: niks van aantrekken, 1001, 1002…. morgen weer een dag.
Toen we wilden gaan slapen vroeg hij om een schoon t shirt voor zijn werk, dus ik sta met moeite weer op om er een te pakken. Zegt hij snerend: “je hebt het ook zó zwaar…” ik reageer daar natuurlijk wel op, dat ik dat een gemene opmerking vind en daarop krijg ik naar mijn hoofd “ja hoor, we hebben het weer over hoe ik iets zeg en over jou, maar hoe IK me voel interesseert je nog geen eens” toen dacht ik: “huh, wát, wacht even, waar gáát dit over??” Vanmorgen was ik er nog beduusd van, en dat merkte hij. Zijn vraag: “waarom doe je zo?” heb ik maar niet beantwoord omdat hij op het punt stond om weg te gaan. Anders had ik denk ik geen aardig antwoord gegeven….
Gisteravond deed hij ook weer zo negatief en boos, omdat ik 5 dagen migraine had gehad was ik daar vrij gevoelig voor en snel verdrietig maar ik dacht: niks van aantrekken, 1001, 1002…. morgen weer een dag.
Toen we wilden gaan slapen vroeg hij om een schoon t shirt, dus ik sta met moeite weer op om er een te pakken. Zegt hij snerend: “je hebt het ook zó zwaar…” ik reageer daar natuurlijk wel op, dat ik dat een gemene opmerking vind en daarop krijg ik naar mijn hoofd “ja hoor, we hebben het weer over hoe ik iets zeg en over jou, maar hoe IK me voel interesseert je nog geen eens” toen dacht ik: “huh, wát, wacht even, waar gáát dit over??” Vanmorgen was ik er nog beduusd van, en dat merkte hij. Zijn vraag: “waarom doe je zo?” heb ik maar niet beantwoord omdat hij op het punt stond om weg te gaan. Anders had ik denk ik geen aardig antwoord gegeven….
Ach,meis..
Heb je nog een moeder of zusjes?
Ga er even een dagje of 2naar toe en zeg tegen je man,dat je echt veel van hem houdt,maat dat je deze situatie even niet trekt en je er even tussenuit gaat om je batterijtje op te laden.
Dan mag hij even voor zich zelf zorgen en jij mag ook even je op jezelf richten.
Dat is,alle maar – en ten spijt niet egoïstisch,maar verstandig.
Als deze situatie lang duurt,pak je lekker eens per maand een paar daagjes bijtanken.
Niet hij,maar jij neemt die beslissing,nu hangt jouw geluk alleen af van zijn stemming.Onbewust weet hij dat en dat geeft hem de credits zo tegen jou te doen.Wat belangrijk is,vertel hem dat je wel van hem houdt,maar nu even voor jezelf kiest.Je zult zien,met een maandelijkse time out,trek je dit verhaal beter en misschien schudt dit hem wakker…
Sterkte in alles..
Als eerste, Luprisaf: je kunt ook een halve dag naar de sauna? Daar heb je speciale entree voor. Maar natuurlijk hoeft het geen sauna te zijn, het gaat erom dat het iets is waar JIJ van kunt ontspannen en wat JIJ leuk vindt om te doen. Janneke is daar ook een voorstander van heb ik allang gemerkt. De arts zei ook tegen me dat er ook aan mij gedacht moest worden…ik dacht, waar heb je het over, met mij is nix mis. Maar nu begrijp ik wat ze bedoelde. Ik moet zo nu en dan aan mezelf denken om bij te tanken, om het vol te houden, om het gezin bij elkaar te houden. Want inderdaad, het valt niet mee. Ik vind het heel erg voor je Luprisaf wat betreft je verhaal over de ‘ring’. Pijnlijk. Er zijn veel pijnlijke momenten. Ik ken ze ook. Het gaat wel iets beter met mijn vriend maar gisteravond pats boem was het weer mis. Je kunt er geen peil op trekken. Hij zegt dan dingen die echt niet door de beugel kunnen. O.a. dat het niet dankzij mij maar ondanks mij wat beter met hem gaat. Slik.. We zijn dan weer helemaal terug bij af. Ongelooflijk. Ben benieuwd hoe de sfeer vanavond is als ik thuiskom. Het is inderdaad best een goed idee om even een paar daagjes rust voor jezelf te creeren. Door weg te gaan. Maar dat moet natuurlijk ook haalbaar zijn ivm werk, kids, mensen bij wie je terecht kunt. Ik wil juist zo graag eens alleen zijn thuis in mijn eigen huis! Mijn dochter is nu 7 maanden en het is op 1 hand te tellen wanneer zij en ik met ons z’n 2 waren. Dat is toch niet normaal. Maar ja, hij is werkloos dus dan houdt het op. Ik kan hem moeilijk in de tuin zetten. Dat dat ook heel erg is voor mij daar wordt niet echt naar gekeken. En ik stoor me er erg aan. Ik kan geen opgenomen programma’s kijken die ik graag alleen wil zien, hij zit er altijd bij, blehh. Ik weet ook niet of het nog wat wordt hoor. Hij is marketeer maar hij gaat volgens mij een leraren opleiding doen. Heel knap, dat wel, maar hij praat er niet veel over met mij. En als ik een keer iets zeg, ik begin bijvoorbeeld over onze financien, dan ben ik negatief en niet enthousiast genoeg… schiet mij maar lek… x
Ik kan me heel goed vooratellen dat je tijd voor jezelf wil. Het klinkt of je, omdat hij altijd thuis is, aan hem moet ontsnappen. Dat lijkt me een heel vreemde gewaarwording, maar wat je zelf zegt, je hebt het zeker nodig op zijn tijd. Even het tankje vol gooien met positiviteit.
Af en toe ga ik er ook wel uit hoor, maar over het algemeen zoek ik mijn genietmomentjes thuis. Financieen zijn hier een bron van spanning, als hij stress heeft gaat hij geld uitgeven. Ja het raakt een keer op, en dan zit ik met de gebakken peren…. Moet ik het weer aanhoren dat hij niks meer heeft. Hij heeft zelfs ooit gezegd dat ik maar voor geld er bij moet zorgen…. Ben ik nu nog zó boos om, alsof ik voor mijn lol ziek ben zeg.
Gisteren was meneer de hele dag in een pest bui omdat hij iets duurs wilde verkopen maar zijn twijfels had of hij het wel moest doen. Hij vroeg ook steeds wat hij moest doen, daarop zei ik natuurlijk dat ik dat niet voor hem kan beslissen. Op een gegeven moment was ik dat gestress beu dus ik zei: ik heb er last van, je bent al de hele dag bezig. Zijn antwoord: “dat kan me geen flikker schelen. Je hebt dus weer 0 begrip voor wat dit voor mij betekent. ” pardon? Kun je dat ook anders formuleren? “ja hoor je valt weer over een woordje, je weet best hoe ik het bedoel” Nadat de koop niet was door gegaan kreeg ik ook weer de volle laag, dat ik hem niet had gesteund en niet had geholpen…..
Uiteindelijk ben ik boos weg gelopen terwijl hij nog tegen me praatte. Later kwam hij naar me toe en zei hij sorry. Ik zei: ik hoop dat je er iets mee doet. (En dat hoop ik echt anders zie ik het somber in voor ons. Altijd heeft hij zijn woordje klaar waarom hij zich zo gedraagt, nooit zoekt hij het bij zichzelf of neemt er rekenschap voor)
Wij zitten dag en nacht op elkaars lip. Dan krijg je irritaties, dat is een feit. En ik erger me ondertussen al aan heel wat dingen. Ben blij dat ik nog 3,5 dag werk zeg. Poeh heej! Ik ben gewoon bijna nooit alleen in mijn eigen huis! Dat vind ik echt niet gezond. Maar verlang jij dan niet naar momenten zonder hem? Heerlijk toch? Ja, naar he, dat hij dingen zegt die te erg zijn? Dat doet mijn vriend ook als hij een slechte dag heeft. Echt triest. En hij kan wel sorry zeggen maar bepaalde nare uitspraken blijven wel hangen en dat vind ik best moeilijk.
Ja, ik ben blij dat hij overdag is werken. Soms zet ik hem zo ongeveer buiten, dan heb ik het na een half uur (!!) al helemaal gehad met zijn gemopper en gestress.
Gelukkig is hij vanwege de combinatie hobby na zijn werk soms een paar dagen niet thuis, hij slaapt dan elders, héérlijk! Hij was pas geleden 1,5 week vrij, ik neem mijn petje voor je af hoor, ik was toen al blij overdag weer alleen te kunnen zijn.
Ik probeer het positief te zien dat zijn opmerkingen me raken, dat betekent namelijk dat ik het niet gewoon of “normaal” vind. Nu moet ik mijn grens gaan stellen en die gaan bewaken.
Wat fijn voor jou dat hij van huis is overdag. Wat een opluchting zal dat voor je zijn. En dan die hobby. Af en toe elders slapen. Geweldig..! Mijn vriend is dus al dik een jaar thuis, kun je nagaan. Zolang ik hem ken hobbelt hij altijd al van werk naar werk. Dat hij diverse keren daardoor wat maandjes thuis zat dat kende ik maar ja, nu is er de crisis en duurt het al langer dan een jaar…. Toch gaat er wat gebeuren! Vanaf maandag gaat hij weer studeren, in een vak waar hij goed in is. Ik vind dat wel heel knap van hem. Hij moet 2x per week naar school, heel veel studeren thuis (boven op zijn kamer..) en hij heeft bovendien weer een doel voor ogen. Wie weet zal dit hem goed doen, zal hij zich weer nuttig voelen. En mij doet het misschien ook wel goed, al moet ik weer een boel regelen met oppas, huishouding, hondenuitlaatservice bla bla.. Maar goed, misschien zal ik dan wat meer met mijn meisje alleen kunnen zijn. En kunnen zapppen op tv, heerlijk! De bank zo af en toe weer eens voor mij alleen hebben. De tijd zal het leren, als mijn geduld het nog houdt… x
Als je weet wat een fijn vooruitzicht je hebt kun je het vast ook volhouden tot die tijd! Plan wat leuks voor jezelf (koppie thee, wat lekkers erbij)en ga er lekker van genieten, je hebt het dik verdiend!!!
Verder zou ik proberen afspraken met hem te maken over wanneer hij boven gaat zitten. Anders heb je kans dat hij zijn huiswerk overdag doet en je ‘s avonds nog naast moppersmurf op de bank zit
Ik hoop dat je gelijk hebt. Ik ben sterk en ik houd me sterk. Maar na zijn aanval van afgelopen zondagavond ben ik behoorlijk emotioneel. Gister paar keer gehuild en vandaag ook al een keer (op mijn werk). Dit kan toch allemaal niet de bedoeling zijn?
Je hebt gelijk wat betreft afspreken met boven zitten. Daar ga ik mee aan de slag. Dank!
Hè toch…je tankje is behoorlijk leeg zo te lezen. Probeer aan het vooruitzicht te blijven denken!
We hoeven niet alles te pikken, en het was een rotopmerking.Had je er wel iets van gezegd, wat het met jou deed? Ze zijn dan wel depressief maar moeten naar mijn idee weten wat het met ons doet. Niet om te zorgen dat ze nog depressiever worden maar om te blijven voelen, in contact te staan met de emoties van de ander. Want dat contact zijn ze vaak kwijt.
Dikke knuf voor jou!
Normaal kan ik het wel aan de kant zetten maar de recente uitval van hem van zondag, daar blijf ik maar verdrietig over!? Dat wil ik helemaal niet.
Over ‘voelen’ gesproken. Hij zegt dat hij niets voelt voor mij, voor ons kindje, ook niet voor hemzelf. Het zijn de medicijnen die dat doen, daar houd ik me ook aan vast anders is het helemaal niet meer te doen. Hij zal vandaag of morgen vanzelf wel merken aan mij dat er iets is, dat neem ik toch aan… Ik ben ook niet altijd handig met mijn opmerkingen maar ja, hallo, ik weet onderhand ook niet meer wat ik moet doen of moet zeggen, pffft. Ik ben zo klaar met dat aanpassingsgedrag! Maar wat hij allemaal in zo’n uitval roept, dat is te bizar. Hij moet echt sorry zeggen anders komt dit niet goed. Ik voel het. Hoest bij jullie nou dan? x
Pfoeh dat is heftig als hij dat zo zegt…je wil toch ook wel een keer horen dat hij van je houdt. Is hij wel graag bij je, of zou het hem niet uitmaken als je gaat?
Mijn man heeft heel vaak sorry gezegd maar er veranderde daarna niks. Dus ja wat heb je dan aan sorry? Ik ben ook niet altijd even aardig, geen zin om te zeggen “ik voel me nu….” of “wil je dat anders zeggen?” Daarom loop vaak uit de kamer op zo’n moment. Maar hij wordt daar heel onzeker van en komt me bijna altijd achterna.Toen ik een keer dozen stond in te pakken om bij hem weg te gaan kieperde hij ze weer leeg en moest ik normaal doen. Daarop schoot ik in de lach, en vroeg: wie doet er niet normaal hier? Maar dat is blijkbaar niet wat hij wil, alleen door gaan.
Ik hoop echt dat je man een doel gaat vinden in zijn studie. Dat daardoor het vergrootglas van de depressie af gaat bij hem. En geef hem daarom gerust ook wat taken in huis, hij zal sputteren maar het geeft hem wel wat te doen. Hem alles uit handen nemen is ook niet goed.Zoals mijn man zei “misschien is dat je alles voor me doet helemaal niet wat ik wil…heb ik ergens anders behoefte aan”
Mijn vriend zegt ook wel eens iets in de trant van sorry maar er verandert daarna inderdaad nix.
Ik moest wel even lachen toen je zei dat hij de dozen weer omkieperde en zei dat je normaal moest doen. Kerels! Gggrrrr.. Ik ben wel zo’n muts die alles in de hand wil hebben, heel zorgelijk is, veel zelf wil doen (want dan weet ik zeker dat het snel gebeurt én goed…hoezo vrouwentrekje?) Hij helpt me wel als ik het vraag. Dat is het punt niet. Maar er liggen ook thuis dingen te wachten die al heel lang op het briefje staan maar waar hij geen zak mee doet. Ik heb gisteren geeist dat hij de telefoon moest pakken en wat moet gaan regelen. Nou, hij is er mee bezig. Er zou gecheckt worden of dinsdag iemand bij ons kan helpen (iets met leidingen, cv ketel etc.). Maar weet je, ik vertrouw hier gewoon niet op. Dat er daadwerkelijk dindsdag iemand komt. Maar ik hou me in. Ik wacht wel af. Kijk, ik heb een vader die altijd en nog steeds mega actief is. Zijn vader is al mega lang overleden maar die deed nooit wat. Zat altijd in zijn stoel de krant te lezen, omdat hij suikerziekte had en het daar niet altijd makkelijk mee had. Dus we hebben totaal verschillende voorbeelden gehad. Er komt weinig initiatief uit van hem. En ik ren en vlieg! Dat klikt gewoon niet. Ik heb gisteravond trouwens ook gezegd of hij nog van plan was om sorry tegen mij te zeggen ivm zondagavond, die uitval van hem. Het flesje geven aan onze dochter lukte niet goed, ik zeg daar wat van en dan raakt ie gefrustreerd. Dat gebeurt dan gewoon zegt hij, hij weet ook niet wat dat is. Daarna gooide hij er van alles uit richting mij. Ik merk dat mijn gevoel naar hem sinds zondag echt weer op een laag pitje staat. Ik heb gezegd dat ik er veel om hem gehuild en dat hij hier nog echt even binnenkort op terug moet komen. Maar daar geloof ik nix van. Hij is nu alleen nog maar bezig met die studie die gaat beginnen, daar heeft hij nu alle aandacht voor nodig. Ja hoor, tuurlijk.
Hier dezelfde situatie qua voorbeelden…. Mijn moeder vloog en mijn vader deed ook over het algemeen mee. Maakte ook zelf een heleboel, legde de tuin aan en zo. Zijn vader wordt als een prins behandeld en als ik niet uit kijk gaan wij ook die kant op. Als je er beide achter staat is het niet erg, maar als je zelf energie te kort hebt of het al druk zat hebt is het toch wel fijn om steun te krijgen en ook eens ontlast te worden.
Mijn man lijkt op je overleden schoonvader, hij ploft na zijn op de bank en doet het liefst niks. “Te moe, te veel stress, te veel zorgen, ik ben zwaar geiirriteerd, ik ben niet lekker…..” zegt hij dan, afhankelijk van wat er van toepassing is. Ja dat begrijp ik, dat snap ik, maar ik dan? Wat ik wel eens roep: je lijkt die meeuw uit Nemo: me, me, me, me…. Nee dat is niet aardig maar zoals jij zegt: soms ben je ff aanpassingsmoe.
Hier gaat het beter, voorzichtig beter, maar toch…
Afgelopen maand had ik een afspraak bij een homeopaat voor mijzelf, omdat ik lichamelijke klachten (eczeem etc) kreeg door alle stress. Toen ik daar zat heb ik het depressie probleem uitgelegd en hij gaf mij medicatie voor mijn man, die het dan wel wilde proberen…” als ik het dan perse wilde..” Wie schetst mijn verbazing…Gisteren kreeg ik zomaar een spontane zoen in het voorbijlopen…gewoon ..zomaar..
Bovendien zei hij: ik hou echt heel veel van je, maar ik kan soms zo slecht bij mijn gevoel…
Je begrijpt hoe gelukkig ik ben. Verder is hij rustiger, maakt af en toe een grapje en is veel minder gestresst. Ik ga hier zeker mee door.In combinatie met psychotherapie zal dat hopelijk tot genezing leiden.
Wisten jullie dat homeopathie kan helpen bij depressie?
Ja dat wist ik maar dan moet het middel wel ingenomen worden…. Had ook de natuurlijke anti depressiva gekocht, DL huppeldepup 5 (?) Is het een algemeen middel?
Wat ontzettend fijn dat je even een glimp opving van je man achter de ziekte!! Wat heerlijk, dat hij zegt dat hij van je houdt. Kan me voorstellen dat je weer hoop hebt.
Hier is het om gek van te worden, hij ligt alleen nog maar op de bank na zijn werk. Je zou zeggen dat hij de ziekste is van ons twee. Ik vlieg en ren, hij ligt. Van het weekend heeft hij de afwasmachine uitgeruimd, 1x gekookt en een was gevouwen. Nou tjongejonge zeg….en ik had hem niet eens bedankt voor het uitruimen!! Alsof hij mij bedankt voor alles wat ik doe!? O nee dat mag ik niet zeggen, want als het te veel s moet ik het gewoon niet doen. Dan is mijn vraag altijd: heb jij de kaboutertjes besteld dan?
Zo, hehe, ik ben weer boven water. Het ging helemaal de verkeerde kant op. Afgelopen donderdagmiddag praatten we weer eindelijk tegen elkaar (na die beruchte zondagavond, een week geleden) maar hij begon weer met verwijten en nare woorden. Vrijdagmorgen vroeg in de ochtend lag ik op de grond tegen de keukenkastjes aan. Het kwam er allemaal uit! Hij heeft dit gezien en misschien is dat wel goed, laat hem ook maar eens schrikken, GVD! Veel gepraat, en dat ging uiteindelijk iets meer de normale, rustige kant op. Echter, ik heb het weekend met mijn dochtertje doorgebracht in het huis van mijn vriendin. Die is nu op vakantie en ze gaf me de sleutel, voor als ik alleen wil zijn. Lief he? Ik heb er direct gebruik van gemaakt, van zaterdagmorgen tot maandagmorgen. En ik ga aankomend weekend weer denk ik! Ha! Het ging gister wel okee thuis, we proberen heel voorzichtig weer tot elkaar te komen maar echter, ik kan nix garanderen. Misschien passen we toch echt niet bij elkaar. Aan de andere kant, ik voel ergens zeker nog wel liefde voor hem. En als ik zie hoe ons kindje naar haar vader kijkt…slik. Op zijn nachtkastje stond trouwens ineens een foto van mij zag ik gister. Hij zei dat hij niet wist wanneer ik terug zou komen dus had hij deze tevoorschijn gehaald..!? Nou dames, jullie maken ook weer van alles mee. Janneke, klinkt goed joh! Niet te snel stappen willen maken. Heel voorzichtig aan komt er misschien wel echt schot in, ik hoop het voor je! ps: ik heb ook eczeem, op mijn hoofd! Shampoo van de dokter helpt niet echt, heb opnieuw een afspraak gemaakt. Dus dat kan van de stress komen? Ik heb er wel eens aan gedacht moet ik zeggen. Luprisaf, ik begrijp je als geen ander….zucht… Ik heb het ook wel eens over die kaboutertjes… x
Ik begrijp het zo goed..Er zijn dagen dat je denkt : ik kap ermee, het is klaar, ik kies helemaal voor mijzelf en de kinderen. Maar liefde is een raar ding, het is sterker dan de rede, de logica en alle schema’s. Prachtig toch? Daardoor worden er van die heerlijke kindertjes geboren, die dwars door ales heen ook weer liefhebben..
Het herstel zet zich hier met muizestapjes voort. Omdat ik er even helemaal doorheen zat 2 weken terug, had ik flinke huilbuien.Afgelopen week kreeg ik een heel mooi boek van mijn man, voor jou, zei hij ietwat onbeholpen….als ik eh, nou ja, het helpt mij altijd om mijn gedachten te verzetten…Het lijkt echt of hij weer een beetje zichzelf wordt, al is hij er zeker nog niet. Vanmorgen bijvoorbeeld, kwamen de katten, die 0s nachts in de kamer zitten om half 8 boven, de kinderen hadden ze uit de kamer gelaten. Dan reageert hij weer echt onredelijk.Maar goed, de trend is langzaam bergopwaarts.
Goed hoor om er af en toe even een paar dagen tussenuit te piepen, even tijd voor jezelf. Wees wel duidelijk voor je man, zodat hij daarover weer niet in de stress schiet. Ik ga dit weekend even een paar daagjes weg. Ik wil niet dat je belt, want ik heb tijd voor mijzelf nodig. Maar maandag kom ik weer naar huis. Je man mag best weten dat zijn depressie niet alleen hem treft, maar geef hem niet het gevoel dat het zijn schuld is. Vertel alleen, dat als jij het wilt volhouden, je soms even tijd nodig hebt om bij te tanken.
Ja, inderdaad, eczeem kan zeker stressgerelateerd zijn, ik ben het lelijkste als ik veel stress heb:-).Het mooist trouwens als ik gelukkig ben en ontspannen. Nee, zonder gekheid, zodra ik langdurige stressperiodes heb schilfert de huid rond mijn mond, in mijn hals, knieholten en ellenbogen…vooral in mijn gezicht vind ik dat vreselijk..
De homeopaat zegt dat mijn lichaam in feite laat schreeuwt: ik voel mij machteloos. Ik heb een zgn constitutiemiddel gekregen, wij zijn nu een week verder, de huid is nog wat rod, maar de schilfers zijn grotendeels weg en de jeuk is verdwenen.
Zelfzorghomeopathie vind ik nogal lastig, er zijn zoveel middelen en het middel moet matchen met je. Een consult bij een homeopaat duurt ook zeker een uur en je wordt leeggevraagd, zo vormt men zich een beeld van wie je bent en daar wordt het middel op aangepast. Bij mij zit het in het verzekeringspakket, dus het wordt ook nog eens vergoed, niet onbelangrijk in deze tijd.
Wel ga ik bij een homeopaat die niet alleen homeopaat is, maar daarnaast gediplomeerd arts. Dat geeft mij net iets meer vertrouwen.
Weet je, met een zalfje ofzo los je de oorzaak niet op, dat is net als dat er in je auto een rood lampje knippert dat aangeeft dat er iets loos is, en je zou het lampje eruit draaien en dan zeggen: zo, het lampje knippert niet meer, probleem opgelost.
Zorg goed voor jezelf, sterkte allemaal en vooral geduld.
Ik hoop en bid echt dat het herstel hier doorgaat.
Hoe gaat het met je man, Janneke? Nog steeds stapjes vooruit?
Rooss hoe gaat het met jou?
Hier gaat het niet goed. Ik heb het eigenlijk helemaal gehad met dat constante moe en chagerijnig zijn. Vooral om geld, om gek van te worden. Voor mij ging hij een grens over nu hij dure dingen aan het kopen is terwijl ik nog (veel) geld van hem tegoed heb (ik heb hem geholpen met zijn restschuld). Als hij maar geld heeft voor dure dingen is het goed, dat ik elke maand niet weet hoe ik het weer moet fixen daar hoor ik hem nooit over. Hij heeft ooit gezegd: “jij moet maar zorgen dat ik genoeg geld over heb” Pardon? Ik zit niet voor mijn lol thuis!
En hij werd boos toen ik van de week een deel van mijn geld terug vroeg!?!
Dan speelt weer op wat er gebeurde toen we de ringen hadden gekocht. Ik had dat voorgeschoten en ik kreeg nog iets van €300 terug. Zegt hij doodleuk dat ik hem heb gevraagd en dat dat wel wat kost….. Ik krijg er nog tranen van in mijn ogen als ik daar aan denk. Voor mij was het plezier en het symbool van de ringen direct weg. Trouwen moet ik ook niet aan dénken, eerder aan hard weg rennen
Bij ons zijn de problemen ontstaan toen ik hem het geld had geleend, toen had ik niks meer. Daarna ging ik fors achteruit in inkomen, in combinatie met alles wat er toen gebeurde (verhuizing, ontslag, nieuwe baan, hij werd ziek, verbouwing, mijn vader kreeg kanker) was dat de nekslag voor onze relatie.
Ik ga trouwens volgende week twee dagen naar mijn vader, met de katten. Hij weet er uiteraard van, maar dan komt hij thuis in een leeg huis…. Dat zal tegen vallen! (hoop ik
) Ik ga ook niks regelen van eten of zo, hij doet het maar mooi zelf.
Murphy komt nooit alleen. Soms gebeuren er achter elkaar zulke afschuwelijke dingen in je leven.Bij ons was dat ook zo. Langzaam gaat het hier echt beter. Letterlijk zei hij van de week, eerst was iedere dag er een te veel. . Ik ben nog niet vrolijk, maar ik begin steeds meer van het moment te genieten. Hij is zelfs zelf bezig te zoeken naar tips op internet om wat positiever in het leven te staan. Wel merk ik, dat hij, als hij moe is , weer in zich zelf keert en ons sexleven is ook nog nihil…, maar oke, daar kan ik ( nog even) mee leven.
Het enige wat telt , als je in zo`n situatie zit is: je partner zoveel mogelijk steunen , maar ondertussen zorgen dat je jezelf niet vergeet. Als dat gebeurt, duikel je samen in een diepe put.Geldzorgen spelen bij ons ook een rol, al hebben wij die wel onder controle, maar het is wel uitkijken en geen gekke dingen doen. Wil je vriend niet naar een psycholoog ofzo? Alleen trekt hij het niet, dat is duidelijk. Heerlijk hoor ,even er tussenuit, lekker een paar daagjes voor jezelf.Probeer maar , ondanks alles, toch te genieten!
Hoiii, Luprisaf, hij is erg onredelijk en dat maakt het nog extra pijnlijk. De situatie is al rot genoeg. Wat goed dat je er even tussenuit gaat (hoe doe je dat met de kids?) Ik ben ook 2 weekenden weggeweest. Afgelopen weekend kon ik ook nog in het huis van mijn vriendin terecht maar dat wilde ik niet meer…dat betekent dus dat het hier beter gaat. De psych heeft hem nu twee keer gesproken en hij heeft nu ook 2x gezegd dat hij denkt dat mijn vriend niet depressief is! Hij is te actief etc. Dat vonden wij zelf ook al eigenlijk. We zijn weer wat meer naar elkaar toe aan het groeien, maar ho ho, we zijn er echt nog niet hoor. Het zal altijd wel een dingetje blijven denk ik. Maar hij gaat nu leren er mee om te gaan voor in de toekomst. Bij jou gaat het ook wat beter Janneke, goed zo. Dat steunen waar je het over hebt, dat heb ik 0,0 gedaan, ik had er geen zin en puf in blehh. Dat zat hem erg hoog. Dat snap ik. Maar ik kon het gewoon niet. Ik baalde er te veel van. Nu we voor een paar weken terug flink gepraat hebben is het een en ander wat opgeklaard. Respect en begrip zijn weer bekende woorden voor ons. We hopen dat het de goede kant rustig aan opgaat en ik hoop dat voor jullie ook. Hou ons op de hoogte! x
Wat fijn Rooss, dat er in ieder geval een situatie is, waarin je weer met elkaar in geprek kunt. Als het heel slecht gaat,is het alsof je alles wat je opgebouwd hebt als los zand door je vingers voelt glijden,hoe meer je je best lijkt te doen om de situatie te verbeteren, hoe beroerder het wordt.
Hier blijft het wel vooruit gaan, al merk ik wel, dat mijn lief weinig kan hebben wat betreft”tegenslag”. Als het even iets tegenzit is hij direct een dag van slag. Maar goed de afgelopen 3 jaar heb ik overleefd, het zal dat laatste stukje ook wel gaan. o, wat verlang ik naar die heerlijke maffe man, met wie ik kon dansen in de regen, met wie ik de gekste dingen kon beleven, de man met wie ik de slappe lach kon krijgen in een chique restaurant, zo erg dat de hele omgeving begon mee te lachen..Ik hoop toch zo, dat het herstel zich voortzet.
Want wat heeft hij geleden de afgelopen jaren, niet meer blij, niets was nog de moeite waard.. Vandaag hebben wij even buiten gezeten, een terasje gepakt en voor het eerst sinds tijden genoten.
luprisaf,zorg maar heel goed voor jezelf,dat is niet egoistisch, dat is gewoon nodig en heel verstandig. Leven met iemand die depressief/negatief is, vreet je stuk.Ik herken dat zo..Soms denk je: alsjeblieft…hou op!!! met dat negatieve gedoe, ga nu maar weer eens lekker normaal doen.
Was het maar zo simpel, even iemand lekker door elkaar schudden, zodat alles in de bovenkamer weer op een rijtje staat en klaar!
En dat is ook wat ik nu vaak roep: doe normaal…. Zeker als hij zegt “ik ben onvolwassen” of “wat maakt het uit”
Gelukkig hebben we geen kinderen, dat zou weg gaan een stuk moeilijker maken. Want dat is het punt waar ik nu op sta… Pik ik dit nog of kies ik voor mezelf? Als ik jullie verhaal lees geeft me dat hoop, ik ben zó blij voor jullie, maar als meneer chagrijn thuis is kan ik niet aardig meer zijn. Leven op één kus per dag en verder geen knuffel of andere genegenheid maakt dat ik grote onvrede voel en het maakt me ook boos.
Hij komt met alles op nummer een, emotioneel en financieel, ik bungel er bij. Ik doe alles hier in huis, hij doet niks behalve chagrijnen. Als hij maar geen zorgen heeft, als hij maar dingen kan kopen…. Als hij maar geen verantwoordelijkheid heeft daar komt het op neer..
Gisteren werd hij al boos toen ik zei dat we van het weekend ff wat in de tuin moeten gaan opruimen! Echt geen normale reactie. (achteraf bleek dat hij samen iets met muziek wilde doen. Ik zei: zeg dat dan, nu wacht je op een reactie waar je op hoopt, maar hoe moet ik dat weten??)
Hij sleept me vaak ergens mee naar toe terwijl ik geen energie heb. Of hij zet de muziek kei hard terwijl hij weet dat ik net een migraine aanval heb…. Ik voel me zo langzamerhand een onzichtbare partner en een sloof.
Sorry Luprisaf, ik dacht dat ik van jou gelezen had dat je kinderen hebt maar dat heb ik dus fout. Excuses. Wat een geouwehoer zeg. Ben je nog wel weggeweest die paar daagjes dan? Hoe voelde dat? Ongeacht je leeftijd kun je altijd weer opnieuw beginnen. Dat moet je weten…
Maar kijk, het gaat erom dat er op een gegeven moment vooruitgang in zit, al is het maar ietsiepietsie. Heb je die indruk? x
Geeft niks meis,goed bedoeld vergissinkje
Ik heb hem van het weekend verbaal een schop onder zijn kont gegeven en ik heb het idee dat dat ietsiepietsie heeft geholpen. Het ging dan vooral over het geld. Hij zei op een gegeven moment dat we beter apart konden wonen zodat ik meer inkomen heb!? In plaats van dat hij verantwoordelijkheid gaat nemen en niet vlucht on het kopen van luxe onzinnige dingen?
Ik slaap iets beter nu ik een groot deel er uit heb kunnen gooien maar of ik in deze relatie blijf weet ik nog miet.
Hij heeft me zó gekwetst in de afgelopen 2,5 jaar, dat kan ik niet ff vergeven en vergeten….dus misschien kies ik wel voor apart wonen, heb ik rust aan mijn hoofd wanneer ik dat nodig heb.
Hoe meer ik lees van jullie reactie’s hoe meer bevestigingen ik krijg, dat ik een maand of 5 geleden de juiste keuze heb gemaakt,hem heb verlaten, en voor mezelf heb gekozen.
Ik voel me zo goed! al kort nadat ik bij mijn ex ben weggegaan. ik ben iedere dag weer vrolijk, alleen maar dingen van de positieve kant bekijken, zo ben ik altijd al geweest, maar mijn ex haalde ”als ik al een keer vrolijk was” dit heel snel weer naar beneden.
Ik wil voor degene zeggen, die twijfelen of ze het nog wel trekken, echt zeggen : je kunt altijd opnieuw beginnen, en waarschijnlijk word het alleen maar beter, voor jezelf dan!!
Ik heb sinds een maand een nieuwe relatie, met een jongen die net als ik positief in het leven staat, samen kunnen lachen, gek doen het is zo’n wereld van verschil!
Nu moet ik er ook wel bij zeggen, dat ik met mijn ex nog geen kinderen, huis of verplichtingen had, ( woonden allebei nog thuis)
Dus voor mij was de stap natuurlijk al veel makkelijker.
Ik wil wel laten weten, dat als ik jullie verhalen zo lees, ik zo met jullie meeleef, omdat ik zo goed weet wat het is en precies weet hoe jullie je voelen!
Dikke respect voor jullie allemaal!!!
1 ding, blijf aan jezelf denken !!
Knuffel!
Even kort over mij: ik ben 26 jaar samen geweest met mijn man en we zijn nu 4 maanden uit elkaar helaas.
Volgens mij is het 3,5 jaar geleden begonnen toen zijn vader op een afschuwelijke manier stierf, bij ons in huis.
Hij wilde er niet over praten, liep weg als hij het moeilijk had en ik mocht hem niet troosten.
Toen is het terugtrekken langzaam begonnen.
Na een tijdje gaat dat opvallen en heb ik alles geprobeerd om hem naar de dokter te krijgen, zonder succes.
Ook andere mensen is het niet gelukt, hij duwde alleen maar iedereen verder weg.
Op het laatst was ik zelf een wrak en de kinderen idem dito.
Dat kon hij niet aan en is toen vertrokken en heeft alles compleet laten vallen.
Financieel is het nu moeilijk met een koophuis, een kind bij de psychiater en dan nog alle emoties.
Ik heb hem met veel moeite zover gekregen om het huis te koop te zetten, maar daarna is hij spoorloos verdwenen.
Hij reageert op niemand meer en laat niets van zich horen.
Moet straks de scheiding maar aanvragen, want wij moeten huren en verder met ons leven.
Baal ervan als een stekker en maak mij hele grote zorgen om hem.
Maar kan niets meer voor hem doen………
Af en toe flink janken dan maar,groetjes!
Hier een update: in januari ben ik onaangekondigd met de katten vertrokken naar en geheim adres. De situatie begon meer en meer uit de hand te lopen.Van mijn psycholoog en de huisarts kreeg ik het dringende advies zsm het huis te verlaten….
Ondanks alles wat er is gebeurd en zijn labiele toestand (of misschien wel juist daarom) zat hij binnen een week al op een datingsite, na 3 maanden had hij weer een relatie en nu woont hij al samen met haar. Ze zal het nog wel meemaken, hij kan dit toneelstuk nooit lang blijven volhouden. Bij mij was de voorstelling na een jaar over, toen kwamen de eerste echte duidelijke signalen.Na nog 3 jaar doormodderen kwam ik tot de conclusie dat hij zo is, er zal nooit iets veranderen.
Zelf krabbel ik weer op, heb een leuk apartement en heb rust aan mijn hoofd. Ik doe wat ik wil, hoe ik het wil en wanneer ik het wil, heerlijk!!
Goede Dag iedereen, ik ben Vieira Tracy, ik wil alleen maar zeggen een grote dank aan Dr Ajobi die zijn magische kracht te gebruiken om bracht mijn man uit de handen van een andere dame, Na 3 jaar huwelijk met mijn man de heer Bernard. hij besloot om mij en mijn kinderen te verlaten voor een andere vrouw. Toen ik uiteindelijk was aan het surfen op dinsdag middag zag ik een post over deze geweldige Dr Ajobi, heb ik besloten om hem te contacteren, ik was zo gelukkig dat hij me in een keer te beantwoorden en mijn probleem op te lossen. woorden zijn niet genoeg om mijn dank uitspreken aan u, ik zeg moge God zegene u en uw gezin .. Dr Ajobi me te helpen zonder kosten. Mijn geliefde als je het lezen van mijn artikel en u een dergelijk probleem neem dan contact op met DR Ajobi voor hulp hebben ……………
Als u ook oplossing in de volgende probleem, contact met hem AS WELL
1) Als u wilt zwanger te raken
2) Als u wilt UR ex terug
3) U wilt vrouwen / mannen lopen achter je aan.
4) als u wilt uw echtscheiding te stoppen.
5) als u wilt uw echtgenoot scheiden
6) Hij harden ook kruiden
7) Heeft u behoefte aan een goede baan of een promotie nodig heeft in uw plaats van het werk, contact opnemen met dr Ajobi
HE ook genezen van hiv en aids
DR Ajobi CONTACTINFORMATIE
TELEFOONNUMMER: +2347036354940
WHATAPP NUMMER: +2348128559388
E-mail: [email protected]
Hoi allemaal,
Ik ken mijn vriendin nu iets meer dan een 1.5 jaar en zij is waarschijnlijk voor dat ik haar leerde kennen al in een depressie geraakt. Dit heeft ze een half jaar onderdrukt en de depressie is daardoor ernstiger geworden.
Op het begin heb ik er alles aan gedaan om haar te helpen, maar kwam er achter dat ik haar niet kan helpen en dat ze zelf beter moet worden.
Door de depressie heeft ze twijfels over alles in haar leven. En dus ook over ons. Sinds donderdag heeft ze de relatie uitgemaakt. Dit heeft ze al eens eerder gedaan en belde diezelfde avond huilend op dat ze er spijt van had.
Sindsdien ging het best wel goed met ons en haar depressie. Maar sinds enkele weken heentje ze weer een terugslag. Hierdoor had ik ook een soort van terugslag en heb ik zonder dat ik het echt doorhad een beetje afstand genomen. (Misschien een soort van zelfbescherming)
Sinds een week heeft ze weer twijfels gekregen over ons en ik denk dat dat er ook een beetje mee te maken had. Donderdag heeft ze het uitgemaakt en zei dat ze tijd voor haarzelf nodig heeft en eerst alleen beter wil worden. Ook zegt ze dat ze niet de vriendin kan zijn die ze voor me wilt zijn.
Ik ben nu zelf 24 en zij is 20. Mensen om me heen zeggen dat dit beter is omdat ik nog een heel leven voor me heb. Maar zo wil ik het niet zien. Ik heb meerdere relaties gehad en weet zelf ook echt wel dat er meerdere vrouwen bestaan. Maar ik hou van haar, heb een ontzettend goede klik met haar en zie ondanks alles een toekomst met haar.
Het liefst zou ik nu allemaal dingen tegen haar willen zeggen maar ik weet dat het dat alleen maar erger maakt.
Heeft iemand types over hoe ik hier nu mee om zou moeten gaan? Ik voel me machteloos en heb op dit moment nauwelijks contact met haar.
Alvast bedankt!
L.