Ja, de mannen moeten het even ontgelden.
Gisteren berichtten we u reeds over de zogenaamde NKCD-man, een extreem ik-gericht type.
Vandaag krijgen alle mannen onder de 40 een sneer.
Want heden ten dage zijn zij zowel ónmanneliijk alswel óngalant………..
Dat is althans de mening van journaliste Liz Jone, geuit van de tooonaangevende Britse krant de Daily Mail.
“Mannen onder de 40 hebben alle gevoel voor fatsoen verloren”, zegt zij. Volgens haar hebben mannen door de jaren heen niet alleen hun mannelijkheid maar ook hun hoffelijkheid laten varen.
“De tijd dat een vrouw nog kon rekenen op wat hulp van manlief is voorbij. Mannen zijn niet langer handig, ze kunnen niks repareren en vinden het ook niet hun taak om zich daarin te verdiepen. Ze gaan nog liever zelf in een warme auto wachten, terwijl hun vrouw buiten moet gaan tanken”, fulmineert Liz.
“Maar dat is nog niet alles, want tegelijk met die handigheid is ook hun vriendelijkheid verdwenen. Mannen deinzen er niet voor terug om vrouwen uit te schelden, om hen denigrerend te behandelen, kortom: geen enkel respect te tonen. Mannen onder de 40 jaar zijn allemaal nietsnutten, die het beste genegeerd kunnen worden”, besluit de journaliste.
Ook Seal, de echtgenoot van Heidi Klum vertelde enige tijd geleden al eens in een interview dat hij uit eigen ervaring weet, dat een man onder de 40 eigenlijk veel te veel met zichzelf bezig is en daardoor ongeschikt is voor het huwelijk.
Al eerder bleek uit onderzoek dat de meerderheid van de vrouwen heimwee heeft naar het type gentleman. Heren: nogmaals een klein lijstje met tips. Alzo kan men een geëmancipeerde vrouw anno 2010 toch galant benaderen. Vermoeiend hè!
| Ouderwetse versus moderne gentleman | |
|---|---|
| Wat hij vroeger moest doen | Wat nu van hem verwacht wordt |
| Autoportieren openen en sluiten | Tanken voor haar auto |
| Het diner betalen | Minstens één indrukwekkende maaltijd koken |
| Zijn jas over een plas leggen | Haar laten kijken naar haar favoriete serie |
| Haar stoel bijschuiven | Het vuilnis buitenzetten |
| Haar hand vragen om te trouwen | Begrip tonen bij PMS |
| Haar ten dans vragen | Durven huilen |
| Haar (zware) tas dragen | Haar favoriete liedjes op een iPod zetten |
| Aan de stoeprand lopen | Voor haar zorgen als ze ziek is (of een kater heeft) |
| Een eerste date aanvragen | Een kopje koffie maken |
| Kaartjes en cadeautjes kopen | Romantische sms’jes sturen |
Lees ook:Vrouwen snakken naar een gentleman!
Lees ook:Single vrouwen dol op mannen in grote auto’s (maar zonder veel toeters en bellen)
Lees ook:De gentleman wint terrein !
Lees ook:Mannen tanken vaker verkeerde brandstof dan vrouwen
Lees ook:Auto’s kopen is mannenwerk, maar (mooie) vrouwen zijn voordeliger uit
7 november 2010 Een slagroommixer.
(Mijn huidige partner is 61 jaar en toen ik hem ontmoette was hij 51 jaar. Mijn eerste partner was 16 jaar toen we verkering kregen tot hij 35 jaar was toe ik een einde aan de relatie maakte.)
Wat een dag had ik afgelopen vrijdag. Ik zit nu op de helft van mijn jaar contract bij mijn nieuwe werkgever en kreeg vrijdag mijn eerste gesprek, een evaluatiegesprek zoals dat tegenwoordig heet. Niets vermoedend stap ik binnen bij de twee unitmanager en in de eerste minuten van het gesprek ging ik al onderuit en was ik knock-out voor de rest van het gesprek.
Het beeld wat ze van mij hadden bij het sollicitatiegesprek was niet het beeld van wat ik liet zien tijdens de inwerkperiode. Ze wisten niet of ze mijn contract wel zouden verlengen. Dit had ik niet verwacht en zat daar en opkomende tranen en voelde me rood worden met van de grote rode vlekken in mijn nek en zag het bordje te koop al hangen voor mijn ramen van mijn vorig jaar gekochte appartementje. Het werd een vreemd gesprek kan ik je wel zeggen die enorm gekleurd was en subjectief en totaal niet in perspectief. Wat nu? Kreeg ik nog een kans om het anders te doen? Werd dat nu ook nog gezegd tussen de regels door? Dat ik vol schoot bleek dat ik in ieder geval mijn baan waarderde, hoorde ik ze nog zeggen. Wat nu? hoorde ik mezelf denken.
Op 12 januari 2009 heb ik de dokters gedwongen met het dreigen dat ik de politie zou inschakelen als mijn moeder geen hulp kreeg en als ze haar niet zouden opnemen in het ziekenhuis. Mijn moeder had longkanker en had bij de diagnose te horen gekregen dat ze niet langer zou leven dan 12 maanden. Ze zou eventueel wel een chemokuur en bestraling krijgen om haar leven te verlengen en eventueel meer kwaliteit te beleven. De chemo als de bestralingen waren achter de rug maar een langer leven en meer kwaliteit zat er voor haar niet in. Op 13 januari de dag na de opname is ze 61 jaar geworden. In het ziekenhuis kreeg ze wat zuurstof en extra medicijnen om wat beter te kunnen ademen. Verder was er niets meer aan te doen. Ze kon niet meer thuis blijven want de douche als de slaapkamers waren boven en ze had al een paar maanden in de woonkamer gebivakkeerd. De weg van haar bed naar de wc was 4 meter en die kon ze niet meer afleggen. De dokters en doktersdiensten waren als diverse keren aan huis geweest maar opnemen of hulp sturen deden ze niet. Mijn broertjes hadden hierom steeds gevraagd en de vraag werd in de wind geslagen. Iedere dokter die aan huis kwam ging heel interessant naar haar longen luisteren en had dan weer een andere visie dan de voorganger en allen kwamen tot de conclusie ‘het valt wel mee’.
Omstreeks 10 februari was er plek in een hospice waar ze langzaam aan dood ging, om precies te zijn op 13 april 2009. Zij was dood en ik was doodmoe. Om niet steeds het verdriet te voelen ben ik in de ziekte periode en daarna nog harder gaan werken dan al die jaren voorheen.
Even terug naar 2000. Ik en mijn toenmalige werkgever waren een relatie begonnen, hij is 17 jaar ouder maar dat was in gedrag niet te merken. Na een fusie werd hij min of meer ontslagen en begon in dat jaar nog een zelfde soort bedrijf als waar had was ontslagen. Ik ging bij hem werken omdat ik moeilijk bij de concurrent kon blijven werken want de meeste wisten dat wij een relatie hadden en daardoor zat ik in een moeilijke positie. In het bedrijf zat ik in de hiërarchie op de laagste tree. Maar door mijn ervaring van de voorgaande jaren en mijn logisch manier van denken pakte ik aan waar ik kon en ondanks mijn lage salaris deed ik wat ik kon. De baan kostte me daarnaast ook nog geld want in de opstart periode declareerde ik geen telefoonkosten of auto/benzine kosten omdat daar gewoonweg geen geld voor was. Ik leerde en volgde mijn gezonde verstand en bouwde het bedrijf samen met mijn partner uit tot een middelgroot bedrijf met 70 medewerkers. Naast de drukke baan ging ik naar school en heb een MBO diploma gehaald en ging direct door met mijn HBO diploma. Tijdens mijn studie aan de HBO gebeurde er zoveel. Ik had me in de tussentijds jaren opgewerkt en had een leuke leidinggevende positie gecreëerd.
In juni 2009 zou ik afstuderen maar door de ziekte van mijn moeder lukte me dat niet op tijd en het werd augustus dat jaar, hoe ik het gedaan heb weet ik niet meer maar het voelde alsof ik kruipend die eindstreep heb gehaald. Mijn bachelor had ik in ieder geval op zak, wat me zekerheid en veiligheid gaf.
Ik heb nog drie broers die uit de ‘tweede leg’’ van mijn moeder zijn, zeg maar. Hun vader is in als 2000 overleden op 58 jarige leeftijd. Mijn jongste broertje moest nog 18 jaar worden toen mijn moeder overleed dus nam ik die in huis samen met de kat en de hond van mijn moeder. Mijn oudste broer van 26 heeft de ziekte schizofrenie en heeft zich erg goed gehouden in die periode van de ziekte en aftakeling van onze moeder. Maar we hielden onze hart vast want hij was in de afgelopen jaren al meerder keren gedwongen opgenomen. Ook hij was dagelijks in mijn kleine huur woninkje te vinden. En ik, ik draaide op de automatische piloot. Liet de honden uit want zelf heb ik ook een hond, haalde boodschappen, kookte, werkte en sliep.
Mijn partner die tevens mijn werkgever is maar met wie ik niet samenwoon, luisterde naar me maar kon me ook op een bepaalde manier manipuleren om mijn werk niet te verwaarlozen. Hij hielp me niet echt maar was wel een soort stabiele factor voor me waar ik tegen aan kon praten. Achteraf kan ik net zo goed tegen een muur aan praten. Ik had mijn diploma en kreeg een beetje salaris verhoging. Mijn salaris was niet over om naar huis te roepen maar ik kon nu als 43 jarige een appartementje kopen voor max. 125000, Binnen het bedrijf was na al die jaren heel hard en veel uren werken eindelijk geld genoeg om wat meer leidinggevende aan te trekken waar ik leiding aan moest geven. Tot ik hun salarisstrookjes zag en ze meer kregen dan ik ook had verdiend! Na alles wat ik had gedaan en meegemaakt kon ik niet meer, ik was moe, doodmoe en op. Over mijn salaris was niet te praten. In november kreeg ik de sleutel van mijn nieuwe huis en op 1 december trok ik erin. Nu nog een andere baan hoopte ik want ik had nadat ik een gesprek had gehad over mijn salaris en die van de andere nieuwe medewerkers kregen we ruzie die niet meer te herstellen was. Het bleek ook dat mijn partner mijn persoonlijke verhalen, gevoelens en belangrijke zaken over mijn familie besproken werden met het personeel. Dat was voor mij ook een reden om niet meer terug te gaan naar het bedrijf omdat mijn privacy geschonden was.
Mijn jongste broertje woont op zichzelf, de oudste is in november tot eind december weer opgenomen geweest en waar ik zo vaak mogelijk op bezoek ben geweest in de instelling van de GGZ. Omdat ik niet zo goed zonder werk kan en het bedrijf ook als ‘’mijn kindje’ ziet ben ik terug gegaan tot ik kon starten in mijn nieuwe baan op 1 april en het was zeker geen grap.
Ik vond het zwaar en moeilijk maar het lukte me steeds beter om de nieuwe werkzaamheden eigen te maken. Ik maakte fouten en besprak die maar deed vooral me best omdat ik het gevoel had thuis te zijn gekomen in een nieuwe werkkring. Tot afgelopen vrijdag.
Ondanks alle gedoe heb ik nog steeds een latrelatie met dezelfde man, nu zo een jaar of 10 in totaal. Hij luistert naar mijn verhaal en probeert het te construeren maar verder is het leeg, is onze relatie leeg en altijd leeg geweest. Er straalt geen warmte van uit en die heb ik voor het eerst in me leven nodig. Voor het eerst denk ik aan de situatie waarin ik zat en waaruit ik ben gekomen. Waar haalde ik de moed en de kracht vandaan. En nu denk ik waarom leef ik eigenlijk nog?
Ik kreeg al heel jong zelf een kind en die zoon is nu 27 jaar en is gelukkig met zijn vriendin, vrienden, werk en studie. Ik was getrouwd met zijn vader die naar ik nu weet een antisociale persoonlijkheid stoornis heeft en die ik 21 jaar lang gepamperd heb. Het gedrag van mijn huidige partner heeft veel weg van een narcistische persoonlijkheid stoornis die ik al 10 jaar pliest om een beetje aandacht en liefde te krijgen en misschien nog wel het meeste waardering om wie ik ben. Ik wil graag gezien worden en vaak kijkt hij me niet eens aan maar langs me heen. Al die jaren heb ik samen met hem gevochten om een bedrijf neer te zetten wat er nu staat en wat krijg ik net van hem? een slagroommixer. Ik voel dat ik in de put zit en er bijna niet meer uit kan en misschien ook niet meer wil. De levensmoed is gedaald naar nul. Ik kijk naar me kleine hondje en weet dat ik die niet alleen achter kan laten. Wat er ook gebeurd als ik me baan verlies en mijn huis kwijt raak, ik kan in ieder geval slagroom kloppen met mijn tweedehandse slagroommixer met extra mixstaafjes.
dag Wilma, je hebt net zowat je hele levensverhaal gedeeld en met welke reden…….dit artikel ging over mannen onder de 40 jaar…of moet ik hieruit concluderen dat mannen boven de 40 ook even waardeloos zijn eigenlijk…fijn vooruitzicht…
een advies, je bent een volwassen onafhankelijke vrouw met doorzettingsvermogen dus dumpen deze idioot die klaarblijkelijk alleen van je profiteert! verdoe je tijd niet langer en ga voor jezelf leven!
Iedere vrouw verdient een vent die haar op handen draagt! succes
Altijd leuk om mannen af te zeiken, maar emancipatie is emancipatie. Je kan niet verwacht dat emancipatie alleen maar leuke dingen met zich meebrengt. Man en vrouw worden steeds meer gelijk en dat blijkt natuurlijk uit de taken die mannen op zich nemen die vrouwen vroeger deden, vrouwen werken meer, vrouwen hebben alle rechten die mannen ook hebben. En natuurlijk is het prettig om galant benaderd te worden, maar moet dat dan enkel van de man uitgaan?
de man zou teveel met zichzelf bezig zijn, maar is dat niet wat de emancipatie gebracht heeft? man moet ook ineens naar zijn gevoel kijken, moet durven huilen, moet ijdel zijn, etc.
Het vroegere rolpatroon is volledig verdwenen. Waar is dan de vrouw die kookt, boodschappen doet, voor de kinderen zorgt, huis schoonmaakt, klaarstaat als manlief van zijn werk thuiskomt, etc? En hoor je de gemiddelde man daarover zeuren? Volgens mij niet.
Een collega zit in een dating-periode en zijn hij bedacht: iedere date weer hoor ik geklaag: over het uiterlijk, over de ex, over het werk, over het weer, over geld, over kleding, etc. En daar moet ik hoffelijk tegen gaan doen?
Nu weet ik niet of het echt zo erg gesteld is met de vrouw, maar ook dit is weer een klaagzang over “vroeger was alles beter,” nou prima, laat dat ouderwetse rolpatroon maar terugkomen, dan gaan wij weer galant doen
Wilma wat een verhaal maar wat moet ik hiermee, iedereen heeft een levens verhaal, moest je dit even kwijt of zo?
Pingback: HEREN: Leer de kunst der ‘vrijage’ weer! | Relatie