Bij multiculturele relaties hebben we allemaal de neiging om de vaak opvallende verschillen in achtergrond, gewoontes, kleuren en smaken te zien.
Aanvankelijk lijken die verschillen (opposites attrack) een belangrijk deel van de aantrekkingskracht: het andere, exotische wordt als verrijkend ervaren, als een deel van de passie in de relatie.
Maar juist dat andere blijkt na verloop van tijd een bron voor conflicten.
Daarover schrijft relatietherapeute Rika Ponnet in het Het Nieuwsblad.
Zijn warme familiebanden voelen op den duur verstikkend aan, haar passionele persoonlijkheid is nu bitchy, zijn rustige manier van in het hier en nu te leven luiheid en haar aandacht voor een vrouwelijk voorkomen plat materialisme. Het lijkt wel een evolutie van ‘dankzij’ naar ‘ondanks’, van kwaliteiten naar tekorten.
Die nadruk op verschillen is er ook in relaties zonder multiculturele achtergrond. Het is vaak de reden dat stellen zeggen dat ze niet bij elkaar passen en elkaar ongelukkig maken.
Ze zien dan 2 mogelijkheden: zich neerleggen bij de situatie (lees: hun verlangens fundamenteel bijstellen) of de relatie verbreken en op zoek gaan naar een levenspartner die wel bij hen past.
Verschillen doen we allemaal, benadrukt Ponnet, in smaken en verwachtingen, in familietradities. Ook binnen eenzelfde cultuur is er sprake van subculturen.
Dat verschillen een warme en bevredigende relatie niet in de weg hoeven te staan, bewijzen paren die op een inhoudelijk niveau heel veel verschillen vertonen, maar toch een sterke connectie hebben.
En over dat laatste gaat het. Zoals de Amerikaanse relatietherapeut John Gottman ooit zei: relaties gaan niet ten onder door een teveel aan verschil, maar door een gebrek aan verbondenheid.
Lees ook:Relaties sneuvelen door machtsstrijd
Lees ook:Online daten mondt uit in andersoortige partnerschappen
Lees ook:Het verschil tussen mannen en vrouwen op Twitter
Lees ook:Seks als je al heel lang samen bent
Lees ook:Soulmates zijn verre van de ‘perfecte match’
